Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Τα λεφτά μου όλα θα τα δώσω σε όποια ομάδα παιδιών μου τραγουδήσει την παραλλαγή στα αγαπημένα μου κάλαντα του σατιρικού μας ποιητή Σουρή.
Η πρώτη στροφή του είναι εξαιρετικά επίκαιρη στη διαχρονικότητά της με την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, τώρα!
Νάτη!
“Χριστούγεννα, πρωτούγεννα, πρώτη γιορτή του χρόνου
γεννιέται και αναστρέφεται στο μέλι και στο αργιάνι.
Το μέλι τρων οι άρχοντες, το αργιάνι οι φουκαράδες
και το μελισσοβότανο του λούζονται οι βουλευτάδες”.
Άραγε θα έρθουν τα παιδιά να μου που τα κάλαντα φέτος;
Κανονικά, πρέπει να έρθουν περισσότερα από πέρυσι, μια που η κρίση έχει επηρεάσει χαρτζιλίκια και μποναμάδες και τα παιδιά πρέπει να τα αναζητήσουν έξω από την οικογενειακή εστία.
Τα έχω γλυκάνει άλλωστε τις προηγούμενες χρονιές με πεντόευρα, δεν μπορεί να με ξεχάσουν.
Εφέτος όμως δεν υπάρχει περιθώριο για γενναιοδωρίες. Ένα ευρώ ανά κεφάλι παιδιού για κάθε κομπανία που θα έρχεται.
Άντε δύο, αν δεν βιάζονται και τα πουν από την αρχή ως το τέλος, χωρίς συντομεύσεις και περικοπές.
Και από πέντε αν μου που τα αγαπημένα μου “Χριστούγεννα, πρωτούγεννα”, αντί για το κλασσικό “Καλήν ημέραν άρχοντες”.
Θυμάμαι τα πρώτα κάλαντα που είπα.
Χαράματα είχαμε ξεκινήσει να μην ακούμε “μας τα είπαν άλλοι” από τις νοικοκυρές στις γειτονιές μας Μνηματάκια και Τσιμεντένια.
Μετά πήγαμε περήφανοι να δείξουμε στα άλλα παιδιά τα κέρδη μας, ακόμη και χαρτονομίσματα είχαμε 4-5 δεκάρικα κοκκινωπά θυμάμαι.
Εκείνα τα παλιά χρόνια η δραχμή είχε μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη από το σημερινό ευρώ.
“Παίζουμε σπρωξίδι;” είπε ο Τάκης Τακουνάκας, γειτονοπαίδι που ήταν 1-2 χρόνια μεγαλύτερος αλλά δεν είχε κερδίσει από τα κάλαντα όσα εμείς.
Μπορεί αν το λέγαν και αλλιώς το παιχνίδι, δεν θυμάμαι, αλλά αυτό που γινόταν ήταν να καθόμαστε με την πλάτη στην εξώπορτα του σπιτιού του Αργύρη Αγγλιά πατέρα του σημερινού καλού δικηγόρου Άκη, ο ένας πλάι στον άλλον και να σπρώχνουμε με τον ώμο τον πλαϊνό, με στόχο ο πρώτος, αυτός που ήταν στην άκρη της σειράς ακουμπώντας στον πλαϊνό τοίχο της πόρτας, να πεταχτεί έξω από την πίεση που του ασκούσαμε και να πάει ντροπιασμένος στην τελευταία θέση, να σπρώχνει από εκεί με όλους τους άλλους ώσπου να καταφέρει να φτάσει σιγά – σιγά στην πρώτη και να αντισταθεί καλύτερα από την προηγούμενη φορά.
Ο Τακουνάκας στάθηκε δίπλα μου κοιτάζοντας συνωμοτικά τον τελευταίο, φίλο μου, τον Χρήστο Μεσηνέζη που κρατούσε άμυνα.
“Εγώ δεν θα σε σπρώχνω όταν φθάσεις μπροστά. Θα κρατάω αντίσταση στους άλλους και δεν θα μπορούν να σε πετάξουν” μου ψιθύρισε.
“Θα μου δώσεις ένα πενηνταράκι στο τέλος και βάλε τα δεκάρικα στη τσέπη του σακακιού να μη σου πέσουν”.
Έτσι και έγινε, χάρη στη ζαβολιά του Τάκη έμεινα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στην πρώτη θέση και όλοι με θαύμαζαν που άντεξα τόσο και ας ήμουν ο πιο αδύνατος.
Μπράβο μου είπαν ακόμη και η μάνα του Άκη η απέναντι γειτόνισσα κυρία Ζωγραφία και ο φούρναρης Μαρτίνης που παρακολουθούσαν το παιχνίδι μας.
Πήγα να δώσω το πενηνταράκι, “δεν το θέλω, αστεία το έλεγα” μου είπε και έφυγε γιατί είχε θέλημα να κάνει που το υποσχέθηκε στη μάνα του κυρία Γεσθημανή που του έβαζε τις φωνές μην αργήσει με το παιχνίδι.
Τελικά διαπίστωσα ότι οι παγγανότες τα άχρηστα δηλαδή χάλκινα τουρκικά νομίσματα που τα άλλαξα με τα ελληνικά δεκάρικα σ’ άλλη τσέπη, είχαν κάνει φτερά.
Ο Τακουνάκας τα πήρε στο στριμωξίδι χωρίς να τα κοιτάξει στα γρήγορα για να μην ανακαλυφθεί από τους άλλους, νομίζοντας ότι ήταν τα γνήσια δεκάρικα.
Πονηρός αυτός, ξύπνιος εγώ, μετράει, νομίζω, η διαφορά χωρίς περιαυτολογία.
Τα καλά δεκάρικα τα είχα βάλει στην τσέπη με το κουμπωμένο κουμπί που γρήγορα τα σφράγισα.
Ήταν μεγαλύτερος και πολύ καβγατζής ο Τακουνάκας και τα πονηρά του τα ξέραμε.
Αποφάσισα να παίξω, κατόπιν, στριφτό.
Έχασα όμως όλα τα φυλαγμένα δεκάρικα, δεν μου έμεινε δεκάρα.
Με το στριφτό είχα πάλι περιπέτεια, όταν άδειασα με σουγιά τη στενή σχισμή του κουμπαρά της οικονόμας αδελφή μου και πήγα να αγοράσω με τους μποναμάδες της καραμέλες βουτύρου και μπισκότα Παπαδοπούλου με σοκολάτα.
Δοκίμασα ξανά την τύχη μου στο στριφτό με τα υπόλοιπα του κουμπαρά, τα έχασα όλα, κάποιος κατάλαβε ότι δεν ήταν δικά μου, με κάρφωσε στην αδελφή μου.
Υποψιάζομαι ότι ήταν ο Τάκης Τακουνάκας για εκδίκηση από το χουνέρι που έπαθε στο στριμωξίδι πρωτύτερα.
Και καταντροπιάστηκα το βράδυ μπροστά σε όλη την οικογένεια όταν ο πατέρας μου έσπασε τον κουμπαρά και επιβεβαιώθηκε η κλοπή μου.
Από τότε προσπαθώ να γίνω πλούσιος χωρίς να κλέψω. Ματαίως.
Θα έρθουν, λοιπόν, να μου πουν τα κάλαντα σίγουρα.
Παιδιά που στο σπίτι τους μιλάνε άλλη γλώσσα, μόνο μεταναστευτάκια ήρθαν πέρυσι.
Είναι αυτά τα παιδιά που η κυβέρνηση δεν θέλει να τους δώσει ελληνική ιθαγένεια.
Δεν φθάνουν τα κάλαντα, πρέπει και το αίμα να είναι κατάλληλο, λες και θα γίνουν επαγγελματίες αιμοδότες.
Τα Χριστούγεννα αυτά θα πάνε, θεωρώ, καλά, παρά τους καλικάντζαρους που ταλαιπωρούν την οικονομία μας.
Ας τους ξεχάσουμε, αλλιώς θα χάσουν τη γεύση τους τα μελομακάρονα, οι κουραμπιέδες και θα γεράσουν πρόωρα οι Αι- Βασίληδες που τους καλούν ύστερα με νεανική φρεσκάδα πάνω σε έλκηθρο.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
