Μα η Ελλάδα είναι παραδομένη εδώ και τέσσερις δεκαετίες στην Αριστερά – Απλώς στις Ευρωεκλογές υπερψηφίστηκαν για πρώτη φορά οι Αριστεροί – Φρόντισε γι’ αυτό η κυβερνώσα κεντροδεξιά, που μετέτρεψε την μεσαία τάξη σε προλεταρίους
Πρώτη φορά Αριστερά» -αυτό μας λένε κάποιοι υπήρξε το μήνυμα των ευρωεκλογών της Κυριακής.
Αλήθεια, εάν ζούσα στην Χιλή, παραμονές της εκλογής του Salvador Aliunde, τον Σεπτέμβριο του 1970, θα αισθανόμουν ρίγη. Έρχεται η Αριστερά;
Και μόνο στην ιδέα, ότι οι κλεπτοκράτες της «Λαϊκής Ενότητας» (Unidad Popular) θα έπαιρναν την εξουσία για να εφαρμόσουν τις κομμουνιστικές τους ιδεοληψίες, θα με έκανε ενστικτωδώς να αναφωνήσω, σε ιδεολογική αντιστροφή της κραυγής της πολιορκημένης από τον Franco Μαδρίτης. «Δεν θα περάσουν!» (Non Pasaran!).
Αλλά δεν ζω στην Χιλή του 1970 -αν και πιάνω καμιά φορά τον εαυτό μου να λυπάται για αυτό. Ζω στην Ελλάδα του 2014.
Εδώ δεν υπάρχει Salvador Allende -γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει. Όπως και δεν υπάρχει Augusio Pinochet -γιατί, επίσης, πολύ, άπλα, δεν υπάρχει Salvador Allende.
Όποτε να με συγχωρείτε -η Ελλάδα δεν απειλείται από την Αριστερά.
Η Ελλάδα είναι μάλλον παραδομένη, εδώ και τέσσερις δεκαετίες, στην Αριστερά.
«Πρώτη φορά Αριστερά»; Θα αστειεύονται στον ΣΥΡΙΖΑ.
Καλύτερα να αναφωνήσουν και εκείνοι, σε ιδεολογική αντιστροφή, την κραυγή – απάντηση του Franco στην πολιορκημένη Μαδρίτη: «Έχουμε περάσει»! (Hcmos Pasado!).
Φυσικά έχουν «περάσει». Προ πολλού. Εμείς τους αφήσαμε.
Γιατί στην ‘Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, η Αριστερά βρίσκεται στην αντιπολίτευση άλλα οι αντι-φιλελεύθερες ιδέες της στην εξουσία -είναι ή Δεξιά πού πιστεύει στην Αριστερά και εφαρμόζει την πολιτική της
Η Αριστερά απλώς παρακολουθεί βολεμένη στο απυρόβλητο της αντιπολίτευσης -τι καλύτερο, να έχεις άλλους να προωθούν όσα επιθυμείς αναλαμβάνοντας και το σχετικό κόστος;
«Πρώτη φορά Αριστερά»; Θα αστειεύονται – τι να την κάνουν την εξουσία; Τα έχουμε ήδη κάνει όλα εμείς. Πριν από εκείνους. Για εκείνους.
Μήπως θέλουν να μην υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια; Μα αυτό το έχει ήδη εξασφαλίσει το λαϊκό-δημοκρατικό Σύνταγμα του 1975 στο άρθρο 16.
Μήπως ίσως να ελέγχουν την ατομική ιδιοκτησία με προσχήματα πολεοδομικής «ορθότητας»; Μα και αυτό το έχει ήδη εξασφαλίσει το λαϊκό-δημοκρατικό Σύνταγμα του 1975 στο άρθρο 24.
Μήπως να μην απολύονται ποτέ οι δημόσιοι υπάλληλοι; Και αυτό το έχουμε ήδη πετύχει.
Μήπως να κάνουν κρατικοποιήσεις; Μα τους έχουμε προλάβει, έχουμε σχεδόν κρατικοποιήσει τα πάντα -τέως πρωθυπουργός πρόσφατα ευαγγελιζόταν νόμο πού να απαγορεύει την «εκποίηση δημόσιας γης»!
Μήπως να κάνουν «κοινωνική» πολιτική με δανεικά; Το κάναμε εμείς αυτό -με τέτοια επιμονή μάλιστα πού σχεδόν χρεοκοπήσαμε.
Μήπως να δέσουν τα χέρια της αυταρχικής αστυνομίας; Και αυτό έχει γίνει – θα θυμάστε άλλωστε ότι, όταν τον Δεκέμβριο του 2008, καιγόταν η Αθήνα, εμείς, από σεβασμό στις ευαισθησίες τους, απλώς περιμέναμε να ξεθυμάνουν.
Η μήπως, όπως κάθε καλή Αριστερά, θέλουν την εξουσία για να πάρουν από τους έχοντες και να δώσουν στους μη έχοντες;
Και σε αυτό διαπρέψαμε. Φορολογούμε οτιδήποτε κινείται, οι δε «έχοντες» ελέγχονται ή διώκονται και με λίγη καλή τύχη σύντομα δεν θα υπάρχουν -επικοινωνιακή βορά στην αιμοδιψή ταξική γαλαρία.
Τι άλλο θέλουν επιτέλους;
Τα έχουμε ήδη κάνει όλα εμείς…
Το οποίον σημαίνει, ότι στις ευρωεκλογές της Κυριακής υπερψηφίστηκαν, για πρώτη φορά, «Αριστεροί» -όχι η «Αριστερά».
Η «Αριστερά», ως πολιτική και ιδεολογία, υπερψηφίστηκε για πολλοστή φορά -αυτή αποτελεί, όπως είπα, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, την καθεστωτική πολιτική των τελευταίων σαράντα ετών στην Ελλάδα.
Μα θα μου πείτε, δεν ισχύει το «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», τίποτα δεν κατάλαβα, άραγε, από την πρόταση Γλέζου για αναγκαστικό δανεισμό και δήμευση καταθέσεων;
Φυσικά και κατάλαβα. Όμως επίσης κατάλαβα, ότι ο κ. Γλέζος δεν θα μπορούσε καν να πει όσα είπε και να μην καταψηφιστεί αυτοστιγμεί, εάν δεν ζούσαμε σε μια χώρα, όπου επί τέσσερα χρόνια ο πολίτης βομβαρδίζεται καθημερινά με το πιο απεχθές ταξικό μίσος εναντίον όσων διαφύλαξαν τους κόπους μιας ζωής, μεταφέροντας τα χρήματα τους στο εξωτερικό, αρνούμενοι να καταστούν οι ίδιοι και οι περιουσίες τους «παιχνιδάκι» στα χέρια των εδώ πολιτικών -ο κ. Γλέζος απλώς κοιμήθηκε εκεί που άλλοι έστρωσαν.
Όπως επίσης θυμάμαι, ότι δήμευση καταθέσεων στην Ευρώπη έγινε στην Κύπρο και την υπέγραψε «δεξιά» κυβέρνηση πού ουδέν είχε να άντιλεξει στην συνταγή κλεπτοκρατίας πού της επέβαλλε η κατά τα άλλα «φωτισμένη» Ευρώπη.
Συμπέρασμα; Στην Ελλάδα τον λογαριασμό της κρίσης τον πλήρωσε η αστική τάξη, δηλαδή το πολιτικό ακροατήριο της κυβερνώσας κεντροδεξιάς.
Γιατί, ακριβώς, ακόμα και στον χειρισμό τής κρίσης επικράτησε «αριστερή» λογική.
Επιλέχθηκε, δηλαδή, συνειδητά, να μην μειωθεί το κράτος και να γίνουν απολύσεις, άλλα, αντίθετα, να προλεταριοποιηθεί η μεσαία τάξη, με υπέρ-φορολόγηση και κατάλυση περιουσιακών δικαιωμάτων.
Όμως, όπως έγραψα πρόσφατα, «H προλεταριοποίηση γεννά προλεταρίους» και οι προλετάριοι εκλέγουν τελικά Αριστερούς.
Το δε μήνυμα των εκλογών τής Κυριακής υπήρξε ακριβώς αυτό.
Η επιτυχία διλημμάτων τού τύπου «σταθερότητα ή περιπέτεια» προϋποθέτει μιά δυνατή καί όχι. Όπως σήμερα, μια διαλυμένη μεσαία τάξη.
Πού σημαίνει, ότι ή κυβερνώσα κεντροδεξιά οφείλει να δράσει τώρα για να στήσει ξανά ατά πόδια της. όσο τουλάχιστον ακόμα το μπορεί, την τάξη αυτή – πού σημαίνει, ότι οφείλει να τα βρει επιτέλους με τον εαυτό της και να ακολουθήσει μια γνήσια «δεξιά» πολιτική για πρώτη φορά στην ιστορία της. Αλλιώς, όπως είπε ο Marx,
«Οι προλετάριοι δεν (θα) έχουν να χάσουν τίποτε άλλο έκτος από τις αλυσίδες τους».
Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
Α.Π. Δημόπουλος
