Αισθήματα λύπης κατέκλυσαν τους κατοίκους της περιοχής, για το κλείσιμο του ξενοδοχείου «ΘΡΑΣΣΑ» – Ένα νοσταλγικό ταξίδι στις όμορφες αναμνήσεις, δίπλα στη λίμνη του Τυχερού
Στις 11 Οκτωβρίου, ένα μικρό στολίδι του τόπου μας σταμάτησε να φωτίζει. Η Θράσσα, αυτό το μικρό μα υπέροχο ξενοδοχείο στην λίμνη του Τυχερού, σταμάτησε την λειτουργία του. Ένα ακόμη θύμα και αυτό της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας, που αγωνιζόταν και αυτό να επιβιώσει με τις δικές του δυνάμεις χωρίς την πρέπουσα στήριξη από τους αρμόδιους φορείς. Οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή την δυσάρεστη εξέλιξη αρκετοί, αλλά δεν θα αναφερθούν εδώ. Εμείς απλώς θέλουμε, μέσα από τις γραμμές αυτού του κειμένου, να αποτυπώσουμε κάποιες σκέψεις, συναισθήματα και εμπειρίες που αυτή τόσο απλόχερα μας χάρισε.
Στα 15 χρόνια λειτουργίας του, η Θράσσα ήταν κάτι παραπάνω από ένα όμορφο μικρό ξενοδοχείο. Ο καλαίσθητος εσωτερικός της χώρος, σχεδιασμένος με τόσο μεράκι και φαντασία, ο καταπράσινος κήπος με τις λεπτές διακοσμητικές πινελιές της Σοφίας ερχόταν να αγκαλιάσει κάθε λογής επισκέπτες, τουρίστες, φυσιολάτρες, επαγγελματίες, μαθητές. Η οργιώδης βλάστηση, με τα ποικιλόμορφα φυτά και τα πολύχρωμα άνθη, μαζί με την επιβλητική παρουσία της λίμνης συνέθεταν ένα μαγευτικό τοπίο, σαν να έβγαινε από πίνακα του Rousseau ή του Corot. Έμοιαζε σαν εκείνα τα πρότυπα οικοτουριστικά καταλύματα της κεντρικής κ βόρειας Ευρώπης, που τόσο πολύ όλοι μας εκθειάζουμε.
Για τους περισσότερους επισκέπτες αποτελούσε ένα σημείο αναφοράς. Η Θράσσα είχε την ικανότητα να προσφέρει ό,τι αναζητούσε ο καθένας: ένα χώρο όπου μπορούσες να απολαύσεις μία κούπα καφέ παρέα με τους φίλους σου, ένα ορμητήριο για περιήγηση γύρω από την λίμνη, μία βόλτα με τα ποδήλατα ή μία βαρκάδα με τα κανό, μία στάση προτού συνεχίσει κανείς το ταξίδι του, ένα κατάλυμα όπου μπορούσε κανείς να βρει λίγη ηρεμία για ξεκούραση μακριά από την ένταση των σύγχρονων αστικών κέντρων.
Ήταν ένα ζωντανό μέρος που υποδεχόταν για αρκετά χρόνια παιδιά παλιννοστούντων που ερχόταν να δουν το μέρος καταγωγής τους, ένα μέρος που φιλοξενούσε σχολεία και οργάνωνε μαζί με τους δασκάλους διάφορες αθλοπαιδιές και δημιουργικά εργαστήρια για τα παιδιά, που φιλοξενούσε ενημερωτικές δράσεις και παρουσιάσεις φορέων, επιστημόνων… πάντοτε κάτι πολύ ενδιαφέρον συνέβαινε στην Θράσσα.
Για εμάς, οι συχνές επισκέψεις στην Θράσσα ήταν μια ανάγκη επιτακτική, στον βαθμό που μας επέτρεπαν οι διάφορες επαγγελματικές κλπ υποχρεώσεις. Ήταν ένα μέρος όπου μπορούσες έστω για λίγο να αποδράσεις από την καθημερινότητα. Ήταν το καταφύγιό μας, το μέρος όπου απολαμβάναμε ένα δροσερό αναψυκτικό και μία παραδοσιακή πίτα, με την συντροφιά μιας εκλεκτής παρέας ή ενός λογοτεχνικού βιβλίου, αγναντεύοντας την θέα και χαλαρώνοντας με την ησυχία που αυτή σου προσέφερε, που διακόπτονταν ενίοτε μόνο από τον γλυκό ήχο των φτερωτών θαμώνων της λίμνης.
Τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες, το σαλόνι και το τζάκι είχαν την τιμητική τους. Η Θράσσα άλλαζε προσωπείο και, με τις σχεδόν καθιερωμένες κυριακάτικες απογευματινές, μαζώξεις λειτουργούσε ως χώρος ανάγνωσης και συζητήσεων, άτυπων ή μη, κάποιες φορές με την παρουσία καλλιτεχνών ή συγγραφέων, και με ένα μουσικό background (με κομμάτια της Evora, της Piaf, του Celentano και άλλων) που δημιουργούσε μια εκπληκτική ατμόσφαιρα μεταφέροντάς μας σε άλλα μέρη και εποχές, τότε που διάσημα σαλόνια, σαν αυτό της Gertrude Stein, φιλοξενούσαν σημαντικούς εκπροσώπους της καλλιτεχνικής ζωής.
Πράγματι, αυτό που έκανε την Θράσσα τόσο ξεχωριστή δεν ήταν μόνο το ειδυλλιακό μέρος, αλλά ιδίως οι άνθρωποι που πέρασαν από εκεί. Ήμασταν τυχεροί που έτυχε να γνωρίσουμε άτομα από όλες τις άκρες του κόσμου, που ο δρόμος τους τούς οδήγησε εδώ. Ο καθένας τους είχε να μας διηγηθεί και από μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Κάποιες μάλιστα αφορούσαν και την περιοχή μας: παρατηρητές πουλιών που μας μετέφεραν τις εντυπώσεις τους από την περιήγησή τους στις όχθες και τους αλμυρόβαλτους στο Δέλτα του Έβρου, αυτό το τόσο όμορφο μέρος που ελάχιστα ακόμα γνωρίζουμε.
Ήμασταν περήφανοι που είχαμε ένα τέτοιο στολίδι στην περιοχή μας. Κι όταν τύχαινε να έχουμε φίλους επισκέπτες από άλλα μέρη της Ελλάδας ή της Ευρώπης (ή ακόμα πιο πέρα), πάντοτε μία επίσκεψη στην Θράσσα ήταν μέσα στο πρόγραμμα. “Μα ποια είναι αυτή η Θράσσα;” μας ρωτούσαν στην αρχή, αργότερα έδιναν οι ίδιοι την απάντηση στο ερώτημά τους: “Δεν πιστεύαμε ότι υπάρχει ένα τόσο όμορφο μέρος σαν και αυτό”, μας λέγανε κι εμείς γνέφαμε καταφατικά, προσπαθώντας να κρύψουμε διακριτικά την ικανοποίησή μας.
Αυτή ήταν η Θράσσα που μας κράτησε συντροφιά όλα αυτά τα χρόνια. Την ευχαριστούμε και την ευγνωμονούμε για όλες τις στιγμές που μας χάρισε. Όπως επίσης ευχαριστούμε την Σοφία για το ότι έκανε την Θράσσα αυτό που είναι: μαγευτική. Σε κάθε γωνία του ξενώνα έβλεπες ένα κομμάτι από αυτήν. Ήταν η ξενοδόχος, η οικοδέσποινα, η φίλη.. Θα μας λείψει..
*Δυστυχώς, οι ιστορίες και οι εμπειρίες μας σταματούν εδώ. Η Θράσσα έκλεισε, αλλά οι αναμνήσεις και αρκετές εκατοντάδες φωτογραφίες θα μας συνοδεύουν, ακόμα και όταν το μέρος μαραζώσει τελείως. Εμείς ελπίζουμε αυτό να μην συμβεί και να ξαναδούμε τις πόρτες της να ανοίγουν ξανά.
Οι φίλοι της Θράσσας
