“Υπάλληλοι” των Δημοσίων Υπαλλήλων κατάντησαν οι πολίτες με την συγκέντρωση των αποδείξεων – Αμέτρητες οι χαμένες ώρες εργασίας στις συναλλαγές με το Δημόσιο
Ακόμη και αυτοί πού καλοπροαιρέτως υποστηρίζουν την ανάγκη να υπάρχει ένας εκτεταμένος κρατικός μηχανισμός για να «ελέγχει» την κοινωνία και την οικονομία, θα έπρεπε πλέον να έχουν πεισθεί ότι το ελληνικό Δημόσιο αδυνατεί να φέρει εις πέρας αυτήν την αποστολή.
Χειρότερα όμως, δεν έχει καν συναίσθηση της ανικανότητας του, η οποία φθάνει στο σημείο να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα σε κάθε προσπάθεια οικονομικής αναπτύξεως, άλλα και σε κάθε κίνηση εκσυγχρονισμού και εκλογικεύσεως.
Ανέκαθεν έλεγετο ότι η Ελλάς είναι το Κράτος στο όποιο για να δημιουργήσει κανείς το παραμικρό πρέπει να του δώσει άδεια κάποιος πού ουδέποτε στην ζωή του εδημιούργησε κάτι. Και δεν σταματάμε εδώ.
Διότι αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων ότι αυτό το πρόσωπο πού είναι ανίκανο να δημιουργήσει οτιδήποτε, επιδεικνύει εξόχως συμπλεγματική συμπεριφορά απέναντι σε κάθε παραγωγική προσπάθεια.
Ακόμη όμως και αυτοί οι υπάλληλοι του Δημοσίου πού είναι ευσυνείδητοι, έχουν διαφθαρεί από το σύστημα το οποίο υπηρετούν και είτε πλέον έχουν αποβάλει κάθε λογική, είτε, απογοητευμένοι, έχουν παραιτηθεί από την προσπάθεια ευόρκου επιτελέσεως των καθηκόντων τους.
Τώρα έχουν την απαίτηση να αναλάβει ο πολίτης να κάνει την δουλειά τους.
Διότι αυτό ακριβώς σημαίνει η απαίτησις να τους προσκομίζει τις αποδείξεις και τα δικαιολογητικά από τα οποία να προκύπτει ότι είναι συνεπής στις φορολογικές του υποχρεώσεις, προκειμένου να του δώσουν πιστοποιητικό φορολογικής ενημερότητος.
Προφανώς οι ίδιοι αδυνατούν να το αντιληφθούν, αλλά αυτή η απαίτησις αποδεικνύει από μόνη της και την ανεπάρκεια των υπαλλήλων και, την πλήρη αποδιοργάνωση του ελληνικού Κράτους. Προφανώς δε για την αποδιοργάνωση αυτή δεν ευθύνονται μόνον οι πολιτικοί προϊστάμενοι των υπηρεσιών…
Αλίμονο εάν στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας, ένα οργανωμένο Κράτος αδυνατεί να διαπιστώνει αν ο πολίτης είναι ή όχι συνεπής στις υποχρεώσεις του.
Αλίμονο εάν απαιτεί από τον ίδιο να αποδείξει ότι δεν χρωστά.
Εν τοιαύτη περιπτώσει, αφού αδυνατούν να την εκδώσουν, ας καταργήσουν την φορολογική ενημερότητα.
Περιττό βεβαίως να αναφερθούμε στις χαμένες ώρες εργασίας του άτυχους πολίτου ή της επιχειρήσεως πού έχει εμπλακεί στον ιστό αυτού του αναχρονιστικού Κράτους.
Περιττό να αναφερθούμε στο κόστος το όποιο δημιουργεί αυτή η νέα υποχρέωσις. Κόστος διπλό.
Διότι αφ’ ενός ο δημόσιος υπάλληλος εξακολουθεί να πληρώνεται για μία εργασία την όποια «έχει φορτώσει» στον πολίτη. Για τον όποιο βεβαίως η απώλεια χρόνου συνεπάγεται κόστος.
Ας αφήσουμε την ψυχική δοκιμασία πού υφίσταται, όπως όλοι όσοι υποχρεώνονται να επισκεφθούν μία δημόσια υπηρεσία και κυρίως την εφορία.
Σε ένα σοβαρό ευρωπαϊκό Κράτος, η αναγνώρισις της αδυναμίας των υπηρεσιών να διαπιστώνουν αυτά τα άπλα πράγματα, θα είχε σημάνει αυτόματες διαδικασίες διερευνήσεων και καταλογισμού ευθυνών σε αυτούς πού ευθύνονται για την ανεπάρκεια. Είτε είναι υπάλληλοι, είτε πολιτικά πρόσωπα.
Στην Ελλάδα όμως οι ευρωπαϊκοί θεσμοί εφαρμόζονται επιλεκτικά.
Ποιος είναι άραγε ο λόγος υπάρξεως του συνηγόρου του πολίτου, αν δεν επεμβαίνει αυτεπαγγέλτως σε τέτοιες περιπτώσεις;
Γνωρίζουμε βεβαίως ότι εν προκειμένω κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι το «θεσμικό πλαίσιο» του συνηγόρου απαιτεί ειδικές καταγγελίες και δεδομένες πράξεις συγκεκριμένων υπηρεσιών και πολλές άλλες νομότυπες, πλην παντελώς παράλογες, δικαιολογίες.
Αν είναι ικανοί σε κάτι οι λειτουργοί του Κράτους μας, αυτό είναι να προβάλλουν δικαιολογίες για αυτά που παραλείπουν να πράξουν και αιτιάσεις για αυτά πού πράττουν προκειμένου να αποτρέψουν τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο.
Και βέβαια ο πολιτικός έλεγχος, πού ανέκαθεν ήτο ανεπαρκής, τώρα έχει καταστεί ανύπαρκτος.
Πράγματι κάποτε υπήρχε το υπουργείο Οικονομικών πού προΐστατο των φορολογικών υπηρεσιών και το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας πού συντόνιζε το Κράτος με τον παραγωγικό ιστό της κοινωνίας. Κακώς το υπουργείο Οικονομικών υπεβιβάσθη σε υφυπουργείο υπό το υπουργείο Οικονομίας.
Είναι όμως πολύ χειρότερο αυτό πού γίνεται σήμερα.
Διότι το υπουργείο Οικονομίας έχει περιορισθεί τοίς πράγμασι στα έργα πού κάποτε άνηκαν στο υπουργείο Οικονομικών.
Κατέστη δηλαδή υπουργείο εισπράξεων και απεμπόλησε πλήρως το αναπτυξιακό έργο, πού έπρεπε να είναι η κυρία αποστολή του.
Ευθ. Π. Πέτρου
