Από την Ξάνθη στο βάθρο της Ολυμπιάδας Κωφών στο Τόκιο – Ο προπονητής του Νίκου, Θοδωρής Ηλιάδης μιλά για πρώτη φορά στην «Ελεύθερη Θράκη» για τις αντίξοες συνθήκες που συνάντησε μέχρι το βάθρο – Μηδαμινή στήριξη και αδιαφορία…
Η 3η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί από τα Ηνωμένα Έθνη ως η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Με αφορμή αυτή τη σημαντική ημέρα, η «Ελεύθερη Θράκη» επέλεξε να αναδείξει μια ιστορία που αποτυπώνει τη δύναμη της θέλησης και της επιμονής. Μια ιστορία που ξεκινά από την Ξάνθη και φτάνει έως το βάθρο της Ολυμπιάδας Κωφών στο Τόκιο.
Πρωταγωνιστής της ιστορίας μας είναι ο αθλητής της «Ολυμπιακής Φλόγας» Νίκος Ιωσηφίδης, ένας νέος που δεν δέχτηκε να «κρυφτεί», δεν παρασύρθηκε από τις δυσκολίες της αναπηρίας του, δεν επέτρεψε σε κανένα εμπόδιο να τον περιορίσει και κατάφερε, σε ηλικία μόλις 23 ετών, να σταθεί στο Ολυμπιακό βάθρο. Αποτελώντας ένα παράδειγμα προς όλους μας. Ο 23χρονος Ξανθιώτης, ασχολήθηκε από πολύ μικρή ηλικία με τον αρχαιοελληνικό άθλημα της πάλης. Πρόσφατα, αναδείχθηκε δεύτερος στον κόσμο στους Ολυμπιακούς αγώνες Κωφών, κάνοντας όλη την Ξάνθη περήφανη αλλά κυρίως τους δικούς του ανθρώπους, οι οποίοι του ετοίμασαν θερμή υποδοχή στο αεροδρόμιο της Χρυσούπολης Καβάλας.
Ο προπονητής του Νίκου, ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από κάθε επιτυχία του, μίλησε στην «Ελεύθερη Θράκη» για τη μακρά πορεία και τη διαδρομή του αθλητή του. Ένας δρόμος, όπου έχει λάσπες, στροφές και ανηφόρες μέχρι τον τελικό προορισμό.
Ο Θοδωρής Ηλιάδης, με μακροχρόνια διάρκεια ως προπονητής της πάλης με τον σύλλογο «Ολυμπιακή Φλόγα», εξιστορεί για πρώτη φορά τη δύσκολη αθλητική διαδρομή του Νίκου Ιωσηφίδη.
Ενός αθλητή με ιδιαιτερότητες από άπορη οικογένεια, από τον καιρό που είχε μηδαμινή στήριξη έως την εποχή που έδωσαν στον προπονητή του μια πλακέτα για να του «φιμώσουν» το στόμα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει.
Τα πρώτα βήματα και οι πρώτοι αγώνες
Ο προπονητής, Θοδωρής Ηλιάδης αναφέρει: «Με τον Νίκο Ιωσηφίδη ξεκινήσαμε πριν περίπου 8-9 χρόνια. Τον έφερα κοντά μου γιατί ήθελα να ασχοληθεί με την πάλη. Από εκεί και πέρα συμμετείχε στα ελληνικά πρωταθλήματα στους ακούοντες κανονικά. Έμπαινε πάντα στην τριάδα, στους παίδες και στους εφήβους.
Τελευταία μάλιστα είχε βγει και δεύτερος στους άντρες. Το 2019 μπήκαμε στην Ομοσπονδία Κωφών και αγωνιστήκαμε στη Λευκορωσία στο Ευρωπαϊκό Παίδων. Κατέκτησε τη δεύτερη θέση στην Ελληνορωμαϊκή και τη δεύτερη θέση στην Ελευθέρα. Τα συναισθήματα ήταν φοβερά, γιατί πρώτη φορά έβλεπα ευρωπαϊκούς αγώνες κωφών.
Μετά, το 2021 αγωνιστήκαμε στην Τουρκία – εφήβων και ανδρών – στην Κωνσταντινούπολη. Δεν σταθήκαμε πολύ καλά. Ακόμη δεν ξέραμε τι συμβαίνει με τους διαιτητές, μέχρι να μάθω κι εγώ πώς λειτουργεί το σύστημα στους αγώνες κωφών. Παρ’ όλα αυτά, κατέκτησε την πέμπτη θέση στον κόσμο, κάτι πολύ σημαντικό, ειδικά επειδή η κατηγορία του Νίκου είναι από τις πιο δύσκολες. Στο Παγκόσμιο του 2022 πήγαμε στη Βραζιλία. Ήμασταν πιο έτοιμοι, πιο «ψημένοι». Εκεί ο Νίκος βγήκε τρίτος στην Ολυμπιάδα στα 77 κιλά. Προσπάθησε και στην Ελευθέρα, αλλά δεν τα κατάφερε, γιατί εκεί ήμασταν ακόμα πίσω. Το δυνατό του στυλ είναι η Ελληνορωμαϊκή. Το 2023 πήγαμε στο Παγκόσμιο στο Κιργιστάν. Πήρε την τρίτη θέση στην Ελληνορωμαϊκή στα 77 κιλά και στην Ελευθέρα στα 79 κιλά βγήκε πέμπτος – και λίγο έλειψε να πάει για πρωτιά με έναν Ιρανό. Μέχρι και οι Ιρανοί τον συνεχάρησαν.»
«Τώρα που πήραμε το μετάλλιο, τρέχουν όλοι για φωτογραφίες – Έπρεπε να στηρίξουν ένα κωφό παιδί, όχι να μας δίνουν μια πλακέτα για να μας φιμώσουν το στόμα»
Ώσπου φτάνουμε στην μεγαλύτερη επιτυχία μέχρι στιγμής του αθλητή μας, του Νίκου Ιωσηφίδη. 2η θέση και ασημένιο μετάλλιο στον κόσμο, φτάνοντας μια ανάσα από την 1η θέση και την ελίτ στον κόσμο. Ο προπονητής του Νίκου, εξιστορεί τις δύσκολες συνθήκες μέχρι το Τόκιο. Μηδαμινή στήριξη. Ούτε από την Ολυμπιακή Επιτροπή, ούτε από τοπικούς φορείς. Τα περισσότερα χρήματα προήλθαν από τον ίδιο και από γνωστούς του κ. Ηλιάδη ως χορηγία.
Ο κ. Ηλιάδης αναφέρει: «Και φτάνουμε στο 2025, στην Ολυμπιάδα στο Τόκιο. Κάναμε τεράστια προσπάθεια τα τελευταία χρόνια, προετοιμαστήκαμε όσο μπορέσαμε, κυρίως με δικά μας έξοδα. Περισσότερο με δικά μου έξοδα, το παιδί είναι από φτωχή οικογένεια, δεν μπορούσαν να βοηθήσουν οι γονείς του. Εγώ είχα τρεις χορηγίες – ευχαριστώ πολύ τη ΣΕΚΕ, αλλά ζήτησα μόνο εισιτήρια και διαμονές, όχι χρήματα.
Ευχαριστώ και τον όμιλο Τήρας, μέσω της αδερφής Σαράντη, και τον κύριο Δελή εδώ, που επίσης βοήθησαν με ξενοδοχεία και αεροπορικά.
Με τα λίγα χρήματα που είχαμε δεν μπορέσαμε να κάνουμε προετοιμασία στο εξωτερικό όπως έπρεπε. Μόνο στη Βουλγαρία, όπου έχω διασυνδέσεις εδώ και 25 χρόνια. Αλλά για περισσότερα δεν υπήρχαν λεφτά.
Από τοπικούς φορείς – Περιφέρεια, Δήμο – τίποτα. Αν δεν γνωρίζεις δήμαρχο ή κάποιον «δικό τους», δεν παίρνεις ούτε ευρώ. Είναι ντροπή. Και τώρα, που πήραμε το μετάλλιο, τρέχουν όλοι για φωτογραφίες. Εγώ δεν είμαι ζητιάνος. Ζητάω το αυτονόητο. Έχω βοηθήσει ένα κωφό παιδί, που κάποια στιγμή θα διοριστεί στο δημόσιο, θα πάρει τα πριμ του. Αλλά αυτά αργούν. Έπρεπε να στηρίξουν το παιδί, όχι να μας δίνουν μια πλακέτα στο τέλος για να μας «φιμώσουν».
«Φτάσαμε στο Τόκιο δύο μέρες πριν τους αγώνες»
Με τους αγώνες να πραγματοποιούνται στο Τόκιο, σε ένα πολύ μακρινό προορισμό από την Ελλάδα με τελείως διαφορετικό κλίμα, θα έπρεπε η Ελληνική αποστολή να ταξιδέψει νωρίτερα έτσι ώστε να προλάβουν οι αθλητές να εγκλιματιστούν. Τελικά, ο Νίκος και ο άλλος αθλητής του κ. Ηλιάδη, ο Αλέξανδρος Παπαδάτος, έφτασαν στο Τόκιο δύο μέρες πριν τους αγώνες. Δίχως να προλάβουν να εγκλιματιστούν και φυσικά επηρεασμένοι από το ταξίδι. Ακόμα και με αυτές τις συνθήκες, ο Ιωσιφίδης κατάφερε να πρωταγωνιστήσει, μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο το «ακατόρθωτο» επίτευγμά του.
Ειδικότερα, ο κ. Ηλιάδης, αναφέρει: «Το ταξίδι μας κούρασε πάρα πολύ. Έπρεπε να πάμε 5–6 μέρες νωρίτερα, όπως οι άλλες αποστολές. Η ομάδα της πάλης – με τον Νίκο Ιωσηφίδη και τον Αλέξανδρο Παπαδάτο – έπρεπε να πάει τουλάχιστον μια εβδομάδα νωρίτερα για εγκλιματισμό. Μας έστειλαν δύο μέρες πριν. Αυτό δεν θα ξαναγίνει. Από τα τέσσερα μετάλλια που πήρε η Ομοσπονδία Κωφών, το ένα είναι δικό μας. Και στη Βραζιλία είχαμε δύο από τα εννέα.
Ο Νίκος είναι ακόμη μικρός και πρέπει να καταλάβουν ότι χρειάζεται σωστή προετοιμασία.
Τρεις μέρες ήμουν χάλια από την αλλαγή κλίματος – φανταστείτε το παιδί. Το συναίσθημα ήταν μεγάλο, παρόλο που το ταξίδι τον επηρέασε πάρα πολύ.»
Η σχέση πατέρα – γιου του προπονητή, Θοδωρή Ηλιάδη με τον αθλητή του, Νίκο Ιωσηφίδη
«Ο Νίκος μεγάλωσε σε μια φτωχή οικογένεια και τον είχαν καλομάθει με τον τρόπο τους. Πολλοί γονείς παιδιών με αναπηρία τα «κλείνουν» σε μια γωνιά, θεωρώντας ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Τα ίδια μου λένε και πολλές μητέρες όταν τους καλώ να φέρουν τα παιδιά τους να δουν τον Νίκο – «Όχι, το δικό μου παιδί δεν μπορεί». Αυτό είναι λάθος. Δυσκολεύτηκα πολύ στην αρχή. Τώρα κάνουμε λογοθεραπεία και βελτιώνουμε και τη νοηματική. Στην αρχή είχαμε πολλές κόντρες. Δεν είχε πειθαρχία. Αλλά με τον καιρό αλλάξαμε πολλά. Το δούλεψα, το πάλεψα. Κοιμόμαστε μαζί στα ταξίδια – χρόνια τώρα. Σαν πατέρας και γιος. Τώρα έχουμε εξαιρετική σχέση», αφηγείται ο κ. Ηλιάδης, παρουσιάζοντας τη δυνατή σχέση που έχει αποκτήσει με τον Νίκο.
Η μεγάλη ανάγκη για στήριξη
Έχει ακουστεί αρκετές φορές κυρίως από αθλητές του Στίβου και σε μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις, ότι αυτή η χώρα «τρώει» τα παιδιά της. Ανύπαρκτες αθλητικές υποδομές και δυσκολία στις συνθήκες προπόνησης και φυσικά μηδαμινή οικονομική υποστήριξη για ταξίδια και διαμονή σε μεγάλους αγώνες. Ευτύχως, υπάρχουν πολίτες όπου στηρίζουν αυτά τα παιδιά να πετύχουν τα όνειρά τους. Το ίδιο σημειώνει και ο προπονητής του ασημένιου Νίκου Ιωσηφίδη, ο οποίος χρειάζεται στήριξη για να συνεχίσει ο αθλητής του την καριέρα του.
Συγκεκριμένα, ο κ. Ηλιάδης, προσθέτει: «Αλλά για όλα αυτά χρειάζονται χορηγίες. Αυτή τη στιγμή, αν πήρα τρεις, οι δύο ήταν «με γνωριμία». Χωρίς κονέ, δεν γίνεται τίποτα – δυστυχώς. Εγώ ζητάω πάντα με το σταυρό στο χέρι, και έτσι δεν παίρνεις τίποτα. Ελπίζω να ευαισθητοποιηθεί κάποιος και να βοηθήσει. Τα χρήματα χρειάζονται για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Οι προετοιμασίες κοστίζουν πάρα πολύ. Το 2025 ξόδεψα 17.000 ευρώ από την τσέπη μου. Ποια πριμ και ποια λεφτά; Ο κόσμος νομίζει ότι παίρνουμε δεκάδες χιλιάδες. Δεν είναι έτσι. Οι προετοιμασίες στο εξωτερικό κοστίζουν – Αμερική, Κίνα, Ταϊλάνδη… 7–8 χιλιάρικα μόνο ένα ταξίδι.»
Για τους γονείς παιδιών με ειδικές ανάγκες
Ο προπονητής κ. Ηλιάδης για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες: «Οι γονείς παιδιών με ειδικές ανάγκες πρέπει να τα φέρουν στα γυμναστήρια. Εμένα δεν με νοιάζει αν θα κάνουν πάλη ή κάτι άλλο. Να τα ξεκολλήσουν από την «κάσα» και να δουν τι μπορούν να πετύχουν. Η μητέρα του Νίκου με βλέπει σαν Θεό, γιατί είδε τη διαφορά στο παιδί της. Και αυτό τα λέει όλα.»
Η ιστορία του Νίκου Ιωσιφίδη αποτελεί ένα παράδειγμα για όλους μας. Παρόλο τις αντίξοες συνθήκες, έχει καταφέρει ένα μεγάλο επίτευγμα και θα συνεχίσει να προπονείται και να δουλεύει για να πετύχει ακόμη παράπανω. Επόμενος στόχος; Το χρυσό στην Ολυμπιάδα Κωφών στην Αθήνα το 2029. Και ευτυχώς αυτή τη φορά θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο τους αντιπάλους του και όχι το κλίμα και τις ατελείωτες ώρες στο αεροπλάνο τρεις μέρες πριν αγωνιστεί.
Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια για την τεράστια δουλειά του προπονητή – στήριγμα του Νίκου, του Θοδωρή Ηλιάδη, καθώς χωρίς εκείνον τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί.
Τέλος, πρόσφατα, ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤΤ), συμπεριέλαβε τον Νίκο Ιωσιφίδη ως υποψήφιο για καλύτερο αθλητή με αναπηρία της χρονιάς.
Αλέξανδρος Κεσανλής
