Στις κοινωνίες των ανθρώπων, υπάρχουνε πολλοί εργάτες,
που άλλοι απλά εργάζονται, και άλλοι είναι … «διαβάτες».
Όλοι για τ’ απαραίτητα, τ’ ανθρώπινα, κοπιάζουν όλη μέρα.
Κι όμως, κάποιοι δεν τους νοιάζονται, κι όλο τους κάνουν πέρα.
Κάποιοι απαιτούν μιαν αμοιβή, για τον κόπο που κάνουν.
Σωστό και δίκαιο μαζί, μα οι άλλοι, άλλους στόχους βάνουν.
Μερικοί θεωρούν εαυτούς ανώτερους, έστω κι άλλων ομοίων,
και απαιτούν μερίδα λέοντος, άνευ αντιρρήσεων ή και σχολίων!
Σίγουρα υπάρχουν πάντοτε, και κάποιοι που ‘χουν αξία.
Μα αυτό, πρέπει να αποδεικνύεται, χωρίς υπεροψία.
Όλοι, για την όποια αξία τους, πρέπει να προσμετρούνται.
Κι όχι αυθαίρετα και ιταμά, οι κόποι τους να αδικούνται.
Κι όμως υπάρχουν αρκετοί, που υποβλέπουν άλλους,
και τους εκμεταλλεύονται, κάνοντάς τους εξάλλους.
Μεγάλη η υποτίμηση, σε κάποιους εργάτες λόγου,
πολλάκις γίνεται από πολλούς, με ύφος …παραλόγου.
Αλλά, λέει μια ρήση του Κυρίου, και είναι πολύ γνωστή.
«Ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος», και είναι ορθότατη, σωστή.
Και υπονοεί, πως είναι σωστός, ο άνθρωπος εκείνος,
που τρέφει σώμα και πνεύμα, και δεν είναι κρετίνος.
Πρέπει δε, ισότιμα να αμείβονται, όλοι οι εργαζόμενοι,
και των χειρών και του πνεύματος, για να ‘ναι δίκαια αμειβόμενοι.
Ο Ριμαδόρος
