Τί σηματοδοτεί η επίσκεψη του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών σε Τουρκία και Ισραήλ
Θα έπρεπε εδώ και πολλά χρόνια να έχουμε αναρωτηθεί τον λόγο για τον oποίο οι Αμερικανοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι που επισκέπτονται την περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου αποφεύγουν επιμελώς να πραγματοποιήσουν έστω και μια ολιγόωρη στάση στην Αθήνα.
Το σκεπτόμαστε βεβαίως κάθε φορά που βλέπουμε προέδρους, αντιπροέδρους και υπουργούς των ΗΠΑ να επισκέπτονται την Άγκυρα ή το Τέλ Αβίβ.
Όμως αντί να αναλύσουμε τα γεγονότα, περιοριζόμαστε να τα ερμηνεύουμε με βάση τις ιδεοληψίες μας που μας θέλουν να είμαστε το κέντρο του κόσμου.
Η προσέγγισις αυτή, είναι πολύ χειρότερη ακόμη και από την επιφανειακή ανάγνωση των δεδομένων, που ακόμη και στην πιο ρηχή εκδοχή της προϋποθέτει ένα ελάχιστο λογικής!
Είναι όμως προφανές ότι το διεθνές ενδιαφέρον για την χώρα μας μειώνεται, ενώ το μόνο ζήτημα της ευρύτερης περιοχής μας που δείχνει να απασχολεί την διπλωματία των ΗΠΑ, είναι η διασφάλιση σταθερότητος, ώστε να μην επηρεασθούν τα συμφέροντά τους στον Περσικό Κόλπο και στην πέρα από την Τουρκία και την Συρία γεωγραφική ζώνη.
Αυτό προκύπτει και από την επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Τζόν Κέρρυ, ο οποίος στην Κωνσταντινούπολη κατέστησε σαφή τον σκοπό του ταξιδιού του, που είναι η ταχεία αποκατάσταση των σχέσεων Τουρκίας και Ισραήλ, προκειμένου να ύπαρξη ενιαία αντιμετώπιση της συριακής κρίσεως.
Το ενδιαφέρον των Αμερικανών δεν έχει να κάνει με τις συριακές ακτές στην Μεσόγειο, ούτε με το λιμάνι της Ταρσού που παρέχει διευκολύνσεις στον -ανύπαρκτο αυτή την στιγμή- ρωσικό στόλο, αλλά η ανατολική περιοχή της χώρας που συνορεύει με το Ιράκ, το οποίο θα μπορούσε στο εγγύς μέλλον να αντιμετωπίσει προβλήματα από δύο μέτωπα.
Από μια σταθεροποιημένη Συρία με το καθεστώς Ασάντ ακόμη στα πράγματα και από το μονίμως εχθρικό Ιράν ανατολικότερα.
Λαμβανομένης υπ’ όψιν της διασποράς κουρδικών πληθυσμών σε όλες αυτές τις χώρες, αντιλαμβάνεται κανείς την μαεστρία με την οποία η Άγκυρα έχει κατορθώσει να εξασφάλιση για τον εαυτό της ο προνόμιο του να είναι η χώρα που μπορεί να ελέγξει το κουρδικό στοιχείο.
Και τούτο εξαργυρώνει σήμερα έναντι των Αμερικανών οι όποιοι κόπτονται για την αποκατάσταση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών που θεωρούν στυλοβάτες της πολιτικής τους στην περιοχή. Της Τουρκίας δηλαδή και του Ισραήλ.
Το γεγονός ότι ετέθη στον Αμερικανό υπουργό ερώτηση για την Κύπρο, του έδωσε την ευκαιρία να δείξει πόσο λίγο τον ενδιαφέρει τότε θα γίνει ή δεν θα γίνει στην Μεγαλόνησο.
Για την Ελλάδα δε, ούτε συζήτησις. Άλλωστε ο Τζον Κέρρυ, μετά το Ισραήλ, όπου θα συνεχίσει το ταξίδι του προς την Άπω Ανατολή, για την οποία το ενδιαφέρον της Ουάσιγκτον έχει διακηρυχθεί κατ’ επανάληψιν και, χωρίς την κορεατική κρίση στην σημερινή της κλιμάκωση.
Και η Ελλάς, η οποία επαίρετο για τις σχέσεις της με τον αραβικό κόσμο και διεκδικούσε τον ρόλο της πολιτικής και οικονομικής γέφυρας μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, βυθίζεται σε γεωπολιτική ανυπαρξία.
Η περίφημη στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ απεδείχθη «φούσκα», η έκρηξη της οποίας υπήρξε θεαματικότερη εκείνης του ελληνικού χρηματιστηρίου!
Αλλά εάν θελήσει κανείς να καταγράψει τις «φούσκες» της ελληνικής πολιτικής σκηνής των τελευταίων ετών, θα τρομάξει όχι τόσο από αυτές που ήδη έσκασαν, αλλά μάλλον από αυτές που τελούν σε αναμονή και στις οποίες αρκετοί συμπατριώτες μας εναποθέτουν τις ελπίδες τους για το αύριο…
Στον οικονομικό τομέα ευελπιστούμε σε λύσεις πού χαρακτηρίζονται από αβεβαιότητα και που απαιτούν τεράστιες επενδύσεις και χρόνο για να αποδώσουν.
Το μόνο τους πλεονέκτημα είναι ότι υπόσχονται ευημερία χωρίς την ανάγκη εργασίας.
Στον τομέα των πολιτικών προτάσεων τέλος, τείνουμε προς αυτές που εντάσσονται στην λογική της ήσσονος προσπάθειας και υπόσχονται λύσεις που θα βασισθούν σε μια γεωπολιτική σπουδαιότητα της χώρας, η οποία όμως ανταποκρίνεται στα διεθνή δεδομένα του τέλους του… ανατολικού ζητήματος. Όχι του 21ου αιώνος.
Ευθ. Π. Πέτρου
