Υπάρχουν θετικά στοιχεία από την επίσκεψη του κ. Α. Τσίπρα, υπάρχουν όμως και άστοχες αναφορές και κινήσεις
Η επίσκεψη Τσίπρα στη Θράκη ήταν εθνικά σωστή. Όχι μόνο γιατί ήταν η πρώτη επίσκεψη πρωθυπουργού μετά από έξι χρόνια και αφού είχαν μεσολαβήσει διαδοχικές επισκέψεις του Νταβούτογλου και του μισού τουρκικού υπουργικού συμβουλίου.
Ούτε επειδή τόνωσε τον πληθυσμό και έκανε αυστηρές αναφορές για το τουρκικό προξενείο.
Ήταν σωστή γιατί έστειλε ένα διπλό μήνυμα, πρώτα στην Άγκυρα, που κάνει όνειρα για αναθεώρηση της «Λωζάννης»:
ιδού πώς υποδέχεται πρωθυπουργό της Ελλάδας ο πληθυσμός, χριστιανικός και μουσουλμανικός, που κουβαλάει στην πλάτη του την εφαρμογή της συνθήκης.
Δεύτερον, στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες Παρίσι – Βερολίνο:
ιδού πως μπορεί να συνυπάρξουν αρμονικά ο Χριστός με τον Αλλάχ, ο παπάς με τον ιμάμη, η μαντίλα με το τζιν.
Η ήπια εφαρμογή της σαρίας -στο σκέλος των αστικών δικαιωμάτων-, δώρο του Βενιζέλου στη μειονότητα κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών, έναν αιώνα τώρα δίνει συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
Οι μουσουλμάνοι της Θράκης είναι η μόνη μειονότητα που δεν γέννησε τζιχαντιστές και δεν πήρε τα βουνά για να βγει στο αντάρτικο.
Και, αν ο Τσίπρας δεν είχε στο μυαλό του να κάνει εννέα ομιλίες για να δείξει στη Μέρκελ ότι εννοεί τις απειλές για εκλογές, τότε αυτό το δεύτερο μήνυμα ότι η Θράκη είναι πρότυπο συνύπαρξης χριστιανισμού – Ισλάμ σε ολόκληρη την Ευρώπη θα είχε τονιστεί περισσότερο. Εν πάση περιπτώσει, μεμψίμοιρος δεν είμαι.
Ο πρωθυπουργός είπε σε γενικές γραμμές αυτά που έπρεπε να πει, ενώ έτριξε και τα δόντια σε όλους όσοι επιχειρούν να στείλουν τα παιδιά της μειονότητας στα παρανηπιαγωγεία της Άγκυρας στην περιοχή.
Με την άνεση του ανθρώπου που χωρίς δογματισμό αναγνωρίζει τα θετικά, θέλω να επισημάνω στον πρωθυπουργό μερικά σοβαρά «φάουλ» που έκανε.
Το πρώτο είναι μια περίεργη αναφορά (ποιος την πρότεινε;) στην ομιλία του στη Φιλλύρα για τον σοσιαλιστή σεΐχη Μπρεναντίν.
Αποφεύγοντας να σχολιάσω περαιτέρω ότι είναι το μόνο τοπικό όνομα στο οποίο έκανε αναφορά (Δημόκριτος; Χαρίσιος Βάμβακας; Δόμνα Βισβίζη;), υπογραμμίζω πόσο άστοχη ήταν η αναφορά Τσίπρα σε θέματα καταγωγής.
Είπε ότι «ο σεΐχης Μπρεναντίν ήταν Έλληνας και Τούρκος μαζί, μα πάνω απ’ όλα σεβόταν τη θρακιώτικη καταγωγή του».
Αμέσως μετά έκανε αναφορά στον «θρακιώτικο λαό».
Λυπάμαι, αλλά σε μια περιοχή όπου, στις αρχές του 20ού αιώνα, οι Τούρκοι ανακήρυξαν το αυτόνομο κράτος της Θράκης στην Οργάνη δεν λες σε μουσουλμάνους ότι πάνω από την εθνική είναι η «θρακιώτικη καταγωγή σας».
Αυτή είναι υποσύνολο της εθνικής ταυτότητας, όχι υπερισχύουσα ταυτότητα.
Μεγάλο «φάουλ», πρωθυπουργέ, είμαι σίγουρος ότι δεν κατάλαβες τι είπες.
(Κάπως έτσι αναπτύχθηκε το ρεύμα των Νεοκυπρίων: «Δεν είμαστε Έλληνες, δεν είμαστε Τούρκοι, είμαστε ο κυπριακός λαός».)
Υπάρχουν κι άλλα επιμέρους «φάουλ».
Πρώτον, ο πρωθυπουργός δεν είδε τους μητροπολίτες – δικαίως διαμαρτυρήθηκε ο Αλεξανδρουπόλεως.
Όταν η Πολιτεία ζητά από τους δεσποτάδες να μη χαλούν τον κόσμο για τον διορισμό των ιμάμηδων στα τζαμιά τη στιγμή που λείπουν παπάδες από τις εκκλησίες λόγω Μνημονίου και οι ιεράρχες κάνουν υπομονή, είναι καλοί;
Δεύτερον, δεν είδε ούτε τους νόμιμους μουφτήδες, που αναγνώρισε η αιγυπτιακή κυβέρνηση!
Γιατί; Μην τυχόν και στενοχωρηθεί ο βουλευτής Ζεϊμπέκ;
Τρίτον, δεν πήγε ούτε σε πομακικά χωριά ούτε σε τσιγγάνικο μαχαλά ούτε στους Ποντίους.
Όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν την καλή εντύπωση μου για την επίσκεψη Τσίπρα στη Θράκη.
Κατατείνουν, όμως, σε ένα συμπέρασμα:
αν έχει νόημα να ανοίξει το Μαξίμου γραφείο πρωθυπουργού σε μια περιοχή, αυτή δεν είναι η Θεσσαλονίκη, αλλά η Κομοτηνή.
Εκεί όπου κάθε ημέρα δίνεται μάχη με τους πράκτορες για την εθνική κυριαρχία.
Μανώλης Κοττάκης
