Το μη προβαλλόμενο έργο, που επιτέλεσε ο Αντώνης Σαμαράς, μέσα σε μια διετία, εν μέσω των συμπληγάδων της τρόικας και της αντιπολίτευσης, είναι όντως τεράστιο – Σήμερα όμως οι πολίτες θεωρούν ότι η ανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας, ήταν κάτι… απλό
Το έργο πού έχει επιτελέσει ο Αντώνης Σαμαράς μέσα σε μία διετία είναι τεράστιο.
Ουδέποτε άλλοτε έγιναν τόσα πολλά πράγματα μέσα σε τόσο μικρό διάστημα.
Και σπανίως Έλληνας Πρωθυπουργός βρέθηκε αντιμέτωπος με τόσο δύσκολα θέματα και επέδειξε τόση εργατικότητα και αποφασιστικότητα, όση ο κ. Σαμαράς. Άλλα αυτό λίγοι το αναγνωρίζουν»
Και είναι ντροπή μετά από όλα αυτά να προηγείται στις δημοσκοπήσεις για τις ευρωεκλογές ο Σύριζα, έστω και με βραχεία κεφαλή.
Αυτό σημαίνει ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει ιδέαν του έργου πού έχει επιτελεσθεί κατά την τελευταία διετία.
Πλημμελής προβολή
Όμως εδώ υπάρχει μία σοβαρή ευθύνη.
Το έργο πού έχει επιτελέσει ο κ. Σαμαράς δεν προβάλλεται σωστά, με αποτέλεσμα οι πολίτες να μην συνειδητοποιούν τις πραγματικές διαστάσεις της προσφοράς του.
Σε αυτό παίζουν καθοριστικό ρόλο τα μέσα ενημερώσεως, τα όποια μηδενίζουν τα πάντα.
Ακόμη και ο τρόπος με τον όποιο αντιμετώπισαν την επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος ήταν απαράδεκτος.
Όταν όλα τα διεθνή μέσα ενημερώσεως εκθειάζουν την Ελλάδα για αυτό πού πέτυχε, δεν νοείται τα ελληνικά ΜΜΕ να λένε «και λοιπόν, τι έγινε;». Διότι αυτό πράττουν.
Ισχυρίζονται ότι το πλεόνασμα δεν έχει σχέση με την πραγματική οικονομία. Ενώ η αλήθεια είναι ότι η κύρια αιτία πού ή οικονομία περιήλθε σε τέτοια κρίση ήταν τα ελλείμματα.
Και επομένως η προϋπόθεσις για να εξέλθει από την κρίση ήταν να μην υπάρχουν ελλείμματα.
Αυτό ακριβώς επετεύχθη τώρα.
Οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει που βρισκόταν η χώρα μας πριν από δύο χρόνια και ποιοι κίνδυνοι απεσοβήθησαν.
Αμέσως μετά τις πρώτες εκλογές της 6ης Μαΐου, η Ελλάς βρέθηκε προ του φάσματος της ακυβερνησίας.
Έτσι, τα κεφάλαια άρχισαν να φεύγουν μαζικώς από τις ελληνικές τράπεζες, η χώρα βρέθηκε στο χείλος της εξόδου της από την Ευρωζώνη, η δε παράτασις του σκηνικού αυτού θα οδηγούσε μαθηματικώς σε κατάρρευση της οικονομίας.
Στις δεύτερες εκλογές τής 17ης Ιουνίου η Νέα Δημοκρατία εξασφάλισε ένα αξιοπρεπές ποσοστό (29,7%) με το όποιο μπόρεσε να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ.
Τότε λοιπόν, ο κ. Σαμαράς εκλήθη να τετραγωνίσει τον κύκλο.
Από την μία πλευρά έπρεπε να σώσει την οικονομία από την καταστροφή και από την άλλη να αρχίσει ένα μεταρρυθμιστικό έργο, στο όποιο όλοι σχεδόν ήταν αντίθετοι.
Ο Πρωθυπουργός βρέθηκε εν μέσω Συμπληγάδων.
Η τρόικα επίεζε για δημοσιονομική εξυγίανση και διαρθρωτικές αλλαγές, υπό την δαμόκλειο σπάθη της μη καταβολής των δόσεων του δανείου.
Οι βουλευτές της συμπολιτεύσεως αντιδρούσαν ακόμη και σε εξοφθάλμως σωστά μέτρα.
Η αντιπολίτευσις έλεγε παντού «όχι» και τα μέσα ενημερώσεως μηδένιζαν τα πάντα.
Δεν νομίζομε να υπήρξε κατά τα τελευταία χρόνια άλλη ελληνική Κυβέρνησις η οποία να δέχθηκε τέτοιες επιθέσεις από την αντιπολίτευση και τόσες αμφισβητήσεις εκ μέρους της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας πού υποτίθεται ότι την εστήριζε.
Όλη αυτή η πίεσις κατέληγε επί καθημερινής βάσεως στον κ. Σαμαρά.
Το τι αντιμετώπισε μέσα στην διετία αυτή μόνο ο ίδιος το ξέρει.
Όπως και τους κινδύνους να ξαναβρεθεί η χώρα εκεί πού βρέθηκε προ τετραετίας, όταν έχασε πλήρως την αξιοπιστία της.
Ο “εξευρωπαϊσμός”
Σήμερα οι περισσότεροι πολίτες θεωρούν την ανάκτηση της αξιοπιστίας ως κάτι δεδομένο.
Νομίζουν ότι η επιτυχής επάνοδος της χώρας στις διεθνείς αγορές ήταν κάτι απλό.
Εν τούτοις πίσω από αυτό υπάρχει μία πολιτική πού εφαρμόσθηκε επί 22 μήνες με απόλυτη συνέπεια.
Και η οποία προσέκρουε σχεδόν επί καθημερινής βάσεως σε αλλεπάλληλα εμπόδια.
Αν δει κανείς συνολικά το έργο πού επιτελέσθηκε κατά το διάστημα αυτό, σχεδόν δεν θα το πιστέψει. Δεν έχει παρά να ανατρέξει στα ψηφισθέντα νομοσχέδια πού αποτελούσαν προϋπόθεση για την καταβολή των εκάστοτε δόσεων.
Ήρθησαν εμπόδια, προϋπολογίσθηκαν διαδικασίες απελευθερώθηκαν αγορές και έγιναν πράγματα πού μέχρι τώρα εθεωρούντο αδιανόητα για τα ελληνικά δεδομένα.
Το γεγονός ότι επιτεύχθηκαν μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, χωρίς να ανοίξει μύτη, οφείλεται πρωτίστως στον κ. Σαμαρά.
Δεν είναι μόνο το πλεόνασμα πού έχει αξία, άλλα και όλα όσα μεταβάλλουν το υπόβαθρο επί του οποίου καλείται να αναπτυχθεί εφεξής η ελληνική οικονομία.
Στην πραγματικότητα αυτό πού πέτυχε ο κ. Σαμαράς ήταν ο «εξευρωπαϊσμός», σε μία στιγμή πού η χώρα ήταν σχεδόν με το ένα πόδι έξω από την Ευρώπη. Αλλά αυτό δεν το προβάλλει κανένας.
Οι κίνδυνοι πού αποφεύχθηκαν πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.
Η μνήμη είναι τόσο κοντή, ώστε οι πολίτες παρασύρονται με μεγάλη ελαφρότητα από τον λαϊκισμό του Σύριζα.
“Εστία”
