Η επικίνδυνη παγίδα της ψηφιακής ενημέρωσης αναδεικνύει την διαχρονική αξία εμπιστοσύνης των πολιτών προς τα παραδοσιακά μέσα Ενημέρωσης – Τα Περιφερειακά ΜΜΕ έχουν στενή σχέση με τις Τοπικές Κοινωνίες
Η σύγχρονη πραγματικότητα στον τομέα της μαζικής ενημέρωσης και η αμεσότητα της ψηφιακής πραγματικότητας έχει διαμορφώσει συνθήκες με διττό πρόσημο αποτελεσματικότητας.
Από την μια πλευρά τα multimediaευνοούν την πολυαισθητηριακή κάλυψη των ενημερωτικών αναγκών του κοινού σε άμεσο χρόνο με liveδυνατότητες μετάδοσης 24 ώρες το 24ωρο.
Η πληροφορία διαχέεται, επιβεβαιώνεται αμφισβητείται κι επικυρώνεται σε μια παράλληλη πραγματικότητα, τα socialmedia, όπου λειτουργοί της δημοσιογραφίας και πολίτες χορεύουν σε ένα επικίνδυνο “ταγκό” ανάμεσα στη αλήθεια και στην παραπληροφόρηση.
Η πρόσβασή όλων σε πλατφόρμες με… licensetokill, παρέχει την δυνατότητα να σχολιάσουν, διαψεύσουν, καθυβρίσουν, να παρέχουν νέα (αληθή και μη) δεδομένα, πίσω από ένα επώνυμο ή ανώνυμο προφίλ.
Η δημοσιογραφία των πολιτών, αναμφίβολα συμβάλλει σε έναν βαθμό στην πολυφωνία και στον έλεγχο των οργανωμένων ΜΜΕ, ωστόσο φαίνεται να εξελίσσεται σε ένα ασύδοτο πάρτι, όπου ξεχύνονται τόνοι μίσους, μισαλλοδοξίας, αναξιοπρέπειας και μηδενισμού, παρα-πληροφόρησης & θεωριών συνωμοσίας.
Αυτό φυσικά δεν συμβαίνει διότι η κοινωνία απαρτίζεται μόνο από άτομα με τα συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά, αλλά κυρίως επειδή τα socialmediaπαρέχουν πρόσφορο έδαφος ανώνυμης αποφόρτισης χωρίς την ευθύνη της προσωπικής υπογραφής.
Συνήθως οι πολίτες με ενσυναίσθηση, διευρυμένο μορφωτικό αποτύπωμα, ηθική καλλιέργεια κι αίσθημα κοινωνικής ευθύνης απέχουν συνειδητά από τον δημόσιο διάλογο των social, προτιμώντας τον ρόλο του θεατή κι αναγνωρίζοντας το μάταιο της προσπάθειας.
Στο δημοφιλές μοντέλο επικοινωνίας του Πυλωρού (Gatekeeper, White, 1950), μια πρώιμη θεωρία ανάλυσης της λειτουργίας των ΜΜΕ, ο Πυλωρός, ο διαμορφωτής της κοινής γνώμης, αποτελούσε ένα φίλτρο επιλογής της διακινούμενης πληροφορίας από τα ΜΜΕ στο κοινό.
Τις ίδιες δικλείδες φιλτραρίσματος διαπιστώνουμε και σε άλλες θεωρίες της Μαζικής Επικοινωνίας όπου συγκεκριμένα πρόσωπα (αρχισυντάκτης, ρεπόρτερ, δ/τνης ειδήσεων κ.ά.π.) λειτουργούν ως επιλογείς κι αξιολογητές των ειδήσεων που θα φτάσουν στο ευρύ κοινό.
Τα παραδοσιακά ΜΜΕ διαθέτουν τα στελέχη, τις διαδικασίες, τα δίκτυα, τις δομές αλλά και την επώνυμη ευθύνη να παράσχουν έγκυρη ενημέρωση στο κοινό. Τα χαρακτηριστικά αυτά συνιστούν τα υγιή φίλτρα, τα οποία είναι ζωτικά για τον “μεταβολισμό” μια είδησης σε όρους αξιοπιστίας.
Ειδικά τα περιφερειακά ΜΜΕ έχουν στενή σχέση με τις τοπικές κοινωνίες στις οποίες λειτουργούν κι αυτό καθιστά το “βάρος” της υπογραφής τους στη ενημέρωση ακόμα πιο απαιτητικό.
Το νέο ψηφιακό περιβάλλον της ενημέρωσης ειδικά στη χώρα μας παραμένει απορρυθμισμένο, χαοτικό κι επικίνδυνο. Η ευκολία με την οποία στήνονται blogs, ιστοσελίδες και προφίλ, καθιστά μη-ανιχνεύσιμη την ευθύνη!!!
Οι επώνυμες οργανωμένες προσπάθειες από παραδοσιακά μέσα που εξέλιξαν την δραστηριότητά τους στην νέα ψηφιακή πραγματικότητα παρέχουν μια αχτίδα αξιοπιστίας.
Ζούμε μια επανάσταση της ροής των πληροφοριών στην οποία ως κοινωνία εισήλθαμε “απαίδευτοι” , με φτωχές αντιστάσεις και κριτήρια αξιολόγησης.
Υπάρχει σημαντικό έλλειμμα επικοινωνιακής αγωγής προκειμένου ως πολίτες θα αξιολογήσουμε επαρκώς τα μηνύματα, να ερμηνεύσουμε πληροφορίες και κρυμμένες προθέσεις!
Το δικαίωμα στην ενημέρωση παραμένει θεμελιώδες, συνταγματικά κατοχυρωμένο & σημαντικός πυλώνας της δημοκρατίας.
Τα παραδοσιακά μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι υπογράφοντες σε αυτά, παραμένουν ένα εχέγγυο αξιοπιστίας, εμπειρίας κι ευθύνης.
Ρένα Τζώρτα
Επικοινωνιολόγος (BScΕΚΠΑ | ΜScΔΘΠ)
Εκπαιδεύτρια Ι.ΝΕ.ΔΙ.ΒΙ.Μ.
