Και όχι της κοινωνίας – Από την θαλπωρή στην εγκατάλειψη…
- Του Βασίλειου Ναζλή
Βρέθηκα σε γειτονική πόλη για προσωπικούς λόγους. Περιδιαβαίνοντας τους δρόμους έβλεπα το παλιό της μεγαλείο και σε μία γωνία συνάντησα έναν σκύλο, έναν μεγαλοπρεπή σκύλο, εγκαταλειμμένο στην τύχη του, από τους πρώην ιδιοκτήτες του.
Σκύλος περήφανος, με πλούσιο τρίχωμα, αγέρωχα ξαπλωμένος στη γωνιά του, απολαμβάνοντας τον πρωϊνό του Οκτώβρη, σεργιανίζοντας το βλέμμα του στους περαστικούς, αλλά και σε μένα, τον άγνωστό του.
Εντυπωσιάστηκα από την παρουσία του, διαπίστωσα ότι ο πρώην πιστός σύντροφος, στερήθηκε της αγάπης, που πλούσια έδωσε στους πρώην ιδιοκτήτες του. Τον άφησαν έρμαιο, στις διαθέσεις και τα συναισθήματα των περιοίκων και των διερχομένων,
Αυτός περήφανος ως τότε, περίμενε ένα βλέμμα συμπαθείας, αμέτοχος στην κίνηση, με την διεισδυτική ματιά του έδειχνε κατανόηση στην ανθρώπινη αδιαφορία.
Σκεφτόμουν τι χαρά θα έδινε με την παρουσία του στα… νιάτα του. Όμως η αδιαφορία και η… απανθρωπιά των ιδιοκτητών του, τον εγκατέλειψε στην τύχη του και την διάθεση των περιοίκων, αποποιούμενοι την υποχρέωση φροντίδας του.
Χρησιμοποιήθηκε ως ένα εργαλείο παιχνιδιού και γιατί όχι και… προβολής και όταν σταμάτησε -κατά την γνώμη τους-να είναι χρήσιμος και απαραίτητος, σε όλα τα επίπεδα., εξωπετάχθηκε του χώρου τους και ας ζητούσε μία μικρή μόνο γωνίτσα και λίγη τροφή να περάσει τα… γηρατειά του.
Στην γωνιά του πλέον, δεν στενοχωριόταν για την έλλειψη συναισθημάτων, λίγα περίμενε από τους ανθρώπους, ένα βλέμμα μόνο συμπαθείας, για όλο το προηγούμενο μεγαλείο του!!
Σκέφτηκα, πού είναι αυτοί οι… φιλόζωοι, πώς έδειξαν τέτοια σκληρότητα σε κάτι που τους γέμιζε κάποτε χαρά και συναισθήματα.
Σκέφτηκα ότι αυτοί οι… φιλόζωοι, πιθανόν να μην είναι και φιλάνθρωποι… και τότε ανατρίχιασα.
Πίστευα ότι τα συναισθήματά τους για τα ζώα θα ήταν μόνιμα και όχι ως αποδεικνύεται αρκετές φορές ευκαιριακής ενασχόλησης.
Λυπήθηκα τους πρώην ιδιοκτήτες του!! Απ’ αυτό που είδα όμως, ξέρω πλέον, ότι ο σκύλος τους νιώθει περισσότερο ελεύθερος στους άδειους ή γεμάτους δρόμους, παρά όταν μαζί τους, γιατί το ένστικτό του του έλεγε ότι τον χρησιμοποιούσαν.
“Φίλε, δεν είσαι σκύλος, είσαι μία ζωντανή ύπαρξη, που ένιωσες στο πετσί σου την απανθρωπιά των… ανθρώπων”!!
Τον σκύλο που συνάντησα, δεν ήταν ένας διακονιάρης σκύλος. Πολλοί του συμπαραστέκονταν χωρίς να τους το ζητήσει, στην νέα του ζωή στους δρόμους. Πολλή αγάπη δεχόταν εκεί στους δρόμους… ίσως περισσότερο, όταν είχε ζεστό σπίτι και πιθανή… φροντίδα.
Διεπίστωσε από μόνος του ότι ο δρόμος… διαθέτει αγάπη σε …δυστυχείς, αλλά και κατανόηση.
Οι σκύλοι, οι επί χιλιάδες χρόνια, πιστοί φίλοι των ανθρώπων, απέκτησαν εξασκημένο ένστικτο και καταλαβαίνουν τον ευγενή άνθρωπο…
Αυτός, όταν τον κοίταξα με συμπάθεια, μου ανταπέδωσε με το βλέμμα αγάπη, κουνώντας χαρούμενα την ουρά του. ΄Ηταν σαν να μου έλεγε “ξέρω τα συναισθήματα στα βλέμματα των ανθρώπων, σε όσους έχουν ανάγκη”.
Απάντησα νοερά “άγνωστέ μου σκύλε… δεν σου άξιζε αυτή η ζωή στα στερνά σου, αλλά πολλές φορές, αυτή είναι η μοίρα σου, η… σκυλίσια ζωή που σου επιβάλλουν”.
Κατάλαβα ότι αυτός ο σκύλος απέκτησε γνώση και σοφία, αυτήν που αποκτάς περπατώντας στους δρόμους και ερχόμενους σε επαφή με πολλούς και διάφορους.
Ο σκύλος αυτός κατέχει την γνώση που λέμε ότι αποκτήθηκε στο… πεζοδρόμιο.
Γνώριζε από μακριά ποιοι θα του δείξουν συμπάθεια, ποιοι θα τον κακοπάρουν ή θα είναι αδιάφορη η παρουσία του και συμπεριφερόταν ανάλογα.
Η ζωή στο πεζοδρόμιο, του έμαθε τη ζωή της… κοινωνίας, έξω από τα σπίτια και έτσι… έγινε σοφός και αυθεντία στην διάκριση των χαρακτήρων των ανθρώπων.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Το παρόν είναι μία συναισθηματική αποτύπωση της… στιγμής.
Εκφράζω τα θερμά μου συγχαρητήρια σε όλους αυτούς που προσφέρουν σοβαρές και ανιδιοτελείς υπηρεσίες και φροντίζουν τα εγκαταλειμμένα ζώα των ασυνείδητων ιδιοκτητών.
Βασίλειος Ναζλής
Υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ ε.α.
