Οι πολιτικοί αποβλέπουν στην διάχυση της Ευθύνης – Ας περιμένουμε λοιπόν την Κρίση της Δικαιοσύνης
Η τραγωδία των Τεμπών καταγράφηκε και αυτή ως μία ακόμη αιματηρή και οδυνηρή εμπειρία στην «μαύρη βίβλο» των θλιβερών επιδόσεων της σύγχρονης Ελλάδας, που δεν έπαψε ποτέ να λειτουργεί ως μεταστοιχειωμένος Κρόνος, ο οποίος συνεχίζει να τρώει τα παιδιά του με διάφορους τρόπους.
Αυτή την φορά προτίμησε να εξασφαλίσει τα εδέσματά του από τους επιβάτες των τραίνων. Γι’ αυτό σεργιάνιζε στην μοιραία αμαξοστοιχία, άσχετα αν δεν τον είδε κανείς. Αφού μαζέψαμε τα συντρίμμια και τα αποκάίδια των βαγονιών του συρμού, ανοίξαμε τον δρόμο, για να έλθει η Δικαιοσύνη.
Έργο δικό της είναι η εξιχνίαση της σιδηροδρομικής τραγωδίας και η αυστηρή τιμωρία όλων εκείνων πού συνετέλεσαν στην δημιουργία της. Εμείς μία μόνο ευχή μπορούμε να διατυπώσουμε εδώ: να κινηθεί με γρήγορους ρυθμούς για την επιτέλεση των καθηκόντων της.
Πιο γρήγορους πάντως από εκείνους, στους όποιους κινήθηκε για την διαλεύκανση της άλλης μεγάλης τραγωδίας στο Μάτι. Συμπληρώνονται σε λίγο πέντε χρόνια από την φονική πυρκαϊά, η οποία εξ αίτιας της εγκληματικής αμέλειας των αρμοδίων, έκαψε 102 άτομα και ακόμη δεν έχει εκδοθεί απόφαση σε πρώτο βαθμό!
Παράλληλα προς την ανακριτική διαδικασία μπορούμε εμείς να διατυπώσουμε εδώ μερικές σκέψεις για τις πολιτικές ευθύνες των υπαιτίων τής τραγωδίας, oι οποίες ούτε τις εργασίες των αρμοδίων δικαστικών οργάνων παρακωλύουν ούτε όμως φιλοδοξούν να τις υποκαταστήσουν.
Σε σχετικό με την τραγωδία των Τεμπών άρθρο μου σημείωνα, ότι μπορεί η «βόμβα» της ανασφάλειας των τραίνων να «έσκασε» στα χέρια της παρούσης Κυβερνήσεως, η βόμβα όμως αυτή μεταφέρετο διαχρονικά υπό μορφήν «σκυτάλης» από Κυβέρνηση σε Κυβέρνηση.
Γι’ αυτό τα «θραύσματα» της φθάνουν πολύ μακρυά και εγγίζουν όλες τις Κυβερνήσεις της τελευταίας τουλάχιστον 15ετίας, που αδιαφόρησαν εντελώς για την ασφάλεια των τραίνων, διότι είχαν άλλες προτεραιότητες.
Οι προκλητικές δηλώσεις που έγιναν μετά την τραγωδία από στελέχη της αξιωματικής Αντιπολίτευσης ή από προσκείμενους σε αυτήν δημοσιογράφους μάς υποχρεώνουν να επανέλθουμε στο θέμα και να υπογραμμίσουμε κάποια στοιχεία, τα όποια σκοπίμως αποσιωπώνται ή παραποιούνται.
Όλοι επικεντρώνονται στο ζήτημα της τηλεδιοίκησης και προσπαθούν να αποδείξουν ποιος έκανε περισσότερα και ποιος λιγότερα για την προώθηση της εφαρμογής της. Είναι όμως αναμφισβήτητο ότι, ανεξάρτητα από την τύχη της τηλεδιοίκησης δεν υπήρχαν ασφαλιστικές δικλίδες στο σιδηροδρομικό δίκτυο, για να καλύψουν τα κενά ασφαλείας που παρατηρούντο στο χειροκίνητο σύστημα λειτουργίας των τραίνων.
Και η έλλειψη αυτή βαρύνει όλες ανεξαιρέτως τις προαναφερθείσες Κυβερνήσεις (φυσικά και την σημερινή αξιωματική Αντιπολίτευση, όταν ασκούσε εξουσία την κρίσιμη περίοδο), οι οποίες ουδέν έπραξαν στο ζήτημα της αναζήτησης και εφαρμογής ασφαλιστικών δικλίδων, που εάν υπήρχαν δεν θα συνέβαινε η τραγωδία των Τεμπών, παρά την έλλειψη του συστήματος τηλεδιοίκησης.
Ενδεικτικά ανέφερα στο ίδιο άρθρο μου ως ασφαλιστική δικλίδα την κοινότυπη πια σήμερα ηλεκτρονική τεχνολογία των αισθητήρων, που υπάρχουν σε όλα τα σύγχρονα αυτοκίνητα και σε προειδοποιούν ότι πλησιάζεις σε κάποιο αντικείμενο, στο οποίο θα προσκρούσεις, εάν δεν φρενάρεις.
Οι αισθητήρες που θα έπρεπε να είχαν εγκατασταθεί σε όλα ανεξαιρέτως τα τραίνα, για να ειδοποιούν τους μηχανοδηγούς σε ικανή απόσταση ασφαλείας ότι κινείται εναντίον τους άλλος συρμός και να οδηγούν βαθμιαία στην ακινητοποίηση των δύο αντιθέτως κινούμενων τραίνων, θα απέτρεπαν σίγουρα την τραγωδία των Τεμπών.
Η παράλειψη της τοποθέτησης αισθητήρων στα τραίνα δεν βαρύνει μόνο την Κυβέρνηση, αλλά και την αξιωματική Αντιπολίτευση. Που ήταν αλήθεια ο ανεπίληπτος κ. Σπίρτζης, ο οποίος μιμούμενος σε αφροσύνη τον αλήστου μνήμης πρώην Υπουργό της «αριστεράς του τίποτα», κ. Τόσκα, δήλωσε ότι όσο κι αν ψάξει δεν θα βρει κάποιο λάθος που να βαρύνει την προηγούμενη Κυβέρνηση, της οποίας ήταν Υπουργός Υποδομών;
Προ της δηλώσεως αυτής διατυπώνει κάποιος την απορία, πως αξιολογείται τελικά η παντελής έλλειψη ασφαλιστικών δικλίδων στην λειτουργία των τραίνων.
Είναι βέβαια κατανοητό να έχει κενά μνήμης ο κ. Σπίρτζης, διότι εκείνη την περίοδο το μόνο που τον απασχολούσε ήταν πως θα καταφέρει να χαρακτηρίσει την σιδηροδρομική γραμμή Αθηνών-Θεσσαλονίκης άγονη, για να μπορέσει να την ξεφορτωθεί πωλώντας την αντί πινακίου φακής στους Ιταλούς μαφιόζους.
Με τις δηλώσεις του κ. Σπίρτζη εναρμονίζονται πλήρως οι εκτιμήσεις του Αρχηγού της αξιωματικής Αντιπολίτευσης, κ. Τσίπρα, ο οποίος αποφάνθηκε με περισπούδαστο ύφος, ότι η διάχυση των ευθυνών για την τραγωδία των Τεμπών αποτελεί απόπειρα συγκάλυψης!
Παραβλέπει όμως ο άξιος εκπρόσωπος της εθνικής μας εύκλειας ότι η διάχυση των ευθυνών δεν είναι θεωρητικό αφήγημα, για να το αμφισβητήσει κάποιος, αλλά αντικειμενική απεικόνιση της πραγματικότητας.
Όταν η φωτογραφία δείχνει μια άσχημη πραγματικότητα, δεν φταίει ο φακός, αλλά το είδωλο που αυτός αποτυπώνει.
Η πραγματικότητα λοιπόν φοβίζει την αξιωματική Αντιπολίτευση, της οποίας οι βαλτωμένες καθ’ όλη την λήγουσα κοινοβουλευτική περίοδο ελπίδες για επάνοδο στην εξουσία αναπτερώθηκαν μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα.
Τέτοιες ευκαιρίες δεν τις «θάβεις» στην διάχυση των ευθυνών, αλλά τις μεγιστοποιείς και τις αναδεικνύεις προσδοκώντας να έλθει ένα νέο «κύμα» αγανακτισμένων, που θα σε βγάλει πάλι στην εξουσία, όπως έγινε και την προηγούμενη φορά.
Η «διάχυση» όμως χαλάει το σκηνικό. Και σίγουρα πάντως δεν μπορεί να θεωρηθεί αυτή «απόπειρα συγκάλυψης», όταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έχει ζητήσει να έλθουν όλα στο φως, για να φανούν και τα λάθη της δικής του Κυβέρνησης, αλλά και τα λάθη της αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τα οποία διέπραξε, όταν ήταν στην εξουσία.
Στο πλαίσιο της συζήτησης για τον εντοπισμό της ευθύνης των υπαιτίων της τραγωδίας των Τεμπών εμφανίσθηκε κάποια στιγμή στην Βουλή ο πολύς και γνωστός για τις επιπολαιότητες και τις αστοχίες του, κ. Φίλης, ο οποίος λειτουργώντας σαν παπαγάλος ψέλλιζε συνεχώς τον όρο «ενδεχόμενος δόλος».
Φαίνεται ότι κάπου διάβασε για τον όρο αυτό ή κάποιος του μίλησε γι’ αυτόν, και έτσι εξηγείται, γιατί τον παπαγάλιζε μονότονα. Θα ώφειλε όμως να γνωρίζει ό κ. Φίλης, πριν ρίξει στην συζήτηση τον ενδεχόμενο δόλο, ότι αυτός παραπέμπει σε ποινική ευθύνη του δράστη, η οποία είναι ζήτημα της αποκλειστικής αρμοδιότητας της Δικαιοσύνης.
Αυτή θα πει -όχι ο κάθε κ. Φίλης- σε ποιους κατηγορούμενους και για ποια ακριβώς ποινικά αδικήματα θα αποδώσει ενδεχόμενο δόλο.
Είναι άλλωστε γνωστό στους παροικούντας την Ιερουσαλήμ ότι ο ενδεχόμενος δόλος γειτνιάζει με την ενσυνείδητη αμέλεια και κάνει την «ζυγαριά» να γέρνει προς το μέρος του, όταν ο δράστης αποδέχθηκε αυτό που προέβλεψε ως πιθανό.
Ας αναμένουμε λοιπόν την κρίση της Δικαιοσύνης και ας μή την προδικάζουμε με επιπόλαιες ακροβασίες.
Αλέξανδρος Π. Κωστάρας
Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
