Ξεσηκώνω από μια σελίδα ενός έγκριτου εβδομαδιαίου περιοδικού της πρωτεύουσας.
Περιγράφει ένα ταξίδι που πραγματοποίησε στην Αλεξ/πολη μια επιφανής δημοσιογράφος των Αθηνών.
Έγινε κάποιο καλοκαίρι, όχι μακρινό, και έχει με πηχυαίο τίτλο: ΑΡΩΜΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ.
Υπότιτλο με ξεχωριστά στοιχεία γραμμάτων: ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΕΙ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ.
Στο κυρίως θέμα του κειμένου της, η δημοσιογράφος προτείνει και προτρέπει ανεπιφύλακτα να επισκεφθούν την Αλεξ/πολη σε όσους ταξιδεύουν.
Γράφει: “Αλεξ/πολη. Σαν παραμύθι… σαν ιστορία”. Και συνεχίζει: “Το υπογραμμίζω και το τονίζω γιατί έχω πάει και έχω δει κάτι άλλες πόλεις με εκθειάζουσες πομφόλυγες”.
Πιο παρακάτω γράφει: “Το ταξίδι αυτό μου το συνέστησε συνάδελφος και φίλος συγγραφέας, που στο τελευταίο του βιβλίο, ιστορεί τη γενέτειρά του”.
“Ίσως εκεί στην αφήγησή του, οφείλει την εντιμότητά του και το όλο του ήθος”.
Συμπέρασμα της δημοσιογράφου που αποφαίνεται ότι το βιβλίο αυτό για την Αλεξ/πολη, είναι χρησιμότατη και διδακτικά απλή έκδοση.
Γιατί πιστός στον εαυτό του, ο συγγραφέας νοσταλγεί. Γέννηση, εξέλιξη, ευημερία, οι Βαλκανικές περιπέτειες, ο καθ’ ημέραν βίος της πατρίδος του.
Κοσμοπολίτισσα και πρσφυγομάνα, λέει, η Εβρίτικη πρωτεύουσα. Πως ένοιωθαν άραγε αυτή τη μεθοριακή τους ύπαρξη οι ήδη ξεριζωμένοι κάτοικοι του Δεδέαγατς; Γιαγιάδες, παππούδες, θείες, χρωματικές φιγούρες της πόλης, δάσκαλοι του δημοτικού, μαγαζιά, δήμαρχοι, παραλίες, σινεμάδες, ΕΘΝΙΚΟΣ στον αθλητισμό, γραφικοί τύποι και καθημερινότητα.
“Ρούφηξα το βιβλίο, που μιλά με γλώσσα σπάνια και με ιδιότυπο χιούμορ, πετώντας προς την Αλεξ/πολη”.
“Ο φίλος συγγραφέας θα παρουσιάσει το έργο του στους συντοπίτες του”. “Συνεπής στην πρόσκληση που έλαβε για την παρουσίαση”.
“Με προϋπάντησαν στο αεροδρόμιο οι δικοί μου, συγγενείς και μερικοί φίλοι που τους συνδέει μια ακλόνητη πρόσμειξη στηριγμένη στην αποδοχή, άρα στην αγάπη.
Ημέρες κρίσιμες που περνάμε, χρειαζόμαστε τους πιο δικούς μας ανθρώπους. Πλην, μας ενώνει και το ομοπάτριον. Αλεξ/πολίτισσα γαρ η μάνα του αρραβωνιαστή μου. Το καμάρι μάλιστα, η ωραιότατη θρακιώτισσα, μας βεβαίωσαν οι εκεί φίλοι. Έχουμε οικογένεια εδώ πάνω. Καιρός ήταν να γνωρίσουν την καινούργια νύφη, ήγουν την αφεντιά μου”.
“Και ήρθα να περάσω ζάχαρη και πολύ αισθηματικά. Αυτά με θρέφουν. Να φιλήσω το χέρι του θείου, να βρω νέα εξαδέλφια, ανιψάκια, να τρέχουμε στο κτήμα στα Δίκελλα, στις παραλίες και στη θάλασσα.
Η θάλασσα της Αλεξ/πολης στους νοτιάδες μας κερνάει χταπόδια. Μάλιστα δεν το’χα ξαναδεί. Τα κύματα αφήνουν μπροστά μου μύδια και χταποδάκια. Τα στεγνώνουν στα σύρματα, ψήνονται στον αέρα και τρώγονται.
Μπαίνω ίσαμε τα γόνατα και βγάζω μύδια εύκολα που τα ψήνουμε σε λαμαρίνα πάνω στις πέτρες, νοστιμότατα που το λεμόνι πάνω τους τα κάνει ακόμα πιο εύγευστα. Καβούρια, πεταλίδες, αχινοί, σωλήνες, απίστευτα μπερεκέτια όπως λέει η μέλλουσα πεθερά μου με ιδιότυπη Αλεξ/πολίτικια γλώσσα.
Στο κοτέτσι το περιφραγμένο με σαριζανέτ που βρίσκεται βόρεια του παραλιακού κτήματος, τα εξαδέλφια που φαίνονται χαρούμενα που θα με κάνουν νύφη τους, με τραβούν να δω τις κότες που κάνουν αυγά πρασινογάλαζα με χαμηλή χοληστερόλη!
Έχουν και χήνες, πάπιες και γαλοπούλες.
Το μεσημέρι, στην ταβέρνα του Αη–Γιώργη (Ντεμίρ – Αλή) φάγαμε μπαρμπούνια φρέσκα, πρωινά από παράκτιους ψαράδες του λιμανιού Μάκρης και αστακοκάβουρα έξοχα μνημειώδη.
Τα τηγανητά μύδια – λουκουμάδες δεν μου άρεσαν διότι το αλεύρι διακρίνεται σαφώς και δυσάρεστα, σαν ωμό.
Ήπιαμε βιολογικό κρασί, λίαν ευχάριστο. Δοκιμάσαμε λουκούμια με χυμό βατόμουρου και καρύδια, στο ζαχαροπλαστείο Νεντίμ.
Θαύμασα το τέμπλο και τα κειμήλια της Αγίας Αναστασίας. Η Μάκρη, το Ντεμιραλί… Τι υπέροχες εξοχές! Η Αλεξ/πολη νωπή, τέως γόησσα, νυν με οικοδομικές βαναυσότητες.
Αλλά γιατί, πείτε μου γιατί όλοι εσείς οι υπέροχοι ρομαντικοί Αλεξ/πολίτες προτιμήσατε το άσχημο από το ωραίο;
Γεννηθήκατε σε μια ωραιότατη φυσική παραδοσιακή περιοχή και πάση δυνάμει την αφήσατε να την κακοποιήσουν αισθητά οι διάφοροι τεχνοκράτες και εργολάβοι. Κρίμα”.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
