Ραγδαία αναπτύχθηκε παντού η αστυφιλία.
Οι πόλεις μεγαλώνουνε, αλλά, στερεύει η επαρχία!
Γιατί τάχα γίνεται αυτό; Και ποια είναι η αιτία;
Μήπως, καλύτερη είναι η ζωή εκεί, και φέρνει ευτυχία;
Μήπως είναι πιο εύκολη, και πιο υγιεινή;
Και το επιτρέπει ο Θεός, να είναι παντοτινή;
Μήπως και όλοι οι αστοί, βοηθούν ο ένας τον άλλον,
κι ας μην γνωρίζονται καλά, αλλά το ‘χουν πόθο μεγάλον;
Άραγε, αν γίνουν όλοι αστοί, λύνονται τα προβλήματα;
Ή θα βρούνε τη λύση τους, μόνον κάποια αισθήματα;
Μήπως, απόδειξη τρανή πως εκεί, όλα κυλούν αλλότροπα,
μ’ άλλους ρυθμούς, πιο γρήγορους και μάλλον ιδιότροπα;
Δεν είναι πιο εύκολη η ζωή, στο άστυ το μεγάλο!
Υπάρχουν κι εκεί δυσκολίες, και ζόρια δίχως άλλο.
Κι είναι δύσκολη η προσαρμογή, να ζεις σ’ άλλο περιβάλλον,
σε έναν κόσμο αλλιώτικο, σε έναν τόπο άλλον.
Αλλά, ας έχουν κατά νου, όσοι μεταναστεύουν,
και σε άλλους τόπους εναγώνια, την τύχη τους γυρεύουν …
Κι εκεί θα ‘χουν προβλήματα, πολλά μα και μεγάλα,
προβλήματα προσαρμογής, ιδιότροπα, και πολλά άλλα.
Αλλά, αν φύγουν όλοι απ’ τα χωριά, και πάνε εκεί, στις πόλεις,
τι θα απογίνει η ύπαιθρος; Θα γίνει μάλλον η εξοχή, μόνον για ώρες σκόλης;
Και ποιος θα εργάζεται στη γη, στους κάμπους στα χωράφια;
Και τα προϊόντα τούτης της γης, πώς θα γεμίζουν ράφια;
Αν ερημώσει η ύπαιθρος, και γίνουν όλοι αστοί;
Δεν θα υπάρχουν ποτέ πια, γεωργοί και βοσκοί
Αλλά, ο τρόπος της ζωής, στην πόλη διαφέρει,
από τον τρόπο του χωριού, κι ο κόσμος όλος το ξέρει.
Εκεί, η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, δεν έχει διόλου νέφος,
και αναπνέει πιο ελεύθερα κι ο γέρος και το βρέφος.
Οι κάτοικοι όλοι του χωριού, γνωρίζονται, και μάλιστα καλά,
κι αν χρειαστεί, βοηθιούνται πάντοτε, στα δύσκολα και στα απλά.
Αλλά μήπως, η «καλή» ζωή, της πόλης έχει αγκάθια;
Αφού εκεί φυτοζωούν, και πολλά «κατακάθια»;
Μήπως τα συναισθήματα, στην πόλη μπαίνουν στην άκρη;
Γι αυτό και πολλά αισθήματα, θολώνουν από το δάκρυ;
Μήπως οι αξίες της ζωής, κι αυτές της οικογένειας,
μένουνε στα αζήτητα, στο χώρο της …αγένειας;
Μήπως κάποια αισθήματα, στρεβλά ικανοποιούνται,
και τα αγνά και τίμια, απλά καταπατούνται;
Είναι σκληρό κι ανάλγητο, μα αληθινό αντάμα.
Αν η ύπαιθρος ερημωθεί, προκύπτει μέγα δράμα.
Όχι μόνον παύει η γη, καρπούς να μας προσφέρει,
μα η κοινωνία ολάκερη, πολύ θα υποφέρει.
Θα μειωθεί ο πληθυσμός, απ’ τις λίγες γεννήσεις,
αφού πια τα αισθήματα, ζουν με … υποτιμήσεις.
Πάντα οι νέοι προτιμούν, το σήμερα, το τώρα.
Δεν προνοούν για το αύριο, και το τι θα φέρει η ώρα.
Έτσι, κι εσύ πατρίδα μου, για πολλά θα θρηνήσεις.
Και για την ίδια σου την ύπαρξη και τα καλά της … φύσης!
………………………………..
Ευχή μα και προτροπή μαζί, κάνω όλοι να γυρίσουν,
στον τόπο που τους γέννησε, και εκεί να ευτυχήσουν!
Γιατί, δεν κάνει ο τόπος τη ζωή, μα ο άνθρωπος τον τόπο,
με αγώνα και προσπάθεια, και αν θέλεις, ναι με κόπο!
Αθ. Παπατριανταφύλλου
