Για όσους δεν το έχουν ακόμη αντιληφθεί, η Αριστερά μάχεται για τον “τρίτο γύρο”, τον οποίο μέχρι στιγμής κερδίζει – “Ναι, συνειδητά εξοντώνουμε την μεσαία τάξη”
Δεν ξέρω αν είδατε την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Το τελευταίο σημείωμα».
Μια ταινία καλογυρισμένη που δείχνει ότι ο σκηνοθέτης βρίσκεται πλέον στο ωριμότερο σημείο της καριέρας του, μια ταινία που γυρίστηκε με λίγα χρήματα, αλλά μεγάλη πλέον εμπειρία και συμπυκνωμένη γνώση του αντικειμένου.
Βεβαίως, είναι μια ταινία στρατευμένη και με στόχο τη νεότερη γενιά, που είναι πλέον έτοιμη να δεχτεί τα μηνύματα, καθώς ζει σε μια ατμόσφαιρα ζόφου, στερήσεων, ανεργίας και αβεβαιότητας.
Και είναι να θαυμάζει κανείς την επιμονή της ελληνικής Αριστερός, η οποία, σε μια εποχή που ο κομμουνισμός και η ουτοπία του έχουν πεθάνει, προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό έναν μύθο, τον οποίο έχουν απορρίψει όλες οι χώρες οι οποίες τον υπέστησαν διά πυρός και σιδήρου.
Κι εδώ έρχεται να φανεί η αδυναμία της άλλης πλευράς, της πλευράς των νικητών εκείνου του άφρονος πολέμου, τον οποίο προκάλεσε η παράταξη την οποία προσπαθεί -με επιτυχία- να εξαγνίσει άλλη μια ελληνική ταινία.
Είναι βέβαιο ότι, αν πολλοί από τους ήρωες του Βούλγαρη γνώριζαν τι αληθινά γινόταν στον σοσιαλιστικό παράδεισο, θα είχαν μετανιώσει για πολλά από εκείνα για τα οποία έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους.
Αλλά η αδυναμία της άλλης πλευράς, η επιλογή της να προσηλωθεί μόνο στο πώς θα ανορθώσει οικονομικά την κατεστραμμένη από τον άσκοπο σπαραγμό χώρα, άφησε ελεύθερο τον χώρο του πολιτισμού και των τεχνών στην Αριστερά, που όχι μόνο τον εκμεταλλεύτηκε, αλλά και τον καλλιέργησε με τον καλύτερο τρόπο.
Για όσους δεν το έχουν ακόμη αντιληφθεί, αυτόν τον καιρό η ελληνική Αριστερά μάχεται στον «τρίτο γύρο», τον οποίο μέχρι στιγμής φαίνεται ότι κερδίζει.
Στο όνομα ενός αμφιλεγόμενου και αμφισβητούμενου πλέον παγκοσμίως ιδεαλισμού, από αυτή τη μικρή χώρα, στην άκρη της Ευρώπης, εκπέμπεται ένα μήνυμα που λέει ότι «τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα», για να δανειστώ έναν τίτλο κινηματογραφικό.
Καθώς η άλλη πλευράς με ολέθριά λάθη, πρόσφερε στο πιάτο την εξουσία, το ταξικό μίσος ξαναβρίσκει τη θέση του στην κοινωνία.
Αφού υπηρέτησαν πιστά τα σκυλιά του καπιταλισμού, αρχικά ως φτηνό καταρτισμένο (σπουδαγμένο στην ΕΣΣΔ) δυναμικό και εν συνεχεία ως επιτελικά στελέχη, οι κήρυκες αυτού του μίσους εκτελούν με προσήλωση το σχέδιο, βασισμένο στις αργές του σταλινισμού.
«Ναι, συνειδητά εξοντώνουμε τη μεσαία τάξη» λένε οι κήρυκες και η μεσαία τάξη τούς ακούει στην τηλεόραση και γυρίζει το κουμπί στο «Σαρβάιβορ»!
Θέλουμε, δεν θέλουμε, η νικήτρια παράταξη στην Ελλάδα παραδόθηκε στις απολαύσεις του καπιταλισμού και δεν είδε τα χρήσιμα στοιχεία τους. Μακάρι να ξυπνήσει, αλλά δεν το βλέπω εύκολο…
Η ΑΚΙΣ
