Πάνω από 2.000 υποθέσεις επίορκων Δημοσίων Υπαλλήλων λιμνάζουν στα Πειθαρχικά Συμβούλια – Και εφ’ όσον εκκρεμούν, οι εν λόγω υπάλληλοι διατηρούν τις αποδοχές τους – Απίθανα ελαφρυντικά βρίσκουν οι συνδικαλιστές που μετέχουν στα πειθαρχικά
Άπω τότε που η Χώρα μας μπήκε στα «μνημόνια», ανέλαβε και την υποχρέωση να μειώσει δραστικά το σύνολο των Υπαλλήλων, που απασχολούνται στον Δημόσιο Τομέα.
Βέβαια, μέχρι τώρα, η μονιμότητά των Υπαλλήλων εθεωρείτο εξασφαλισμένη. Και, μάλιστα, έξω από κάθε διαπραγμάτευση, ή συζήτηση.
Με άλλα λόγια: Αυτό το θέμα, ήταν ένα «ταμπού», το όποιο κανείς, δεν τολμούσε να θίξει. Και όχι μόνο:
Ακόμη και αυτοί που είχαν προσληφθεί με συμβάσεις αορίστου ή ορισμένου χρόνου, θεωρούσαν τους εαυτούς των οιονεί μονίμους.
Ήδη, όμως, η κατάσταση αυτή άλλαξε ριζικά.
Το Δημόσιο, όχι μόνο δεν προσλαμβάνει, πλέον, υπαλλήλους, αλλά έχει και την υποχρέωση να μειώσει σημαντικά το ανθρώπινο δυναμικό του.
Και η μείωση αυτή απορρέει, ως υποχρέωση, από τις δανειακές μας συμβάσεις.
Το τι όμως έγινε είναι γνωστό. Δεν έγινε απολύτως τίποτε.
Ο αρμόδιος υπουργός της Διοικητικής Μεταρρύθμισης, κ. Αντών. Μανιτάκης, κωλυσιεργεί.
Και κινείται, θα λέγαμε ανάμεσα σε «εφεδρείες», σε «αξιολογήσεις» και σε «κινητικότητα», για να αποφύγει την οποιαδήποτε απόλυση.
Η δυσκολία για τις απολύσεις στον Δημόσιο Τομέα είναι γνωστή. Και πρέπει να πούμε ότι, ως ένα βαθμό, είναι κατανοητή.
Όμως είναι ακατανόητο και συγχρόνως εξοργιστικό, είναι το γεγονός ότι, μετά από τρία χρόνια, δεν κατάφεραν να απολύσουν ούτε, καν, τους «επίορκους».
Και θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι οι «επίορκοι» είναι ένας νέος όρος που μπήκε στην ζωή μας.
Ό όρος αυτός αναφέρεται στους υπαλλήλους του Δημόσιου Τομέα, που παρέβησαν το καθήκον τους και ενέχονται σε διάφορα σκάνδαλα.
Περίπου 2.000 υποθέσεις επίορκων υπαλλήλων «λιμνάζουν» στα Πειθαρχικά Συμβούλια.
Και εκκρεμούν σε διάφορα στάδια της σχετικής διαδικασίας.
Και εφόσον εκκρεμούν, οι εν λόγω υπάλληλοι, διατηρούν την ιδιότητα τους.
Και στην χειρότερη περίπτωση, βρίσκονται σε διαθεσιμότητα λαμβάνοντας μέρος των αποδοχών τους.
Η κατάσταση αυτή είναι εντελώς απαράδεκτη και προκαλεί το δημόσιο αίσθημα.
Με αφορμή αυτές τις διαπιστώσεις ήρθαν στην δημοσιότητα απίστευτες ιστορίες.
Λόγου χάρη, κατηγορούμενοι για φόνο Δημάρχου, βρίσκονται προφυλακισμένοι και παραμένουν σε καθεστώς διαθεσιμότητας. Και λαμβάνουν στην φυλακή το 30% των αποδοχών τους.
Τα σχετικά αυτά παραδείγματα παραβατικής συμπεριφοράς είναι πάμπολλα. Και καλύπτουν όλες τις περιπτώσεις, όπως είναι οι υπεξαιρέσεις, οι εκβιασμοί, οι άπατες εις βάρος του Δημοσίου ή πολιτών, οι χειροδικίες, μέχρι και εγκληματικές ενέργειες.
Σ αυτά πρέπει να προστεθούν και ηπιότερες παραβάσεις, όπως η ασυνέπεια στην εκτέλεση των καθηκόντων, η ανάρμοστη συμπεριφορά και άλλα.
Το γεγονός ότι, σ’ ένα μεγάλο σύνολο όπως είναι αυτό των Δημοσίων Υπαλλήλων, υπάρχει ένα μικρό ποσοστό επίορκων, θα λέγαμε ότι μπορούσε να είναι και αναμενόμενο.
Εκείνο, όμως, που δεν είναι ούτε φυσικό, ούτε αναμενόμενο, είναι το να παραμένουν οι παραβάτες, ουσιαστικά ατιμώρητοι.
Αν θέλαμε να αναζητήσουμε την ρίζα του κακού θα πρέπει να ψάξουμε στο Πειθαρχικό Δίκαιο, που ισχύει στον Δημόσιο Τομέα,.
Αυτό το Πειθαρχικό Δίκαιο που ισχύει σήμερα, είναι έτσι φτιαγμένο, ώστε ουσιαστικά διευκολύνει την ατιμωρησία των ενόχων.
Ας δούμε, δι’ ολίγων, πως λειτουργεί το Πειθαρχικό Σύστημα στην Χώρα μας.
Σε μια τυπική παραβατική πράξη καλείται ο ενεχόμενος ενώπιον του Πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου.
Σ’ αυτό, μετέχουν υπηρεσιακοί παράγοντες, καθώς και συνδικαλιστές.
Στα Συμβούλια αυτά επικρατεί, συνήθως, το πνεύμα της κακώς νοούμενης συναδελφικής αλληλεγγύης.
Ιδιαίτερα, μάλιστα, οι συνδικαλιστές παίρνουν το μέρος των κατηγορουμένων, βρίσκοντας απίθανα ελαφρυντικά.
Η υπόθεση από το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο πηγαίνει στο Δευτεροβάθμιο.
Το Συμβούλιο αυτό προεδρεύεται από Δικαστικούς. Και κατά τεκμήριον είναι πλέον αντικειμενικό.
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι, για διαφόρους λόγους, τα Δευτεροβάθμια Πειθαρχικά Συμβούλια δεν συγκροτούνται, ή δεν συνέρχονται τακτικά, με αποτέλεσμα να συσσωρεύεται πλήθος υποθέσεων προς διερεύνηση.
Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι: Το Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο για τους υπαλλήλους των ΟΤΑ δεν λειτουργεί εδώ και δυόμισι χρόνια.
Και ερωτάται: Πώς είναι δυνατόν να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες και να επιβληθούν οι ανάλογες κυρώσεις;
Και το πρόβλημα δεν σταματάει στην «δυστοκία» των Πειθαρχικών Συμβουλίων.
Ο ενεχόμενος έχει το δικαίωμα να προσφύγει στα Δικαστήρια και η υπόθεση του να εκκρεμεί μέχρι να τελεσιδικήσει.
Αν, μάλιστα, λάβουμε υπόψη μας, τον τεράστιο φόρτο των υποθέσεων που εκκρεμούν στα Δικαστήρια, μπορούμε να εξηγήσουμε, ευχερώς, αυτό που συμβαίνει με τους επίορκους.
Μπορεί, λόγου χάρη κάποιος να καταχραστεί χρήματα της Υπηρεσίας και μέχρι η υπόθεση του να εξετασθεί, σε όλα τα επίπεδα, να πάρει σύνταξη και να φύγει από την Υπηρεσία σαν να μη συνέβη τίποτε.
Από όσα αναφέραμε είναι φανερό ότι το Πειθαρχικό Σύστημα στην Χώρα μας, είναι εξαιρετικά «γενναιόδωρο» και ευνοϊκό για τους παραβάτες.
Σε άλλες Δημόσιες Διοικήσεις, όπως στην Αγγλία, λόγου χάρη, αν συλληφθεί ο παραβάτης τιμωρείται αμέσως και παραδειγματικά.
Κάτι ανάλογο έπρεπε να συμβαίνει και στην Χώρα μας.
Και εφ’ όσον αποδειχθεί η παράβαση να επιβάλλεται και η ανάλογη ποινή.
Από εκεί και πέρα, αν ο ενδιαφερόμενος θεωρεί ότι αδικήθηκε, ας προστρέξει στην Δικαιοσύνη.
Επιτέλους πρέπει να σταματήσει το καθεστώς της ατιμωρησίας στον Τόπο μας.
Στο κάτω – κάτω, αυτό που συμβαίνει με τους επίορκους, στον Τόπο μας, είναι προσβολή και για την πλειοψηφία των εντίμων Υπαλλήλων.
Αλλά και των Πολιτών, οι όποιοι από το υστέρημα τους χρηματοδοτούν την λειτουργία του Κράτους.
Είναι ντροπή για την Δημόσια Διοίκηση να μην μπορεί να απολύσει ούτε, καν, τους επίορκους.
Χαραλ. Μπαμπίλης
Δημοσιολόγος
