Είμαστε σε πόλεμο, η έκβαση του οποίου εξαρτάται μόνον από εμάς – Ο Αντώνης Σαμαράς ανέλαβε να διοικήσει ένα μισογκρεμισμένο σπίτι – Είναι η στιγμή να παίξει τον ιστορικό ρόλο του – Χρειάζεται δίπλα του νέα και άφθαρτα πρόσωπα για να δώσει την μάχη της ρήξης με το φαύλο παρελθόν μας
Είμαστε σε πόλεμο, η έκβαση του οποίου εξαρτάται από εμάς τους ιδίους.
Κάναμε προσπάθεια να αποφύγουμε τη χρεωκοπία. Αλλά παραμένουμε στο χείλος της. Είναι ανάγκη να το κατανοήσουμε. Ο Αντώνης Σαμαράς ανέλαβε το ρόλο του Πρωθυπουργού σε μια από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας της χώρας.
Τώρα μόλις συνειδητοποιείται ότι η ένταξη της Ελλάδος στην ΕΟΚ το 1981 και στο ευρώ από την 1η Ιανουαρίου του 2002 δεν εξασφάλιζαν την διηνεκή ευημερία μας, όπως ψευδώς είχε δημιουργηθεί η εντύπωση.
Απλώς καθόριζαν σύστημα ελλόγου οικονομικής συμπεριφοράς, που παραβίασαν ενσυνειδήτως και για λόγους ιδιοτελείς, κυβερνήσεις, κοινωνικές ομάδες, συνδικαλιστικά μορφώματα και επιχειρηματίες βαλκανικής νοοτροπίας.
Έτσι, και σε κατάσταση μέθης (πιθανόν και παροξυσμού) όδευε ή Ελλάς προς το χάος, χωρίς κανένας να διανοηθεί να τη σταματήσει.
Αυτή ήταν η πραγματικότητα.
Όμως πολύ σύντομα διαπιστώθηκε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα το ευρώ όχι μόνο δεν αποτελούσαν πανάκεια, άλλα σύστημα ασφυκτικό και ίσως δυσβάστακτο.
Η χώρα μας δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις ούτε εντάξεως της στην ΕΟΚ, ούτε πολύ περισσότερο στην Ευρωζώνη. Έγινε δεκτή για λόγους πολιτικούς και ωθείται στην περιθωριοποίηση για λόγους οικονομικούς.
Το πολιτικό σύστημα πού απέτυχε παταγωδώς να διαχειριστεί την ενσωμάτωση της Ελλάδος στις ευρωπαϊκές δομές, θα πρέπει να προετοιμασθεί σοβαρά για να διαφυλάξει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της κοινωνίας.
Ως προς τους γνωστούς ισχυρισμούς του κ. Τσίπρα: Είναι όλως διόλου ανεδαφικοί και αστήρικτοι.
Άλλα η στιγμή του Αντώνη Σαμαρά να παίξει τον ιστορικό του ρόλο ήρθε. Το επιτάσσει το συμφέρον του τόπου.
Να πάρει στα χέρια του ένα μισογκρεμισμένο σπίτι και να προτιμήσει τα μερεμέτια και τη διαχείριση ή να αποφασίσει την δομική του ανακαίνιση; Ασφαλώς το δεύτερο.
Τώρα πια είναι βέβαιο ότι ο Πρωθυπουργός χρειάζεται δίπλα του και γύρω του νέα και άφθαρτα πρόσωπα με τα όποια θα δώσει το σύνθημα της ανανέωσης άλλα και της ρήξης με το μουχλιασμένο παρελθόν.
Δεν είναι εύκολος αυτός ο δρόμος ούτε και η ανεύρεση ταλέντων. Όμως αυτό επιβάλλεται να γίνει, γιατί αυτό είναι που μετράει. Έργα και όχι λόγια.
Εμείς τί πρέπει να κάνουμε; Ως κοινωνία οφείλουμε να κατανοήσουμε την πραγματικότητα ώστε να την αλλάξουμε.
Επί δεκαετίες ζούσαμε με «πακέτα» και δανεικά. Κράτος και ιδιώτες χρωστάμε δύο ΑΕΠ (Ακαθάριστα Εθνικά Προϊόντα).
Χωρίς να βελτιώνουμε παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα, χωρίς να βελτιώνουμε προϊόντα και υπηρεσίες, δηλαδή χωρίς να δημιουργούμε προϋποθέσεις για την αποπληρωμή των δανείων, απολαμβάναμε ένα βιοτικό επίπεδο χλιδής.
Δεν ήταν δυνατόν μία μέση ελληνική οικογένεια να διατηρεί δύο και τρία αυτοκίνητα, ούτε καθεμιά από αυτές να έχει και ιδιόκτητο «εξοχικό».
Ο πολυτελής βίος είχε γίνει σχεδόν για κάθε Έλληνα, τρόπος ζωής.
Δεν μας φταίνε, λοιπόν, τα Μνημόνια, ούτε οι τρόικες.
Για όλα τα «δύσκολα» έχουμε και εμείς και η πολιτική μας ηγεσία φυσικά) μεγάλο μέρος της ευθύνης.
Απλώς οι ξένοι, οι λεγόμενοι Ευρωπαίοι εταίροι μας, αρνούνται να μας δανείζουν για να καταναλώνουμε. Το Κράτος δεν έχει λεφτά. Ό,τι κι αν λέμε αυτό δεν αλλάζει.
Τα εισοδήματα μας για ένα – δύο χρόνια θα μειωθούν σημαντικά. Είναι λάθος να ωραιοποιείται η κατάσταση.
Όμως, από την άλλη πλευρά, όποια μέτρα ήσαν αναγκαία, έπρεπε να έχουν ληφθεί αμέσως, μια κι έξω. Και να τελειώνουμε.
Παλινωδίες, καθυστερήσεις, δισταγμοί και συνεχείς αλλαγές, ιδίως αυτό το γράψε – σβήσε, αποτελεί ντροπή και απάνθρωπο βιασμό εκατοντάδων χιλιάδων μισθοσυντήρητων και συνταξιούχων. Και δεν είναι μόνον αυτό.
Οι συνέπειες της οικονομικής κρίσεως είναι πολλαπλές. Η ανεργία πλήττει σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού της χώρας.
Αυξάνει την εγκληματικότητα και ας λένε το αντίθετο οι στατιστικές. Ωθεί τους νέους στη μετανάστευση, διαλύει τις οικογένειες.
Και το σπουδαιότερο ή μάλλον το πλέον ανησυχητικό για το Έθνος είναι η αύξηση του ποσοστού της υπογεννητικότητας.
Η μείωση της γονιμότητας ακριβώς λόγω της κρίσεως, έχει φθάσει στο 51 % πού είναι ποσοστό διπλάσιο εν σχέσει με τις υπόλοιπες χώρες τής Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
Επειδή δε η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία ουδόλως ενδιαφέρεται αν μειώνεται ή όχι ο πληθυσμός της Ελλάδος, δεν πρόκειται να μας κάνει και συστάσεις για να προσέξουμε και την υπογεννητικότητα, θα πρέπει να δώσουμε αυτή τη μάχη χωρίς… κηδεμονίες. Με αίσθημα ευθύνης.
Με μόνη την σκέψη ότι αυτό είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου του Έθνους.
Β.Ι. Κοραχάης
