“Στην Ελλάδα έχουμε τρομοκρατία που προέρχεται από την άκρα Αριστερά” – Κυριαρχεί στους πολίτες το αίσθημα του φόβου
Δεν λέω, υπήρξε σίγουρα ορθή η επισήμανση του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας ότι στην Ελλάδα, έχουμε «τρομοκρατία πού προέρχεται από την άκρα Αριστερά». Φυσικά.
Όλοι γνωρίζουμε την πολιτική ταυτότητα των θυτών, όπως γνωρίζουμε και την πολιτική ταυτότητα των θυμάτων.
Άλλωστε, η Αριστερά στην Ελλάδα έχει μακρά προϊστορία εξυπηρέτησης των πολιτικών της σκοπών με προσφυγή στην βία και ότι σε μαζικότερου τύπου βία από αυτήν που συνδέουμε, με το σύγχρονο τρομοκρατικό φαινόμενο, καθότι, ελπίζω, να μην έχουμε ξεχάσει ότι η Αριστερά χάρισε στην Ελλάδα έναν πολυετή εμφύλιο πόλεμο, συμβάλλοντας έτσι, εκτός των άλλων, στην μεταπολεμική οικονομική και κοινωνική της υστέρηση σε σχέση με άλλες χώρες, που ξεκίνησαν νωρίτερα την μεταπολεμική τους ανοικοδόμηση.
Αλλά και ευρύτερα, καθαρά ιδεολογικά, η βία, όπως έχω ξαναπεί, είναι κατά κάποιον τρόπο εγγενής στο αφήγημα της Αριστεράς, ακριβώς γιατί η Αριστερά οραματίζεται εξισωτικές κοινωνίες, πλην όμως η ανισότητα αποτελεί αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ανθρώπινης διαφορετικότητας και της εκδήλωσης της σε συνθήκες ελευθερίας.
Οπότε, τελικά, μόνος τρόπος να επιχειρήσεις την «εξίσωση», όπως άλλωστε έχει αποδειχθεί ιστορικά, είναι με βία, με gulag και με Στάζι. Κανένα πρόβλημα!
Πώς το λέει ένας από τους μεγάλους της αριστερής διανόησης, ο Gorges Sorel, στο magnum opus του «Reflexions sur la violence» («Σκέψεις πάνω στην βία»); Η βία είναι δημιουργικότητα! Είναι ζωή!
Ότι επομένως η Αριστερά είναι «ζωηρή», είναι ευρέως γνωστό. Εντούτοις, καθαρά πολιτικά, το θέμα είναι μάλλον ξεπερασμένο. Και αυτό, γιατί η μετά τον -υπαρκτό- σοσιαλισμό Αριστερά αποτελεί σκιά του εαυτού της.
Η ανθρωπότητα το πλήρωσε πανάκριβα, αλλά το αίμα δεν πήγε χαμένο – σχεδόν παντού στον κόσμο, ο πραγματικός σοσιαλισμός είναι τελειωμένη υπόθεση και οι κάθε λογής Μαδούρο, Κιμ και Κάστρο αποτελούν ύστατα απομεινάρια μιας υπόθεσης που έχει πεθάνει.
Όσο για την εγχώρια «πρώτη φορά Αριστερά», τί να πω, μάλλον ως εγχώριο παράρτημα της γερμανικής Χριστιανοδημοκρατίας λειτουργεί, τουλάχιστον στα «ουσιώδη», αφήστε που σε πολιτικά ορθό «ευρωπαϊσμό» συναγωνίζεται πλέον ισότιμα με τους υποτιθέμενους αντιπάλους της.
Οπότε τί μένει; Μένει ένα καθαρά εγκληματολογικό υλικό.
Δηλαδή, αφενός η τρομοκρατία με αριστερό πρόσημο, για την οποία μίλησε ο κ. Μητσοτάκης, όμως ακόμα και αυτή αποτελεί μεμονωμένο ελληνικό φαινόμενο και μάλιστα χωρίς μαζικό χαρακτήρα.
Γιατί φυσικά στην υπόλοιπη Ευρώπη το θέμα αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά ήδη από την δεκαετία του 1970 – σήμερα ζούμε στην εποχή της ισλαμικής όχι τής αριστερής τρομοκρατίας.
Και αφετέρου αυτό που είδαμε στο Αμβούργο και αυτό που βλέπουμε εδώ στα Εξάρχεια, δηλαδή μια lumpen συνοδοιπορία ετερόκλητων, που πρωτοστατεί σε ένα «πεζοδρόμιο» διαμαρτυρίας, που φυσικά, είναι ευκόλως αντιμετωπίσιμο με στοιχειώδη μέτρα δημόσιας τάξης.
Καθαρά πολιτικά λοιπόν, ενώ τα φαινόμενα αυτά, η τρομοκρατία με αριστερό πρόσημο δηλαδή και το lumpen «πεζοδρόμιο» συνιστούν εκκρεμότητες της κοινωνίας μας και οφείλουν να βρίσκονται σε προτεραιότητα επίλυσης από κάθε κυβέρνηση, πού σέβεται τον εαυτό της, το θέμα της βίας είναι κατά πολύ ευρύτερο των όποιων εναπομεινάντων ακόμα θυλάκων αριστερής βίας ενδιαφέροντος κατά βάση ποινικού μητρώου.
Ε ναι, ή βία δεν είναι μόνο φυσική. Και η βία δεν είναι μόνο ποινικά τυποποιημένη. Όχι, η χειρότερη βία είναι συχνά ή μή φυσική και η μη ποινικά τυποποιημένη, γιατί αυτή η βία είναι απείρως μαζικότερη και απείρως δυσκολότερο να αντιμετωπιστεί, πόσο μάλλον, που συχνά περνιέται για κάτι άλλο από αυτό που είναι, ιδεολογικοποιούμενη και πλασαριζόμενη και ως κρατική φροντίδα ακόμα.
Είναι ή βία που κάνει τα εύκολα δύσκολα, είναι η βία που κάνει την καθημερινότητα αβίωτη, είναι η βία που κρατάει σε επάλληλες ομηρίες τον πολίτη.
Αυτή είναι κυρίως η βία από την οποία πάσχει η Ελλάδα σήμερα. Ή μήπως δεν ξέρετε ότι η Ελλάδα είναι μία κοινωνία φόβου;
Και όμως οι Έλληνες, όταν ερωτώνται στις δημοσκοπήσεις για το συναίσθημα που κυριαρχεί μέσα τους, απαντούν, με μεγάλη πλειοψηφία, «ο φόβος».
Και δεν εννοούν ότι φοβούνται την τρομοκρατία. Ούτε βέβαια το αντικείμενο του φόβου αυτού είναι, όπως σε μία δικτατορία, η πολιτική βία -ο φόβος της παρακολούθησης, της σύλληψης ή των βασανιστηρίων.
Όχι, το αντικείμενο του φόβου αυτού είναι αυτό που προσήκει σε μια κατ’ όνομα δημοκρατία, που εγγυάται μεν τα πολιτικά, άλλα θεωρεί αναλώσιμα και απαλλοτριωτά τα οικονομικά δικαιώματα των πολιτών – αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα.
Και η μέθοδος είναι γνωστή. Με την επίκληση υποτιθέμενων δημόσιων αγαθών (καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, προστασία του περιβάλλοντος, αποφυγή πτώχευσης της χώρας και εξόδου από το ευρώ), ο πολίτης αντιμετωπίζεται ως αναλώσιμος δουλοπάροικος και υποχρεώνεται να ζει σε μια αβίωτη χώρα, στην όποια φοβάται για αυτά που σχεδόν παντού είναι αυτονόητα.
Για την δουλειά του, για τον τραπεζικό του λογαριασμό, για το σπίτι του, για το ενδεχόμενο να χρειασθεί να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, αντιμέτωπος με έναν αυθαίρετο δασικό χάρτη ή με ένα εξίσου αυθαίρετο «δελτίο πληροφοριών» της εφορίας.
Αυτό το καθεστώς φόβου και τελικά κατ’ όνομα δημοκρατίας είναι το νούμερο ένα πρόβλημα – μπροστά του η αριστερή τρομοκρατία αποτελεί υποσημείωση.
Αυτός ήταν και ο λόγος, άλλωστε, πού έκανε τέτοια αίσθηση η πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ για την πενταετή παραγραφή.
Όχι, ο λόγος δεν ήταν η φοροδιαφυγή. Αλλά η πανικόβλητη σκέψη μήπως λυθεί εκείνο το σχοινί, που μας κρατάν δεμένους και άλυτοι πλέον αποφασίσουμε να ζήσουμε «χωρίς βαρβάρους».
Α. Π. Δημόπουλος
Πολιτικός Επιστήμων, Πανεπ. Cambridge
