Θλιβερά τα συμπεράσματα: Τα πτυχία των Ελληνικών Πανεπιστημίων “περνάνε” μόνον για διορισμούς στο Ελληνικό Δημόσιο – Η έννοια της αξίας, έχει εκτοπισθεί από το Ελληνικό λεξιλόγιο
Θα μπορούσε κανείς να φαντασθεί το Παρίσι με την Σορβόννη να μην λειτουργεί;
Την Αγγλία με την Οξφόρδη να έχει αναστείλει τα μαθήματα και τις εξεταστικές περιόδους της;
Κάποια άλλη σοβαρή ευρωπαϊκή χώρα στην οποία τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα απεργούν, αποκλείουν τους φοιτητές τους, στήνουν οδοφράγματα στις εισόδους τους;
Όμως η αναστολή λειτουργίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και των λοιπών ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της Ελλάδος, θεωρείται κάτι σχεδόν φυσιολογικό…
Το γεγονός ότι κάποιοι διοικητικοί υπάλληλοι δεν επιτρέπουν να εξελιχθεί κανονικά η εκπαιδευτική διαδικασία, συγκεντρώνει ακόμη και την συμπάθεια ορισμένων πολιτικών χώρων!
Το πρόβλημα, μας λέγουν είναι η αξιολόγησις.
Την αρνούνται όπως την αρνούνται σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο. Οι όποιοι μάλιστα απολαμβάνουν μονιμότητος και πληθώρας άλλων προνομίων, τα όποια οι ομόλογοι τους του ιδιωτικού τομέως δεν τολμούν ούτε να ονειρευτούν.
Τι άραγε τους φοβίζει και δεν επιθυμούν να αξιολογηθούν;
Ψελλίζουν διάφορες ανόητες δικαιολογίες, μεταξύ των οποίων και τον ισχυρισμό ότι μπορεί στην διαδικασία να παρεισφρήσουν εξωθεσμικές διαδικασίες, όπως προσωπικές ή κομματικές επιλογές. Προφανώς κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια.
Προφανώς ενθυμούνται τις διαδικασίες βάσει των οποίων οι ίδιοι ετοποθετήθησαν η μετετάγησαν προ μίας ή δύο δεκαετιών.
Αν ήταν πραγματικός αυτός ο φόβος, αντί των «δυναμικών» αντιδράσεων τους, θα έπρεπε να έχουν αποδυθεί σε μια προσπάθεια διασφαλίσεως αξιοκρατικών κριτηρίων για την αξιολόγηση. Όχι να την αρνούνται τελείως.
Άλλωστε τα εκπαιδευτικά Ιδρύματα τα όποια υπηρετούν, τυγχάνουν διεθνούς αξιολογήσεως. Τα αποτελέσματα της οποίας δεν είναι ιδιαιτέρως κολακευτικά για τα ελληνικά Πανεπιστήμια.
Σε μία μέτρια κατάταξη περίπου στην 500στή θέση ευρίσκεται το Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Πολύ χαμηλότερα άλλα πανεπιστήμια προηγούνται ολίγων μόνον θέσεων αντιστοίχων αφρικανικών όπως αυτό της Καμπάλα στην Ουγκάντα.
Αυτή είναι ή διαφορά μας έναντι πανεπιστημίων όπως αυτά της Σορβόννης και της Οξφόρδης.
Η οποία είναι προφανής και κατά την αξιολόγηση των πτυχίων τους στην αγορά εργασίας.
Φαίνεται πώς τα πτυχία των ελληνικών πανεπιστημίων «περνάνε» μόνον για διορισμούς στο ελληνικό Δημόσιο.
Το όποιο όπως προαναφέραμε καταλαμβάνεται από «ιερά αγανάκτηση» κάθε φορά πού τίθεται θέμα αξιολογήσεως οιασδήποτε μορφής.
Τα εύλογα συμπεράσματα είναι θλιβερά. Και δυστυχώς δεν είναι τα μόνα.
Άπειρα τα παραδείγματα καταστάσεων που θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε επιτομές της ελληνικής παθογένειας.
Και σε κάθε ένα από αυτά εμπεριέχεται το σπέρμα της κρίσεως πού αντιμετωπίζουμε. Κρίσεως άξιων πρωτίστως και συνακολούθως κρίσεως οικονομικής.
Η έννοια της «αξίας» έχει φαίνεται εκτοπισθεί και από το λεξιλόγιο και από την πρακτική του ελληνικού Κράτους. Κατεβλήθησαν προσπάθειες δεκαετιών, αρχής γενομένης από το 1981, για να ξεριζωθεί κάθε έννοια αξίας και αξιοκρατίας. Γι’ αυτό και προκαλεί τέτοιες αντιδράσεις κάθε πρόθεσις εφαρμογής διαδικασιών αξιολογήσεως.
Κάποτε οι διδάσκαλοι, πενιχρά αμειβόμενοι εκείνη την εποχή, εθεωρούντο μαζί με τους ιερείς αδιαμφισβήτητα πρότυπα ακεραιότητας και πατριωτισμού.
Και είχαν γαλουχηθεί μέσα σε εκπαιδευτικά ιδρύματα τα όποια και αξιολογούνταν και τους αξιολογούσαν συνεχώς.
Και η αξιολόγησις τους ακολουθούσε σε κάθε βήμα της επαγγελματικής τους ζωής.
Ποιοι άραγε ευνοήθηκαν από την κατάργηση αυτών των διαδικασιών; Σίγουρα όχι οι Έλληνες πολίτες και όχι οι ευσυνείδητοι υπάλληλοι κάθε βαθμίδας.
Οι όποιοι αδικούνται καταφώρως από την κρατούσα ισοπεδωτική αντίληψη, που εντέχνως περιβάλλεται το παραπλανητικόν ένδυμα μιας απατηλής ισότητας.
Ακούμε από την άλλη πλευρά, ότι τα Πανεπιστήμια είναι – και πρέπει να είναι – αυτοδιοικούμενα ιδρύματα.
Αλλά όταν αδυνατούν να λειτουργήσουν ευρύθμως, προφανώς υπάρχει κάποιο πρόβλημα, είτε στα πρόσωπα είτε τις διαδικασίες βάσει των οποίων ασκείται ή διοίκησις.
Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που αναστέλλονται μαθήματα και χάνονται εκπαιδευτικές περίοδοι.
Συνεπώς η εκ βάθρων αναμόρφωσις είναι επιβεβλημένη.
Αυτήν θέλουν να αποφύγουν όσοι αντιδρούν στην αξιολόγηση.
Αποτελούν τις οπισθοφυλακές μιας καταρρεούσης φαυλότητος. Μιας φαυλότητος πού έχει ξεπερασθεί από την κοινωνία του 21ου αιώνος.
Τα μηνύματα της οποίας πρέπει επίτιμους να αφουγκραστεί η Κυβέρνησις ξεφεύγοντας από τα δεσμά των πελατειακών σχέσεων και των συντεχνιακών συμφερόντων.
Ευθ. Π. Πέτρου
