Δεν μπορεί ο κάθε Εφοριακός να προσδιορίζει αυθαίρετα κέρδη και εισοδήματα εις βάρος του φορολογούμενου, για να αυξήσει έτσι, τα έσοδα της Υπηρεσίας του
Πολύς ντόρος γίνεται τελευταία για την ομόφωνη απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας (1738/2017), με την οποία αναγνωρίζεται η επέλευση πενταετούς παραγραφής σε συγκεκριμένη απαίτηση του Ελληνικού Δημοσίου και κρίθηκε αντισυνταγματικό το καθεστώς της παράτασης του χρόνου παραγραφής, εφόσον ξεπερνά το ένα έτος και υπό την προϋπόθεση ότι δεν θεσπίζεται με διάταξη το αργότερο το επόμενο έτος από αυτό που γεννάται η φορολογική υποχρέωση.
Η ως άνω απόφαση δεν κάνει τίποτε άλλο από το να εφαρμόσει τους νόμους της χώρας μας, την συνταγματική αρχή τής αναλογικότητας (άρθρο 25 του Συντάγματος) και να συμμορφωθεί προς την νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.
Εξεφράσθη ανησυχία από κάποιους δημοσιογράφους και πολιτικούς διά το γεγονός ότι η απόφαση αυτή δημιουργεί δεδικασμένο υπέρ οφειλετών τινών του Ελληνικού Δημοσίου, οι οποίοι κατοχυρωμένοι πίσω από την απόφαση αυτή θα αποφύγουν τις συνέπειες των «παράνομων» πράξεων τους.
Οι ανησυχούντες πιθανότατα αγνοούν ότι η ως άνω παραγραφή δεν ισχύει όταν (α) σε βάρος του ελεγχομένου φορολογουμένου προκύψουν συμπληρωματικά στοιχεία, καθώς στην περίπτωση αυτή η προθεσμία παραγραφής επεκτείνεται από 5ετία σε 10ετία και (β) σε περιπτώσεις φοροδιαφυγής στις οποίες η παραγραφή είναι 20ετή.
Η στηριζόμενη στο Σύνταγμα απόρριψη από το Δικαστήριο λόγω παραγραφής οιασδήποτε αξιώσεως του Δημοσίου σε βάρος οιουδήποτε, δεν δικαιολογεί την υιοθέτηση από οιονδήποτε τής κατηγορίας του παραβάτη του νόμου διά τον απαλλαγέντα και δεν νομιμοποιεί οποιαδήποτε καταφορά εις βάρος των ούτως αποφανθέντων δικαστών.
Μία αντίθετη προσέγγιση στα ανωτέρω θα λειτουργούσε σε βάρος τής ασφαλείας δικαίου στον τόπο μας και θα παραβίαζε τις αρχές της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης (άρθρο 87 παρ. 1 του Συντάγματος) και το τεκμήριο της αθωότητας, που καθιερώθηκε το πρώτον από την Γαλλική Επανάσταση, στην Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη το 1789, και κατοχυρώνεται στο άρθρο 6 παρ. 2 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που έχει επικυρώσει η χώρα μας με τον νόμο 2329/53.
Θα έβλαπτε μάλιστα σοβαρά την επιχειρηματικότητα, αφού οι υποκείμενες σε φορολογικό έλεγχο επιχειρήσεις της χώρας δεν θα γνώριζαν πότε παραγράφεται η φορολογική αξίωση της Πολιτείας (και αν ποτέ παραγράφεται ή αν μπορεί να παρατείνεται επ’ άπειρον).
Πρέπει επ’ αυτού να σημειωθεί ότι η παραγραφή αποτελεί θεσμό του δικαίου που στηρίζεται σε βασικές αρχές του πολιτισμού μας με απαρχή στα πνευματικά δημιουργήματα των αρχαίων προγόνων μας και την Βίβλο.
Ενώ αυτά συμβαίνουν, είναι λυπηρό ότι ουδείς πολιτικός η δημοσιογράφος διαμαρτύρεται για τις νομοθετικές ρυθμίσεις μεσαιωνικού χαρακτήρα των τελευταίων ετών πού μας επεβλήθησαν και μας καθιστούν την μοναδική χώρα του ελεύθερου δυτικού κόσμου που ο πολίτης στερήθηκε βασικών δικαιωμάτων τα οποία απολάμβανε στο παρελθόν και απολαμβάνουν οι πολίτες των άλλων κρατών.
Οι ρυθμίσεις αυτές έχουν οδηγήσει και οδηγούν πολλούς πολίτες της χώρας μας στην απόγνωση, στην δυστυχία, στην απώλεια ψυχικής και σωματικής υγείας, ακόμη και στην αυτοκτονία. Μεταξύ αυτών των ρυθμίσεων συγκαταλέγονται:
(α) Ο νόμος 3888/2010, άρθρο 15, παρ. 3 πού μετέθεσε το βάρος τής αποδείξεως στους φορολογουμένους περί μη οφειλής.
Έτσι σε αντίθεση με τα παλιότερα ισχύοντα ενταύθα και τα ισχύοντα στον δυτικό κόσμο, όπου το κράτος έχει το βάρος της αποδείξεως των τυχόν παρανομιών του φορολογουμένου, ο κάθε εφοριακός ενεργώντας υπό την πίεση των προϊσταμένων του να αυξήσει οπωσδήποτε τα έσοδα της υπηρεσίας του, μπορεί να προσδιορίζει αυθαίρετα εις βάρος του κάθε φορολογούμενου κέρδη ή εισοδήματα και να επιβάλλει εντεύθεν πρόσθετους φόρους και πρόστιμα που φτάνουν πολλές φορές στο ύψος του προσδιορισθέντος κέρδους ή προσθέτου εισοδήματος, τους οποίους καλείται ο φορολογούμενος να πληρώσει.
Έτσι ο φορολογούμενος ως μόνη λύση για να βρει το δίκιο του έχει την δικαιοσύνη.
(β) Ο νόμος 4254/2014 πού υποχρεώνει τον φορολογούμενο να καταβάλει υπέρογκα ποσοστά των υπό των φορολογικών άρχων βεβαιωθεισών εις βάρος του αξιώσεων ως προϋπόθεση του παραδεκτού της προσφυγής του, υποβολής αιτήσεως αναστολής κ.λπ. ενώπιον των Διοικητικών Δικαστηρίων κατά των πράξεων επιβολής φόρων, προσθέτων φόρων, προστίμων κ.λπ.
Έτσι μόνον οι πλούσιοι έχουν την δυνατότητα να βρουν το δίκιο τους και για τους φτωχούς ή πτωχεύσαντες ο Θεός να βάλει το χέρι του!
(γ) Ο νόμος 4J365/2014, άρθρο 46 πού επιτρέπει κατ’ εντολήν του κ. Εισαγγελέως την δέσμευση των λογ/σμών των πολιτών στο πλαίσιο προκαταρκτικής εξέτασης και χωρίς προηγουμένως να έχουν κληθεί σε απολογία.
Αποτέλεσμα αυτού είναι να δεσμεύονται αναπολογήτως και επ’ αόριστον οι λογ/σμοί πολλών συμπολιτών μας (δικαίων και αδίκων) για την απελευθέρωση των οποίων πρέπει να υποστούν εξονυχιστικούς μακροχρόνιους ελέγχους όπου καλούνται, μεταξύ άλλων (υπό τις συνθήκες των υπό (α) αναφερθέντων, να δικαιολογήσουν τις κινήσεις τραπεζικών τους λογαριασμών σε βάθος άνω της δεκαπενταετίας.
Λες και ο καθένας μας που δεν μπορεί να θυμηθεί τί έπραξε προ ολίγων μηνών, να μπορεί να θυμηθεί τις κινήσεις των λογ/σμών του και για ποιο λόγο τις έκανε προ πολλών ετών ή λες και ο κάθε ιδιώτης να κρατούσε λογιστικά βιβλία για τις ατομικές του συναλλαγές!
(δ) Οι νόμοι 3943/2011 και 4321/2015 που επιτρέπουν την ποινική δίωξη του πολίτη όχι για θέματα φοροδιαφυγής, που κανείς δεν διαφωνεί, αλλά για τις οφειλές του στο Δημόσιο τις όποιες δεν είναι σε θέση να πληρώσει ή και που αμφισβητεί έχοντας προσφύγει στην Διοικητική Δικαιοσύνη.
Έτσι πολλοί άνθρωποι, σε αντίθεση μετά συμβαίνοντα στις δυτικές κοινωνίες όπου διά τα χρέη στο Δημόσιο είναι υπόλογοι μόνον με την περιουσία τους και όχι με την ελευθερία τους, αντιμετωπίζουν βαρείες κατηγορίες εις βάρος τους και πολύχρονη φυλάκιση λόγω ποσού οφειλής.
Είναι τραγικό το ότι η πατρίδα μας, που με νομοθέτημα τού Σόλωνος τον 7ο αιώνα π.Χ. κατήργησε την στέρηση της ελευθερίας του ανθρώπου λόγω χρεών, θεσμοθέτησε πρόσφατα το αξιόποινο της οφειλής στο Δημόσιο και την στέρηση της ελευθερίας των ανθρώπων γι’ αυτό.
Αυτές οι νομοθετικές ρυθμίσεις πρέπει να καταργήσουν, αν θέλουμε να γίνουμε σύγχρονο κράτος δικαίου και ας αφήσουμε τα Δικαστήρια vja κάνουν απερίσπαστα την δουλειά τους.
Στο φινάλε, αποτελούν το μοναδικό εχέγγυο προστασίας του πολίτη από την αυθαιρεσία του κράτους.
Κων/νος Γ. Εμμανουήλ
Δικηγόρος
