Για τους τρακόσιους ακούγεται, πολύ συχνά ο λόγος,
έτσι που μας κατάντησαν. Τούτο κι αν είναι ψόγος.
Θαρρώ σε θέση ειν δεινή, δεν ξέρουν τί να κάνουν,
εις την Τι Vι, να εμφανιστούν, τρέχουν για να προκάνουν,
μη τύχη και ξεχάσουμε, τα όποια ονόματά τους,
τα λάθη σ’ άλλους ρίχνοντας, προβάλλουν τα καλά τους.
Μα παίζουν σαν μικρά παιδιά, τους κλέφτες κι αστυνόμους,
φορτώνοντας τα βάρη, εις του λαού τους ώμους,
μα λίγο ας μ’ ακούσουνε, κι εμένα το ανθρωπάκι,
που όπως όλους τους Έλληνες, με πότισαν φαρμάκι.
Θα πρέπει πια εις το εξής, ψέματα να μην λένε,
για όσα ως τώρα κάναμε, σχωρέστε μας να λένε.
Πρέπει από τώρα και μετά, σκληρή ν’ αρχίσουνε δουλειά,
συμβούλια κι επιτροπές, με αμοιβή καμιά,
γιατί τα όσα παίρνουνε, απ’ του λαού ειν’ το αίμα,
πέρα για πέρα αληθινό, διόλου δεν είναι ψέμα.
Και της βουλής οι υπάλληλοι, οι ακριβοπληρωμένοι,
θα πρέπει να συνετιστούν, οι καλοβολεμένοι,
κι αν δεν το κάνουν μόνοι τους, το λέγω εγώ σταράτα,
λύση κάποια θε να βρεθεί, και θα βρεθούν στην στράτα.
Μα κάτι ακόμα θα ειπώ, προτού να τελειώσω,
λύπη ένιωσα και ντροπή, μα δεν ξέρετε πόσο,
που όταν στην κρίση μπαίναμε, στο μάτι του κυκλώνα,
συνταξιούχοι βουλευτές, ναι, το θυμάμαι ακόμα,
είχαν το θράσος μερικοί, το θράσος να δηλώσουν,
αυξήσεις αναδρομικά, πως πρέπει να τους δώσουν,
κι ας κόβουν το λίγο ψωμί, απ’ των παιδιών τα στόματα.
Κάποτε ήταν Βουλευτές! Τρανά ήταν ονόματα!
Μα τούτα τα ονόματα, να δημοσιευτούνε,
για τούτη την απρέπεια,
παράδειγμα να γίνει, ναι, να ρεζιλευτούνε.
Μα όλους ας μην τους βάζουμε, στο ίδιο το τσουβάλι,
υπήρξανε και τίμιοι, κανείς μην αμφιβάλλει.
Για τούτους διαφορετική, εγώ έχω την γνώμη,
ξέρω πως τους αδίκησα, και τους ζητώ συγνώμη.
Αν τούτα όλα φίλοι μου, τα εφαρμόσουμε,
τότε το κύρος της Βουλής, ίσως το σώσουμε.
Αλεξανδρούπολη
