Ενώ ο Κορκονέας θεωρείται στυγερός δολοφόνος ο Κουφοντίνας, περιφέρεται ως «Λαϊκός Αγωνιστής»
Για μία ακόμη φορά η αλητεία επικράτησε κατά την ημέρα «που είναι του Αλέξη», σύμφωνα με το σύνθημα με το οποίο οι λεγάμενες «συλλογικότητες» της αριστεράς και ο αποκαλούμενος «αντιεξουσιαστικός χώρος» χρωματίζουν την αντικοινωνική δράση τους, καθώς, υποτίθεται, «τιμούν» την μνήμη του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου…
Μπορεί κανείς να ερμηνεύσει την συνειδητή μετατροπή δημοσίων χώρων σε πεδία μάχης, την εκ των προτέρων αποφασισμένη ρίψη μολότοφ, την μελετημένη σύγκρουση με την αστυνομία, την ηθελημένη αναστάτωση της κοινωνικής γαλήνης άλλα και την επιθυμητή διακινδύνευση ενός μοιραίου ατυχήματος, ως απόρρητής δικαιολογημένης συναισθηματικής φόρτισης πού προξενεί η ανάμνηση της οδυνηρής απώλειας ενός 15χρονου παιδιού;
Με άλλα λόγια, είναι η ανεξέλεγκτη έξαρση πηγαίων συναισθημάτων αυτή που προκαλεί την συγκρουσιακή διάθεση των μειοψηφών, πού συμμετέχουν σ’ αυτές τις εκδηλώσεις «μνήμης”; ‘Ή μήπως, στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια μορφή «ταξικής πάλης», που κινητοποιεί την ευαισθησία της αριστεράς και την μετατρέπει σε οργή, άπλα και μόνον διότι το «τιμώμενο» γεγονός συνιστά ευπρόσδεκτη αφορμή για να εκδηλώσει το μένος της κατά τού «συστήματος» και της «κρατικής καταστολής»;
’Αν επρόκειτο για εκδήλωση πηγαίων συναισθημάτων, τότε, λογικά, θα υπήρχαν ανάλογες εκδηλώσεις και για την μνήμη τού 16χρονου Θάνου Άξαρλιάν, που υπήρξε το νεαρότερο από τα εντελώς αθώα θύματα της δολοφονικής μανίας του Κουφοντίνα και της παρέας του…
Όμως, ενώ ο Κορκονέας θεωρείται στυγερός δολοφόνος, αντιθέτως ο Κουφοντίνας περιφέρεται ως «λαϊκός αγωνιστής», με την αριστερά να τιμά την «κοινωνική αποστολή» του, την οποία ο αδίστακτος μακελάρης εκπλήρωσε με «υποδειγματική» συνέπεια και αφοσίωση… Τόσο «υποδειγματική», ώστε ο γιος του να καμαρώνει για τα επιτεύγματα του πατέρα του, και η αριστερά να συμμερίζεται την υπερηφάνεια του και τον ενθουσιασμό του!..
Συνεπώς δεν είναι η ψυχική αναστάτωση, ούτε η συναισθηματική φόρτιση, ούτε η οδύνη τής απώλειας, αυτή πού προκαλεί τις κινητοποιήσεις και την «οργή» για χάρη τού Αλέξη….
Είναι η ψυχρή και ωμή επιλογή της αριστεράς αυτή η όποια, με πλήρη συνείδηση και με ξεδιάντροπη συναισθηματική υποκρισία, ενεργοποιεί τις «συλλογικότητες», τα «γκρουπούσκουλα» και τους «αλληλέγγυους» που ελέγχει, για να υπηρετήσει τους σταθερούς και αμετάβλητους στόχους της, πού είναι η διατάραξη της κοινωνικής γαλήνης, η υπονόμευση της αστικής κανονικότητας και η διαμόρφωση συνθηκών ανατροπής της δημοκρατικής νομιμότητας…
Ο Αλέξης είναι το αθέλητο θύμα που η θέληση της αριστεράς επέλεξε για να επαναφέρει στο προσκήνιο τα «Δεκεμβριανά»… Την «μάχη τής Αθήνας» που διατηρεί στην αγκυλωμένη μνήμη της ως «ευκαιρία που χάθηκε», για να πνίξει την ελευθερία, την ώρα της εθνικής απελευθέρωσης και να μετατρέψει την χώρα σε «λαϊκή δημοκρατία»-φυλακή του «ύπαρκτου σοσιαλισμού»… Ο σύγχρονος «Δεκέμβρης» φαντάζει στην ολοκληρωτική σκέψη της αριστεράς ως αφετηρία για την «διόρθωση» της ιστορίας… Η «ευκαιρία πού χάθηκε» τον Δεκέμβριο του 1944 νοηματοδοτεί, εδώ και 14 χρόνια, την προσπάθειά της να καλλιεργήσει την αντίδραση, να θεριέψει την οργή και να οργανώσει την ανατροπή της δημοκρατίας, εμφανίζοντας τον Αλέξη Γρηγορόπουλο περίπου ως συνεχιστή των «αγώνων» του Βελουχιώτη, του Σιάντου και του Σαράφη…
Το είπε ξεκάθαρα και η δικηγόρος που, με περισσή σεμνότητα, δηλώνει ότι «έχει αφιερώσει τη ζωή της στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων», η Γιάννα Κούρτοβικ («Αύγή», Podcast, 06.12.2022): «Τη ζωή μου την αφιέρωσα να υπερασπίζομαι το δίκιο και όχι μόνο το δίκαιο, σήμερα όμως είμαι με την οργή, σήμερα θα κατέβουμε στο δρόμο όχι για να υπερασπιστούμε το δίκαιο άλλα για να υπερασπιστούμε την οργή».
Η «οργή» είναι ο σπόρος πού δηλητηριάζει συνειδήσεις, διεγείρει ένστικτα και φαντασιώσεις, κατευθύνει σκέψεις και πράξεις, εκεί όπου επιθυμεί και επιδιώκει η αριστερά: Για τα αθώα θύματα της Martin η αριστερά δεν διέθεσε ούτε μια στάλα οργής… Αντιθέτως, διέθεσε και μάλιστα πλουσιοπάροχα, μίσος, εκδικητικότητα, ικανοποίηση, για τον φρικτό θάνατο τριών νέων ανθρώπων (και ενός κυοφορούμενου…) μόνο και μόνο επειδή ήθελαν να εργαστούν και αρνούνταν να την ακολουθήσουν πειθήνια στον πεζοδρόμιο…
Οργή διέθεσε η αριστερά και για το ανύπαρκτο «κοριτσάκι πού βρέθηκε νεκρό σε μια νησίδα στον ‘Έβρο»! Ή αριστερά είχε έτοιμα τα δάκρυα της για το «αποτρόπαιο γεγονός», πριν καλά-καλά βρει την θέση του στις πλημμυρισμένες από υποκρισία σελίδες των αριστερόστροφων κονδυλοφόρων… Και όταν αποκαλύφθηκε η χονδροειδής άπατη, που έντεχνα διοχέτευσε ο Ερντογάν, ακριβώς επειδή γνωρίζει την ύπαρξη των «εντός των τειχών» προθύμων ανατροπέων, η αριστερά, όπως πάντα, δεν είχε την εντιμότητα και την ευθύτητα να παραδεχθεί την απύθμενη ανοησία της…
Αυτή είναι η «οργή» της αριστεράς. Πάντα πρόθυμη να στηλιτεύσει το «κράτος τής δεξιάς», «την χούντα (πού) δεν τελείωσε το 73», τούς «μπατσους, γουρούνια δολοφόνους»… Και πάντα πρόθυμη να μετατραπεί από ασυγκράτητη οργή σε τρυφερό χάδι, θαλπωρή και φροντίδα για τον κάθε Κουφοντίνα, τον κάθε διεστραμμένο δολοφόνο της Martin και τον κάθε αργόσχολο και τεμπέλη, που του προσφέρει μολότοφ και μίσος, για να κερδίσει τον «αγώνα» του μέσα από την, υποταγή του.
Διονύσης Κ. Καραχάλιος
