Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Θα μου επιτραπεί νομίζω, να κάνω μια απαραίτητη παρένθεση προσωπική.
Καμιά φορά βρίσκω στο δρόμο και στο καφενείο που συχνάζω, κάποιους συμπολίτες μου, παλιούς Αλεξανδρουπολίτες που μου κάνουν παράπονα. Όπως καλή ώρα, ένας φίλος αναγνώστης μου, ο κ. Γιώργος του LIFE, έμπορος νεωτερισμών που με κάνει φιλική κριτική.
Μου είπε: “Πολλές φορές στα κείμενά σου ΣΧΟΛ-ιαστή, μας δίνεις χύμα πολλαπλή μπαταρέλα, σατιρική αφέλεια και κουραστικές αναμνήσεις από τα παλιά”.
Αναγκάζομαι λοιπόν, να εξηγήσω τα πράγματα όπως έχουνε.
Τούτη δω τη στήλη, που στο σημερινό μεγάλο κομμάτι θα αφορά την ιστορία της Αλεξ/πολης με σατιρική μορφή, πικάντικη και ελαφριά, αλλά στην ουσία πραγματική και ντουκουμενταρισμένη, δεν μπορεί να δίνεται χρονολογικά στατικά μόνο με νούμερα και απλή ιστορική αφήγηση. Ούτε όμως και ακράτητο καλαμπούρι. Θα ‘ταν ασέβεια.
Πρέπει να ‘χει και μια γραμμή σωστή. Οι περισσότεροι ντόπιοι την ιστορία της πόλης τους, δεν τη μάθανε καθόλου, ούτε στο σχολείο. Ή τη μάθανε πάρα πολύ αχνά.
Κι ακόμα έχει ένα ενδιαφέρον, γιατί πολλοί από εμάς κρατάμε σήμερα από τους παππούδες μας την πρώτη από τη νεότερη ιστορία.
Δεν είναι σημαντικό λοιπόν, να χασκογελάει μόνο κανένας διαβάζοντας τούτο το κείμενο, αλλά να μαθαίνει και εκείνα που δεν ξέρει έστω και με σάτιρα.
Τα ιστορικά γεγονότα, αντικειμενικά και σοβαρά δεν γίνεται να τα παραλείψεις γιατί τότε δεν είναι ιστορία, είναι αυθαιρεσία.
Έτσι έγινε τούτο το κομμάτι και μ’ αστείο και με σοβαρό για να δώσει την εποχή που θέλει να δώσει.
Κι αυτό κάνει να μπει μέσα στην ιστορία, σαν ιστορία, αφού τα γεγονότα δένονται το ένα με το άλλο, και παρουσιάζονται τα πρόσωπά της μόνο διαδοχικά.
Και επί τέλους, έστω και στην ευθυμογραφική του γραμμή, ιστορικό είναι εκείνο που γράφεις και δεν μπορείς να ξεφύγεις την ιστορία. Κλείνει η παρένθεση.
Πάμε πίσω τώρα.
Κάποτε λοιπόν, τον επιβλητικό λόφο που δέσποζε στο κέντρο της περιοχής, τον χρύσιζε ο Λύκειος Ορφέας, δικός μας θεός, με το πρώτο του πρωινό φως. Μετά, να ο Φαέθων, να ο Απόλλωνας και μερικοί άλλοι μπαγάσηδες υποθεοί, τάχα Θρακιώτικοι, κάνανε την περασιά τους, χάθηκαν πηγαίνοντας για φρέσκα και άφησαν στις θέσεις τους ένα κατάδικο μας άγιο που στα χρόνια τα μετέπειτα της Χριστιανοσύνης, θα τον λέγανε Νικόλαο, γιατί το όνομα ήταν κοντό με τη θάλασσα, τον γλαύκο και την μπουνάτσα.
Που την έλουζε ο Θρακιώτικος ήλιος όταν είχε κέφια. Και πάνω στην κορυφή του λόφου, αργότερα θα κτίσουν το ναό του Αγίου Νικολάου, οι ντόπιοι ψαράδες από την Αίνο, Μάκρη και Μαρώνεια προερχόμενοι.
Θα ανεβαίνουν ολημερίς ευλαβικά, πιστοί ξορκίζοντας τους Ολύμπιους και το σινάφι τους, θα τον σκουπίζουν επιμελώς και θα του ανάβουν με περίσσια φροντίδα τα καντήλια του.
Έτσι έχουν τα πράγματα και ας λένε κάτι ιστορικοί (ανιστόρητοι) ότι ο θεός Ορφέας δεν γεννήθηκε στη Θράκη αλλά στην αρχαία Λείβηθρα που τα τοπικά μηστηριακά μπουλούκια για τις τελετές, οι Λειβηθρίνες μούσες είχαν επικεφαλής για προπομπό τους τον Ορφέα που τον θεωρούσαν δικό τους, γέννημα και θρέμμα.
Σφάλμα, μέγα σφάλμα ιστορικό.
Και να γιατί. Ο Πλούταρχος, αυθεντία στα ιστορικά γεγονότα του του και του 6ου αιώνα π.Χ. τα περιγράφει χαρακτηριστικά.
Ας το αφηγηθούμε εμείς (η στήλη βέβαια) με το γνωστό της πικάντικο τρόπο.
Ξύπνησε, λοιπόν, ένα νερόβραστο ανοιξιάτικο πρωινό, τσιμπλιάρης ακόμα ο Πλούταρχος ύστερα από ένα ανήσυχο βραδινό ύπνο, κατέβηκε νωχελικά και βαριεστημένα από το δερμάτινο ανάκλιντρό του και έξυσε το μούσι του.
Τότε, στον καιρό του, δεν μπορούσες να είσαι σοφός άμα δεν είχες μούσι. Σήμερα στα δικά μας χρόνια, άμα έχεις μούσι, είσαι ή τουρίστας ή κοντραματζής ή παριστάνεις τον ωραίο και διανοούμενο ή είσαι μοντέρνος της καρπαζιάς.
Έξυσε λοιπόν, με περίσσια ζοχάδα το μούσι του ο αρχαίος γάτος ιστορικός Πλούταρχος και διαπίστωσε ότι τα γένια του πιάσανε τσιμπούρια αφού όλο το χειμώνα τα παραμελούσε χωρίς πλύσιμο και αλισίβα. Πρέπει σύντομα, σκέφθηκε, να πάω στην κοντινή λανάρα να βγάλω τα κουκούτσια από το μούσι.
Έκατσε όμως πάραυτα στο νταμαρίσιο τραπέζι του και έγραψε:
Για τους μελλοντικούς ιστορικούς αναφέρω ρητώς ότι στην περιοχή της Σάλης ή αλλιώς Δρυός, υπάρχει ξύλινο άγαλμα του θεού Ορφέα από κυπαρίσσι και ότι ο περί λόγος θεός πρέπει να γεννήθηκε στην περιοχή μεταξύ Αμφιτρίτης και Μάκρης. Πάντως το δηλώνω κατηγορηματικά ότι αυτός σίγουρα έζησε, μεγαλούργησε ή και χάθηκε στα δάση του Δορίσκου.
(Δορίσκος, ο πιο αρχαίος οικισμός της Θράκης το λέει και η αρχαιολόγος Έφη – Πουλάκη – Παντερμαλή).
Έτσι περίπου τ’ ανέφερε ο σοφός Πλούταρχος. Τώρα, στα υπόψη, η περιοχή της αρχίας Σάλης, σύμφωνα με τον Στράβωνα, βρισκόταν παραθαλάσσια, λίγο πιο μακριά από όπου χυνόταν το μεγάλο ποτάμι που ερχότανε από το βορρά. Δηλαδή ο σημερινός Έβρος.
Αυτά για να μπουν τα πράγματα σε μια τάξη.
Σαν μια παρένθεση, πολύ σύντομη,
Όσο, δηλαδή κι αν το ιστορικό μέρος, είναι κομμάτι αχάριστο για μια άλλη Ελληνική περιοχή, που διεκδικεί κι αυτό το δικαίωμα να υποστηρίζει την πατρότητα του θεού Ορφέα, να της δώσουμε και μια μορφή αλήθειας, όσο αλήθεια μπορεί να βρεις μέσα στη μυθολογία.
Και για να τιμήσουμε τον Πλούταρχο και τη μνήμη του, πρέπει να πούμε ότι η ιστορική θεωρία του δεν ξεφεύγει και πολύ από την επιστημονική εξήγηση της κοσμογονίας.
Τέλος η παρένθεση και πάμε παρακάτω.
(Συνεχίζεται)
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
