Η κυβέρνηση επιμένει στους φόρους, ενώ οι δανειστές ζητούν περικοπή των δαπανών – Παραπλανημένη είναι η κοινή γνώμη
Η Κυβέρνησης διαλύει ό,τι απέμεινε όρθιο στην ελληνική οικονομία.
Ο Ιδιωτικός τομέας, από τον οποίο εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικώς η ανάπτυξη, τίθεται στο στόχαστρο με το νέο μπαράζ φόρων και άλλων επιβαρύνσεων.
Οπότε κάθε προοπτική για επενδύσεις και επιχειρηματική δραστηριοποίηση τινάζεται στον αέρα
Αντίθετα, τα επερχόμενα μέτρα θα δώσουν την χαριστική βολή και θα οδηγήσουν σε κλείσιμο χιλιάδες επιχειρήσεις που αγωνίζονται σήμερα για να επιβιώσουν.
Από την ήμερα που ανήλθε στην εξουσία ο Σύριζα έχουν περάσει 15 μήνες.
Το διάστημα αυτό υπήρξε καταστροφικό για την οικονομία. Το πρώτο εξάμηνο χάθηκε στην διαπραγμάτευση Βαρουφάκη, η οποία οδήγησε σε πλήρες αδιέξοδο.
Η εμπιστοσύνη κλονίσθηκε και η οικονομία έπαυσε ουσιαστικώς να λειτουργεί.
Καμμία νέα επένδυση, καμμία επιχειρηματική απόφαση, καμμία βελτίωση στην απασχόληση.
Και με την εξαγγελία του δημοψηφίσματος, η επιβολή κεφαλαιακών περιορισμών.
Μετά το καλοκαίρι, κατά το οποίο ο τουρισμός έσωσε κάπως τα πράγματα, ήλθαν οι εκλογές του Σεπτεμβρίου οι οποίες ενέτειναν την αβεβαιότητα και επιδείνωσαν το οικονομικό περιβάλλον.
Αλλά η υπογραφή του τρίτου μνημονίου δημιούργησε την εντύπωση ότι τουλάχιστον είχε επέλθει συμφωνία με τους δανειστές και ότι από αυτήν την άποψη η χώρα είχε τα νώτα της καλυμμένα.
Όμως ούτε αυτό ίσχυε, αφού η Κυβέρνηση Τσίπρα είχε την δική της σοσιαλιστική ατζέντα, την όποια ήθελε να επιβάλει.
Έτσι, χάθηκε ένα ακόμη επτάμηνο χωρίς να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση και να συμφωνηθούν τα πρόσθετα μέτρα που ζητούσαν οι δανειστές, προκειμένου να καλυφθούν τα νέα δημοσιονομικά κενά που δημιουργήθηκαν από την αδράνεια του 15μήνου.
Και εδώ βρισκόμαστε τώρα. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι η σοσιαλιστική πολιτική του Σύριζα δεν πρόκειται να αποδώσει και απαιτεί την προληπτική νομοθέτηση πρόσθετων μέτρων. Αλλά η Κυβέρνηση αντιδρά.
Η ουσία της διαφωνίας έγκειται στο ότι η Κυβέρνηση επιμένει στους φόρους, ενώ οι δανειστές, κυρίως δε το ΔΝΤ, ζητούν την περικοπή των δαπανών.
Μάλιστα η κυβερνητική προπαγάνδα έχει κατορθώσει να παραπλανήσει την κοινή γνώμη, δημιουργώντας την εντύπωση ότι για την νέα φορολογική επιδρομή ευθύνεται η τρόικα, και ότι η Κυβέρνηση ανθίσταται.
Ενώ πρόκειται περί του αντιθέτου. Το ΔΝΤ ζητεί λιγότερους φόρους, άλλα οι του Σύριζα τους αυξάνουν, αρνούμενοι να περικόψουν δαπάνες.
Άλλα δεν είναι μόνον οι φόροι που επενεργούν καταλυτικά. Είναι και το ευρύτερο κλίμα, που είναι άκρως αντιεπιχειρηματικό.
Στα νομοσχέδια πού κατ’ αρχήν επιβάλλει η τρόικα προστίθενται σοσιαλιστικές τροπολογίες και διατάξεις πού βάλλουν κατά των επιχειρήσεων και τορπιλίζουν την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Έτσι, έκτος από τις φορολογικές και ασφαλιστικές επιβαρύνσεις, έχουμε τα περί ευθύνης των μετόχων, τα εργασιακά και πολλά άλλα.
Ακόμη λοιπόν και αν επιτευχθεί η συμφωνία με τους δανειστές η καταστροφή δεν αποτρέπεται.
Ο Σύριζα οδηγεί σε διάλυση της οικονομίας.
Ζ.
