Ήρθε η δεκάτη τετάρτη Μαΐου και γιορτάζει
η Αλεξανδρούπολη, ελεύθερη, πάλι, η ωραία,
τα Ελευθέρια. Μαζί της γιορτάζει, μια αγκάλη,
και στη Ροδόπη η Κομοτηνή, μια παρέα.
Ήτανε χίλια εννιακόσια και είκοσι κι ήρθαν
να ενσωματώσουν τον Έβρο μας και τη Ροδόπη
με τα καράβια οι στρατοί της Ελλάδας και τραίνα
«εις τον κορμόν της πατρίδος», να σώσουν τη Θράκη.
Να ο Μαζαράκης – Αινιάν Κωνσταντίνος προβάλλει
πρώτα ο υποστράτηγος, βγαίνει στητός απ’ το πλοίο
και η Μεραρχία της Ξάνθης το τότε λυτρώνει
Δεδεαγάτς, κι ως τις Φέρες προφτάνει με μπρίο.
Με Ζυμβρακάκη υποστράτηγο Επαμεινώνδα
και η Μεραρχία Σερρών λευτερώνει την πόλη
Κομοτηνής. Γκιουμουρτζίνα την ξέραν, πια η έδρα
Δημοκριτείου Πανεπιστημίου στη Θράκη.
Και η Μεραρχία από την Ξάνθη, η Ενάτη, τραινάτη,
έφυγε ευθύς, σε Σουφλί, Διδυμότειχο φτάνει,
τα ελευτερώνει ως του Μάη τις δεκάξι, αεράτη,
και ο υποστράτηγος ο Λεοναρδόπουλος χαίρει.
Τότε πια κάναν παράδοση, φύγανε οι Γάλλοι,
λούφαξαν όσοι απομείναν Βουλγάροι ή και φύγαν
κι είναι ως τα τώρα στα τρία μοιρασμένη πια η Θράκη·
Όμως υπάρχουνε οχτροί! Προσοχή, δεν μας λείψαν!
Η Παναγία Ελευθερώτρια να μας σκεπάζει,
κι όλη τη Θράκη μας και την πατρίδα, ο στρατός μας
θάρρος και δύναμη να ’χει, για να πολεμάει
μόνο για ειρήνη, κι ασφάλεια για να ’χει ο λαός μας.
