Όχι ότι δεν το διασκέδασα εκείνο που συνέβη μια κάποια Αλεξ-πολίτικη Λαμπρή, όχι πολύ παλιά, στο Πασχαλινό Τραπέζι του σπιτιού μου μ’ όλο το σόι μου. Και το ενδιαφέρον του είχε – μέσα στην όποια ταλαιπωρία – και την πλάκα του.
Συνηθισμένο σκηνικό σε κάθε Αλεξ-πολίτικη γωνιά της Λαμπρής μέρας.
Όλα γιορτινά, ξεχωριστά, διασκεδαστικά με τα Πασχαλινά καλούδια απλωμένα στο μεγάλο τραπέζι.
Σκάσε και τρώγε. Το εύλογο της περίστασης και κατανοητό.
Με τον γιατρό – αοιδό “Τουφέκα” σε κάποιο τοπικό κανάλι να άδει το εαρινό σουξέ “Θα φέρει ο Βλάχος το τυρί”. Να πηγαινοέρχονται τα πιάτα, να γεμίζουν τα ποτήρια με χρυσαφένια ρετσίνα Αδαμίδη κατάλοιπο ξεχασμένης κάβας, Σουφλιώτικο άλικο κρασί και ποικιλία τυριών Σαμοθράκης και Λαβάρων.
Με τον βλάκα τον άντρα της πρώτης ξαδέλφης μου να έχει μεθύσει και να κάνει καραγκιοζιλίκια. Με τον θείο μου Πολύκαρπο από τα Καραμανλίδικα να επιμένει ότι η μοναδική λύση για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο είναι να βγουν τα τανκς μ’ έναν Παττακό, τον βασιλόφρονα αδελφό του να οραματίζεται την Ανάσταση του τέως, και τη θεούσα σύζυγό του να μοιράζει στην ομήγυρη του τραπεζιού τη φωτοτυπημένη συνέντευξη του πρώην Μητροπολίτη Αλεξ-πολης Άνθιμου, με την οικοδέσποινα γυναίκα μου να κόβει σαλάτες και τυριά και να σερβίρει βλαστημώντας μέσα από τα δόντια της προειδοποιώντας τον ψήστη σύζυγό της δηλαδή εμένα: Τελευταία φορά που μου κουβαλάς το σόι σου.
Του χρόνου ή θα είμαι και εγώ καλεσμένη ή θα πάω στο Οξτσιλάρ (Χρυσούπολη Καβάλας για τους αμύητους) και ας καθίσεις εσύ να τους ταΐζεις. Άμα, πια!
Αυτό πάλι, που έβλεπα τριγύρω μου, να παιδεύονται όλοι στο τραπέζι για να φάνε περισσότεροι, μια γκαγκανιασμένη πέτσα του αρνιού που έψηνα, με ένα εμετικά ροζέ (βλέπε ωμό) εσωτερικά.
Προς τι τόση ταλαιπωρία; Και καλά η ταλαιπωρία. Όταν μετά ανάμεσα σε ρεψίματα, λιποθυμίες από τη βαρυστομαχιά, πονοκεφάλους από το κρασί κτλ κορυφώνονταν και οι καυγάδες για τα πολιτικά. Τι να πεις. Όχι, λοιπόν, ότι δεν το διασκέδασα.
Μόνο που νιώθω πλέον ότι στην κοινωνία της αφθονίας όπου δίπλα στα καταναλωτικά αγαθά, αφθονούν η υπερβολή και συναισθηματική φτήνια, ακόμη και οι χαρακτηριστικά Αλεξ-πολίτικες ημέρες, όπως οι ημέρες του Πάσχα, χάνουν ενίοτε το νόημα και την αξία τους.
Σαν να ευτελίζονται, σαν να μεταλλάσσονται σε κάτι άλλο ανέμπνευστο, θλιβερό.
Χαίρομαι όμως που πρόφτασα και έζησα το άσμα του “Τουφέκα” τηλεοπτικά έστω, εκείνη την ημέρα, τότε που ακόμη και αν έμεινα νηστικός, χόρταινα από άλλα πράγματα, βλέποντας και ακούγοντας τους ομοτράπεζούς μου. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
