Τιμή στον παπα-Γιώργη Κομνίδη
- Της Άννας Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Στον παπα-Γιώργη Κομνίδη τιμής ένεκεν, στον δάσκαλο και παπά, στον φρουρό της παράδοσης.
Στα ήσυχα χωριά του Έβρου, όπου οι ρίζες της παράδοσης βαθαίνουν και η ιστορία ανασαίνει μέσα από κάθε πέτρα και κάθε αντικείμενο, έζησε και δημιούργησε μια ξεχωριστή προσωπικότητα, ο παπα-Γιώργης.
Αξιώθηκε να υπηρετήσει την κοινωνία του ως δάσκαλος και παπάς, δίνοντας όχι μόνο γνώση, αλλά και πνευματική καθοδήγηση σε γενιές ανθρώπων. Με σεμνότητα και αφοσίωση στάθηκε δίπλα στα παιδιά και στους πιστούς, φωτίζοντας τον δρόμο τους με το παράδειγμά του.
Όμως η αγάπη του για την παράδοση και την ιστορία του τόπου του δεν τον άφησε ποτέ ήσυχο. Μέσα στα χρόνια, άρχισε να συλλέγει με ακούραστη επιμονή και πάθος αντικείμενα λαογραφίας και φυσικής ιστορίας: παλιά εργαλεία που είχαν στα χέρια τους οι πρόγονοί μας, φορεσιές που ντύνονταν σε γιορτές και πανηγύρια, εκκλησιαστικά κειμήλια που μιλούσαν για πίστη και ιστορία, καθώς και φυσικά δείγματα από τη γύρω φύση που μαρτυρούσαν τη ζωή στον τόπο.
Κάθε κομμάτι της συλλογής ήταν για εκείνον μια ζωντανή μαρτυρία, μια γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Με μεγάλη υπομονή και κόπο, κατάφερε να συγκεντρώσει έναν πλούτο ανεκτίμητο, και έτσι δημιούργησε το δικό του μουσείο – έναν χώρο αφιερωμένο στην ανάδειξη της λαογραφίας και της φυσικής ιστορίας του Έβρου.
Αυτό το μουσείο δεν είναι απλά ένα μέρος με εκθέματα. Είναι ένας τόπος όπου κάθε επισκέπτης μπορεί να αισθανθεί την ιστορία να ζωντανεύει μπροστά του.
Όμως ο παπα-Γιώργης τα έκανε όλα αυτά χωρίς την υποστήριξη που θα του άξιζε από την Πολιτεία, αψηφώντας τις δυσκολίες και τις προκλήσεις, γιατί ήξερε πως η παράδοση είναι η ψυχή ενός λαού που δεν πρέπει να χαθεί.
Ο παπα-Γιώργης αποτελεί παράδειγμα ζωής και προσφοράς. Ένας άνθρωπος που με το έργο του έδειξε πως η παιδεία, η πίστη και ο πολιτισμός είναι αδιαίρετα στοιχεία μιας κοινωνίας που θέλει να κοιτάζει μπροστά, έχοντας πάντα ρίζες βαθιές στο παρελθόν της.
Λάτρης της οικογένειας κάθε βράδυ, αφιέρωνε μια γλυκιά μελωδία με το βιολί του, στην αγαπημένη του Κίτσα, τη γυναίκα που τον αγαπούσε και τον φρόντιζε σαν φως της ζωής του.
Αλλά η ζωή του δεν ήταν απαλλαγμένη από πίκρες. Κι αν ο θάνατος χτύπησε την πόρτα του και του πήρε μια από τις δύο κόρες του, μια απώλεια που τον συγκλόνισε βαθιά, πάρα τον πόνο και την ηλικία του, δεν έπαψε να αγωνίζεται για την προστασία και την ανάδειξη της συλλογής του.
Με απέραντη αγάπη και επιμονή, συνεχίζει να μαζεύει, να ταξινομεί και να διασώζει κάθε κομμάτι της κληρονομιάς του, γνωρίζοντας ότι αυτή η προσπάθεια είναι η παρακαταθήκη που θα αφήσει στις επόμενες γενιές.
Μα όσο και να αγαπούσε τον τόπο του, η πολιτεία τον ξέχναγε. Κι ο παπα-Γιώργης, με τα χρόνια να περνούν και τη λύπη να βαραίνει την καρδιά του, δεν χάνει την ελπίδα. Βρίσκει δύναμη στο μουσείο του, στα αντικείμενα που ζωντανεύουν με τη μουσική του, και στα όνειρα των παιδιών που έρχονται να τα δουν.
Κι όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και η Πολιτεία δεν θα έχει κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, φαντάζομαι εκείνος θα φύγει ήρεμος, παίζοντας τις μελωδίες του και τα αστέρια θα πέφτουν σαν χρυσά δάκρυα πάνω στο μουσείο.
Τότε ένα μαγικό φως θα απλωθεί παντού και θα τυλίξει τον τόπο. Θα είναι το φως της παράδοσης που κανείς δεν μπορεί να σβήσει, το φως της αγάπης που ο παπα-Γιώργης φύλαγε για τις επόμενες γενιές.
Και έτσι, το μικρό μουσείο του παπα-Γιώργη θα γίνει θησαυρός όχι μόνο για τον κόσμο, μια γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, φωτεινή και αληθινή σαν το τραγούδι του βιολιού του.
Η ιστορία του δεν είναι μόνο τιμή για εκείνον, αλλά και κάλεσμα για όλους εμάς να στηρίξουμε και να αναδείξουμε την πολιτιστική μας κληρονομιά, σεβόμενοι όσους αφιέρωσαν τη ζωή τους γι’ αυτήν.
Αγαπημένε μας παπα-Γιώργη,το καθήκον σου κι αυτό που σου υπαγόρευε η καρδιά σου το έκανες. Η αφοσίωση και το μεράκι σου θα φωτίζουν πάντα το δρόμο του πολιτισμού και της μνήμης.
Με αγάπη και εκτίμηση,
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Φιλόλογος (συντ.), Συγγραφέας, ποιήτρια,
κριτικός λογοτεχνίας, αρθρογράφος, πολιτευτής
