Έλεος, ντροπή πια
να χάνονται νέα παιδιά
άλλο από δική τους ευθύνη
κι άλλο από των κακοποιών την παραφροσύνη.
Δε λέω έχουν αρκετή ανωριμότητα
και οδηγούνται σε αναπηρία από αδεξιότητα
ή και σε θάνατο ακόμα
πριν τη ζωή γνωρίσουν σ΄ όλο της το χρώμα.
Αλλά όταν φταίνε οι άλλοι,
που το μυαλό τους είναι σε παραζάλη,
τότε είναι να τους κλαίνε με μαύρο δάκρυ
σε όλης της γης την άκρη.
Ψυχές αγνές, που έχουν όνειρα και ελπίδες,
που θέλουν να καταταγούν στις ζωής τις παρτίδες,
πέφτουν θύματα των πρωτοπαλικαράδων
που έχουν το νουν άδειον.
Έλεος, ντροπή πια,
να μην τολμά κάποιος να ξεμυτά
γιατί δεν ξέρει τι τον περιμένει
στο σοκάκι που διαβαίνει.
Ευχή να μη συμβεί ξανά
σε κανένα Άλκη, Κώστα, Νίκο,
που μόλις βγήκαν απ΄ τον οικογενειακό οίκο,
έπεσαν πάνω σε ψυχρούς και άκαρδους ανθρώπους
που έχουν δυστυχώς παράνομους τρόπους.
Τάνια Στεφάνου – Τσαβδάρη
Αλεξανδρούπολη
