Η Ρωσία του Πούτιν ακολούθησε το ίδιο ακριβώς σχέδιο, που εφάρμοσαν ΗΠΑ και Ε.Ε. στο Κόσσοβο – Τον οικονομικό πόλεμο τoν νοιώθουν σήμερα Ρωσία και Ευρωπαϊκή Ένωση – Αύριο ακολουθεί η Αμερική…
Τι χωρίζει ΗΠΑ και Ρωσία και τις οδηγεί συνεχώς σε προστριβές; Προφανώς το δράμα της παγκόσμιας κυριαρχίας και η άσκηση της απόλυτης πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής εξουσίας σε όλο τον Πλανήτη Γη.
Αλλά αυτά ήταν τα αίτια των συνεχών αντιπαραθέσεων μεταξύ ΗΠΑ και της τότε Σοβιετικής Ένωσης, πού οδηγούνταν σε πυρηνικό ολοκαύτωμα και κάποια στιγμή σταμάτησαν σε αυτό πού ορθώς αποκλήθηκε ισορροπία του τρόμου.
Και η μεν σοβιετική Ένωση διαλύθηκε το 1990 και οι χώρες-μέλη της κατέστησαν ανεξάρτητες και απέκτησαν -περισσότερο ή ολιγότερο- δημοκρατικά καθεστώτα, πλην τα παλαιά στερεότυπα εξακολουθούν να υφίστανται και να επηρεάζουν άτομα και συμπεριφορές, δεδομένου ότι πολλοί αξιωματούχοι του τότε κομμουνιστικού μπλοκ, βρίσκονται και σήμερα σε υψηλές θέσεις, με πλέον
προβεβλημένο τον Πρόεδρο τής Ρωσίας Πούτιν.
Έξαλλου, ανέκαθεν υπήρχε μία ισχυρή δόση δυσπιστίας, μεταξύ Δύσης και Ανατολής, πού και σήμερα πλανάται και δηλητηριάζει τις σχέσεις κρατών και λαών.
Μεγάλο ρολό διαδραματίζει η αλαζονεία των υπερδυνάμεων και των άλλων μεγάλων δυνάμεων πού καθιστά αδύνατη τη συνεννόηση, πολύ περισσότερο τη συνεργασία.
Η ιστορία διδάσκει ότι οι πραγματικά μεγάλες δυνάμεις, από στρατιωτική και οικονομική άποψη, υποτιμούν συνήθως τον βασικό αντίπαλο τους και συνεχώς προσπαθούν να τον υποβιβάσουν ή και να τον αγνοήσουν, ενώπιον της διεθνούς κοινότητας.
Οπότε μοιραία η άλλη αξιόλογη δύναμη αντιδρά, ιδίως αν διακυβεύονται ζωτικά συμφέροντα της.
Αυτό συνέβη όταν ο τότε παντοδύναμος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης Ν. Χρουτσώφ επιχείρησε να εγκαταστήσει πυρηνικά όπλα στην Κούβα, οπότε ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Τζ. Κέννεντυ αναγκάστηκε να απειλήσει με πυρηνικό πόλεμο και να υποχρεώσει τον αντίπαλο σε υποχώρηση.
Έτσι επήλθε στην πράξη η ισορροπία του πυρηνικού τρόμου πού έκτοτε διέπει τις διεθνείς σχέσεις.
Αν οι ΗΠΑ και η από αυτές ρυμουλκούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση θυμόνταν το παραπάνω δραματικό επεισόδιο, δεν θα προσπαθούσαν να εντάξουν στο NATO γειτονικές χώρες τής Ρωσίας και δη τέως μέλη της Σοβιετικής Ένωσης, π.χ. Ουκρανία, ούτε η ΕΕ να αποκαταστήσει με την Ουκρανία ειδική εμπορική σχέση, όταν πλην των άλλων, είναι γνωστό ότι στην Ανατολική Ουκρανία κατοικούν χιλιάδες Ρώσοι, ενώ σε όλη τη χώρα υπάρχουν οι Ρωσόφωνοι πού και αυτοί κλείνουν εν πολλοίς προς τη Ρωσία.
Ακόμη και για την Κριμαία πού κατοικείται πάνω από 90% από Ρώσους και ήταν τμήμα της Ρωσίας ανέκαθεν πού παραχωρήθηκε στα πλαίσια της Σοβιετικής Ένωσης στην Ουκρανία, δεν θυμήθηκαν οι ΗΠΑ και οι λοιποί Δυτικοί σύμμαχοι ότι η Ρωσία επανέλαβε την πολιτική τους στο Κόσσοβο πού το απέσπασαν βίαια από τη Σερβία, τονίζοντας αφελώς ότι αυτό το περιστατικό δεν θα επαναληφθεί ποτέ.
Αλλά οι Ρώσοι το αντέγραψαν σε σχέση με την Κριμαία, διενεργώντας και δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα του οποίου όλοι -και η Ουκρανία- γνωρίζαμε, εκ των προτέρων.
ΗΠΑ και Ρωσία, πριν από τα παραπάνω γεγονότα, είχαν φτάσει σε μία επιφανειακά τουλάχιστον φιλική σχέση με κάποιες διαφωνίες και διαφοροποίησες όπως ταιριάζει σε υπερδυνάμεις.
Π.χ. οι ΗΠΑ ήταν κατά του δικτάτορα της Συρίας Άσσαντ, η Ρωσία υπέρ, στα πλαίσια του γεωπολιτικού παιχνιδιού πού παίζεται στη Μέση Ανατολή για τον έλεγχο των πετρελαίων της.
Σήμερα οι ΗΠΑ για να αντιμετωπίσουν το ισλαμικό κράτος του Ιράκ και της Συρίας πού κοντεύει να διαλύσει το προστατευόμενο από αυτές «δημοκρατικό» Ιράκ συμμαχούν με το Ιράν -άλλος παλαιός εχθρός – εξοπλίζουν τους Κούρδους του Β. Ιράκ πού είναι ο μόνος αξιόπιστος σύμμαχος τους και στρατιωτικά αποτελεσματικός στην περιοχή και δεν αποκλείουν προσέγγιση με τον Άσσαντ, ίσως γιατί κατάλαβαν ότι οδηγούμαστε σε μετωπική σύγκρουση Χριστιανών-Ισλαμιστών
Αν ίσχυε αυτό πού λέγεται, ότι δεν υπάρχουν για τις μεγάλες Δυνάμεις συμμαχίες και φιλίες, άλλα μόνο συμφέροντα -και φαίνεται ότι ισχύει πάντα- θα δούμε πολλές εκπλήξεις στη Μ. Ανατολή, όπως είδαμε στη Λιβύη, την όποια βομβάρδισαν και διέλυσαν οι «σύμμαχοι» της και φίλοι του Καντάφι, Βρεταννοί και Γάλλοι, όταν ανακάλυψαν μετά δεκαετίες ότι ο φίλος τους ήταν στυγνός δικτάτορας.
Το κάποιο καλό κλίμα πού είχε δημιουργηθεί μεταξύ ΗΠΑ-ΕΕ και Ρωσίας, διαταράχθηκε από τις άστοχες ενέργειες ΗΠΑ-Ρωσίας στην Ουκρανία και οδήγησε πρώτα τις ΗΠΑ -και την ΕΕ μοιραία- στην επιβολή κυρώσεων κατά της Ρωσίας και μετά και αυτή στη λήψη αντικυρώσεων κατά των δύο πρώτων.
Οι κυρώσεις αυτές, βασικά οικονομικού περιεχομένου κατά τραπεζών και συγκεκριμένων ατόμων, άλλα και κατά των εισαγωγών-εξαγωγών, πλήττουν και τους δύο αντιπάλους, δηλαδή τους πολίτες τους πού δεν μπορούν να εισάγουν ή να εξάγουν προϊόντα και δη αγροτικά.
Μεταξύ των πληττομένων και κυρίως όσον άφορα αγροτικά προϊόντα -φρούτα αυτή την εποχή- είναι και η χώρα μας, οι παραγωγοί και οι εξαγωγείς της.
Η ΕΕ λαμβάνει μέτρα ενίσχυσης των παραγωγών πού δοκιμάζονται, άλλα ουσιαστικά διαταράσσεται το παγκόσμιο εμπόριο και η ελευθερία του επιχειρείν με απρόβλεπτες συνέπειες για τη λειτουργία της παγκόσμιας οικονομίας.
Αλήθεια τι θα γίνει αν η Ρωσία επιβάλει εμπάργκο στις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου προς τις χώρες της ΕΕ;
Τον οικονομικό πόλεμο πού ξέσπασε νιώθουν περισσότερο οι χώρες-μέλη της ΕΕ καθώς και η Ρωσία, παρά οι ΗΠΑ.
Όμως, αν αυτός ο πόλεμος αρχίσει να κλιμακώνεται κάτι πού δεν είναι δυνατό να αποκλειστεί, μπορεί να οδηγήσει οπουδήποτε, πέρα από τις οικονομικές καταστροφές πού θα προκαλέσει και ήδη είναι ορατός ο κίνδυνος ενός νέου ψυχρού πολέμου, στον όποιο προφανώς θα εξαναγκαστούν να λάβουν μέρος και όσες χώρες -και είναι οι περισσότερες- δεν έχουν ακόμη εμπλοκή.
Αν η ισορροπία του τρόμου, αποκλείει έναν πυρηνικό πόλεμο, το φάσμα της πείνας η έστω της βίωσης της υπάρχουσας ευημερίας, θα καταφέρει να αποκλείσει έναν κλιμακούμενο οικονομικό – ψυχρό πόλεμο μεταξύ αλαζονικών δυνάμεων;
Παναγιώτης Μποκοβός
