Με ποιες εγγυήσεις οι διεθνείς δανειστές δάνειζαν το Ελληνικό Κράτος, τρεις και τέσσερις φορές περισσότερο από αυτό που άντεχε να πληρώσει; – Πού ήταν όλοι αυτοί που σήμερα κουνούν υποτιμητικά το δάχτυλο;
Θύτης και θύμα κάποτε φέρνουν αμοιβαίες ευθύνες και σε κάποιες περιπτώσεις ο θύτης φέρνει ακέραιη όλη την ευθύνη.
Στη δική μας περίπτωση θύματα είναι το δανειζόμενο Ελληνικό κράτος και θύτης οι δανειστές του.
Και επί του προκείμενου ποια η ευθύνη του θύτη απέναντι στο θύμα;
H λογική που γεννάει και το δίκιο προβλέπει ο δανειστής να δανείζει το δανειζόμενο μέχρι του ποσού που μπορεί να αποπληρώσει και αυτό με έμπρακτες εγγυήσεις.
Εξαίρεση αδυναμίας πληρωμής μπορεί να θεωρηθεί ένας πόλεμος ή μια φυσική καταστροφή.
Πριν μερικά χρόνια, προτού ο θύτης εκπορνεύσει με δόλο το θύμα, όταν ζητούσες ένα δάνειο λ.χ. Για αγορά ακινήτου στην καλύτερη περίπτωση εάν δεν μεσολαβούσε κάποιο αλισβερίσι έπαιρνες γύρω στο 50% της αξίας.
Λίγα χρόνια πριν την οικονομική κρίση οι τράπεζες χορηγούσαν με ευκολία πάνω από το 100% της άξιας.
Εάν πάλι έπαιρνες κεφάλαιο κίνησης σου ζητούσαν έμπρακτες εγγυήσεις.
Κι αυτός ο κανόνας καταστρατηγήθηκε αφού έδιναν χρήματα μέχρι και σε αστέγους.
Με ποιες εγγυήσεις οι διεθνείς δανειστές δάνειζαν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες το Ελληνικό κράτος αλλά και άλλα κράτη τέσσερις και πέντε φορές περισσότερο από αυτό που άντεχαν να πληρώσουν.
Στην περίπτωση της χώρας μας οι αντοχές αποπληρωμής δεν μπορούσαν να υπερβούν τα 70-80 δις ευρώ.
Τα 320 δις σημαίνουν απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, τριακόσια χρόνια αποπληρωμής ή δέκα γενιές στα κάτεργα σύγχρονοι δούλοι.
Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν υπήρχε εκούσια σκοπιμότητα, άλωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων κρατών και λαών από το ελέω θεού τραπεζικό σύστημα.
Πού ήταν όλοι αυτοί πού σήμερα μας κουνούν το δάχτυλο;
Που ήταν ο διοικητής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας αλλά και άλλοι τραπεζίτες χωρών;
Πού ήταν η κυρία Μέρκελ και οι προκάτοχοί της που έστελναν εδώ τους αξιωματούχους τους σε ρόλο πλασιέ για να μας ακριβοπουλήσουν εξοπλιστικά και ηλεκτρονικά προγράμματα (βλ. Siemens) εξαγοράζοντας συνειδήσεις;
Πού εκώφευε η αντιπολίτευση και δη η αριστερά που φωνάζει σήμερα για ξεπούλημα ενώ τότε ζητούσε ακόμα πιο μεγάλες αυξήσεις;
Στο ρωμαϊκό δίκαιο υπάρχει κανένας νόμος που λέει: «L’ eccelsio di colpa asolve il conta-nato» δηλαδή οι κατηγορίες χωρίς ελαφρυντικά στο τέλος αθωώνουν τον κατηγορούμενο.
Στις μέρες μας οι χαμοθεοί και τα ερπετοειδή ζουν την ηδονή των δισεκατομμυρίων κολασμένων.
Σήμερα μόνο από ένα θαύμα θα σωθούν λαοί και κράτη από τους σύγχρονους δυνάστες.
Μόνο ενωμένοι λαοί και ηγέτες μπορούν να αντιμετωπίσουν το σύγχρονο Μινώταυρο.
Δημήτρης Μαυραειδόπουλος
