Η ανατροφή των παιδιών ξεκινά από το σπίτι, την οικογένεια – Μαθητές βρωμίζουν με θράσος, χωρίς να καθαρίζουν – Αλλά περιμένουμε από τον Δάσκαλο να διδάξει ήθος!!!
«Εισαγωγή σε εκπαιδευτική δυστοπία», Αλεξανδρούπολη, 29 Σεπτεμβρίου 2021, 13:25.
Μεσημέρι. Βγαίνω από την αυλή του σχολικού συγκροτήματος όπου εργάζομαι. Βλέπω παρέα να κάθεται εντός της αυλής, με την πλάτη στο κάγκελο. Εγώ, πίσω τους, στο πεζοδρόμιο. Μπροστά μου, χεράκι στρουμπουλό περνάει το καγκελάκι και σβουρίζει, συρτά προς τα έξω, την πλαστική κόκκινη σακούλα με υπολείμματα απ´αυτό που μόλις κατανάλωσε.
Το καλαθάκι απορριμμάτων 2-3 μέτρα μακρυά του, εντωμεταξύ…
Έκανα, εννοείται, τα προβλεπόμενα: επιστροφή του στον κάτοχο, ευγενική παρατήρηση και σύσταση να το ρίξει στον κάλαθο αχρήστων.
Και προχωρώ.
Επειδή ξέρω καλά την ανθρώπινη φύση στις στιγμές της εφηβικής ραθυμίας και μεσημεριανής ραστώνης (τα ζω), κοντοστέκομαι να δω τί θα κάνει. «Θα ´χει πλάκα να…» λέω με τον νου μου.
Και ΦΥΣΙΚΑ ο μπουλούκος με επιβεβαιώνει. Δε σηκώνεται να πάει ως το καλαθάκι, αλλά ΞΑΝΑΠΕΤΑ το σκουπίδι του στον δρόμο. Για δεύτερη φορά…
Έκπληξη.
Παύση.
Επί τόπου μεταβολή.
Δε θα επεκταθώ, για λόγους οικονομίας του χώρου εδώ, στο τί ακολούθησε μέχρι να καταλήξει ο 15χρονος -με όλο το παρεάκι σε defensivemode- σε αρμόδιο καθηγητή του…
Στο δια ταύτα:
– Μαθητές χωρίς καμία αίσθηση ότι ανήκουν στον χώρο όπου ζουν εφτά ώρες την ημέρα επί δώδεκα χρόνια της ζωής τους.
– Μαθητές που δεν έχουν ακούσει ποτέ τα σπίτια τους τους βασικούς κανόνες ευπρέπειας και ευγενικής συνύπαρξης και δεν έχουν εικόνα για το τί μας χαρακτηρίζει και τί όχι
– Μαθητές που είχαν το θράσος να μου αντιτάξουν για επιχείρημα «και σας πείραξε το ένα σκουπίδι;»
– Μαθητές που είτε δεν αντιλαμβάνονται ποια είναι η θέση τους στο σχολείο, είτε στο σπίτι τους, όταν βρουν βρωμιά, βρωμίζουν και ποτέ δεν καθαρίζουν.
Μαθητές να τους πω, άραγε;
Θα πω το εξής κι ας γίνω δυσάρεστη.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε τα πάντα από το σχολείο όταν κάνουμε τρομερές «εκπτώσεις» στην ανατροφή των παιδιών μας.
Δεν μπορεί να πατρονάρω στο παιδί μου τον «ξερολισμό και το νταουφαριλίκι» μου για πρότυπο, αλλά να περιμένω από τον δάσκαλο να του διδάξει ήθος.
Δεν μπορεί να σπρώχνω το παιδί μου σε ασχημοσύνες κατά δημόσιας περιουσίας, αλλά να περιμένω να του διδάξει αξίες το σχολείο όπου το στέλνω να ασχημονεί.
Δεν μπορεί να κάνω βούκινο τον δάσκαλο σε καφενέδες και κομμωτήρια, μπαράκια και μαζώξεις, αλλά να προσδοκώ μετά το παιδί να δείξει σεβασμό στον ενήλικα που το δασκαλεύει.
Τα παιδιά είναι ο ευκρινής καθρέφτης και ο μεγεθυντικός φακός μας, είτε μας αρέσει, είτε όχι.
ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΣΤΕ με τα παιδιά μας, πριν φτάσουμε στο σημείο να ντραπούμε γι αυτά.
Κι εγώ σήμερα για μια τρακάδα παιδιά μας, έξω από το σχολικό προαύλιο, ντράπηκα οικτρά.
Και σκέφτηκα αμέσως «σε τί σπίτι να μεγάλωσε; Με τί γονείς;»…
Αλεξάνδρα Γκουλιάμα
Εκπαιδευτικός
Αλεξανδρούπολη
