Μέσα στην ταραχή της μακάβριας και πιθανότατα επικίνδυνης ανακάλυψής μου, πρόσεξα μια σειρά ταφικών κτερισμάτων με τα οποία οι αρχαίοι κάτοικοι αυτής της γης είχαν αποχαιρετήσει τη νεκρή γυναίκα, στοιχεία που μέχρι τότε παρέμεναν άγνωστα σε ιστορικούς και αρχαιολόγους. Αντίκρισα κοσμήματα από κοχύλια και μικροσκοπικές πέτρες, λίθινα στολίδια που θύμιζαν φυλαχτά και περίεργες πέτρες που έμοιαζαν να έχουν τοποθετηθεί ηθελημένα μαζί με το νεκρό σώμα. Αντί ωστόσο να σταθώ στις εθιμοτυπικές συνήθειες ενός ξεχασμένου λαού, σύρθηκα κακήν κακώς στο λασπώδες έδαφος, άρπαξα το Μόσιν-Ναγκάντ που είχε καρφωθεί στη γη σαν μεσαιωνικό σπαθί και άρχισα να τρέχω με όλη μου τη δύναμη προς τη λοφοπλαγιά.
Υπήρχε μια αναίτια ταραχή που γεννιόταν μέσα μου και, παρότι προσπαθούσα, δεν μπορούσα να βρω την εξήγηση γι’ αυτήν ανάμεσα στα καρδιοχτύπια μου. Δεν ήταν μόνο ο φόβος ότι ίσως είχα έρθει σε επαφή με κάτι αλλόκοτο και θανατηφόρο.
Ήταν κάτι πιο σκοτεινό από αυτό.
Κάτι μοχθηρό και κακόβουλο.
Τα δάχτυλά μου προσπαθούσαν απεγνωσμένα να πιέσουν την οθόνη του τηλεφώνου και πάνω στο τρεχαλητό μου αγκομαχούσα και άγγιζα λάθος αριθμούς. Η ταραχή αυξανόταν λεπτό το λεπτό, η ανάσα πάγωνε τα πνευμόνια μου και κρύος ιδρώτας είχε μουσκέψει τα ρούχα μου, όμως ο ιδρώτας ήταν το ελάχιστο που φοβόμουν. Τελικά παράχωσα το τηλέφωνο στην τσέπη του τζάκετ μου και συγκεντρώθηκα στην ανάβαση του λόφου.
Καθώς κατέτρωγα τα τελευταία μέτρα της ανηφόρας, θα ορκιζόμουν πως ένα μαύρο σύννεφο είχε καλύψει τον ήλιο. Η μέρα έμοιαζε να ’χει απολέσει λίγη από την προηγούμενη λάμψη της. Το έβλεπα στο λασπερό νερό του ποταμού που σχημάτιζε οργισμένες δίνες, το ένιωθα στον παγερό αέρα που έμοιαζε να έχει ακινητοποιηθεί τριγύρω μου σαν απτός τρόμος, το άκουγα να καταφθάνει ορμητικά σε κύματα φόβου από τα τρίσβαθα της ψυχής μου. Εκείνες τις αγωνιώδεις στιγμές, ένιωθα το σκοτάδι να πλακώνει την καρδιά μου, να απλώνεται σαν νεκρικό πέπλο στο σώμα μου κυριεύοντάς με, να προελαύνει ακολουθώντας τη ροή του αίματός μου σαν εχθρικό ανίερο στράτευμα, να κατακλύζει κάθε κύτταρο και δομή της ύπαρξής μου.
Την ίδια στιγμή χαμήλωνα το βλέμμα και παρατηρούσα με ανανεωμένο τρόμο την πληγωμένη μου παλάμη και τη λαβωματιά που αιμορραγούσε και παλλόταν από τον πόνο, σ’ έναν ρυθμό εκπορευόμενο από σκοτάδι, αίμα και θάνατο.
Το βιβλίο «Σιβηρία» θα κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο από τις εκδόσεις «Πηγή»
