Τα Αναστάσιμα δώρα της πλάκας
Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Τα ήθη και έθιμα για τα πασχαλιάτικα αναγκαία δώρα, άλλαξαν πολύ γρήγορα παρασύροντας και τα σεπτά κι όμορφα λιτά δωράκια της παλιάς εποχής.
Η αξέχαστη νονά μου Αρετή Πασαλίδου, σχωρεμένη προ πολλού, μου χάριζε κάθε Πασχαλιάτικη περίοδο την απλή και απέριττη λαμπάδα εκείνη χωρίς τα σημερινά μασκαραλίκια της διακόσμησής της.
Συνοδεία της καλής λαμπάδας ήταν και η εθιμοτυπική προσφορά του κατακόκκινου αυγού με τη λαμπριάτικη πλεξούδα τσουρέκι.
Οι καιροί όμως από τότε, άλλαξαν άρδην και καταλυτικά και το παρατήρησα με πολύ παραστατικό τρόπο στις σημερινές εποχές τις βιονικές της θλίψης και της αλλοπρόσωπης προόδου, με δώρο που όφειλα να δώσω εθιμοτυπικά όπως κάθε χρόνο, στη μικρή βαπτιστικά μου.
Ψάξε, ψάξε, λοιπόν, τελικά κατ’ ανάγκη αγόρασα λαμπάδα, παρουσία μάλιστα και της μικρής βαπτιστικιάς μου, που ομολογώ με προσγείωσε για καλά σε τόπο και χρόνο μεταχρονικής πλαστικοποίησης και ηλεκτρονικής κατασκευής.
Η λαμπάδα ετούτη που πήρα για το βαπτιστήρι μου, ήταν κυλινδρική από μια μεριά και τετράγωνη από την άλλη, από το εξέχον φιτίλι μέχρι το τέλος της κατρακύλαγαν διάφορα φωτάκια και στρας αλά Βέγκας με κατακόρυφο ξεκίνημα ενός χαϊμαλιού με χάντρες πολύχρωμες κρεμασμένες στο μεσορύχτι της λαμπάδας.
Στη βάση του κεριού, στερεωμένη μια πλαστική μινιατούρα της Μπάρμπης και συνόδευε τη φούντα του χαϊμαλιού ένα γλασέ ομοίωμα της Μαντόνας.
Δεν καταγοητεύτηκα βέβαια αλλά είμαι σίγουρος ότι στη μικρή άρεσε.
“Τα παιδιά θέλουν εντυπωσιακά πράγματα”, με παρατήρησε η γυναίκα μου όταν της είπα για την αγορά και επιλογή αυτή.
Το διαπίστωσα αυτό και στη συνέχεια της άλλης μέρας που πήγα την κορασίδα να της αγοράσω παπούτσια.
Καθιερωμένο δώρο και αυτό κάθε Πασχαλιά.
Δοκίμασε όλα τα θαυμάσια ζευγάρια που διέθετε το κατάστημα των παιδικών ειδών και αφού συνωμοτικά συνεννοήθηκα με την πωλήτρια να της προτείνει απλά λευκά παπουτσάκια η βαφτιστικιά μου τα απέρριψε όλα τα δείγματα του άσπρου παπουτσιού και διάλεξε ένα ζευγάρι με έντονα λαμέ φόντια χρώματος τυρκουάζ από αυτά που φορούν οι τραγουδιάρες στα σκυλάδικα και μάλιστα γύρω από τα βάρδελα του παπουτσιού υπήρχαν έντονες ροζ τεγίδες πετσιού με εξαντρίκ πλαισιωμένες φιούμπες.
Έκανα απεγνωσμένες προσπάθειες να την πείσω να πάρει κάτι άλλο. Με τίποτε το άτιμο θηλυκό.
Βγήκαμε από το μαγαζί, εγώ προβληματισμένος για το μέλλον του παιδιού και εκείνη πανευτυχής για τα νέα της παπούτσια.
“Δεν θα λες ότι στα πήρα ο νουνός στου” της είπα.
“Γιατί έχουμε και γνωριμίες πολλές στην πόλη και θα μας σχολιάζουν, πουλάκι μου”.
Παρακάτω από το μαγαζί περάσαμε από το δρόμο που ήτανε το καφενείο του Σάκη για μια στάση καφέ για στανιάρισμα που με κατείχε ο μπουκλουτζάς της αγοράς των παπουτσιών της μικρής και κάτι παρόμοιο με αγορά μ’ ανέφερε ο φίλος Θοδωρής που πήρε δώρο για τον μικρό εγγονό του – κατ’ απαίτηση του ιδίου – ένα ζευγάρι ποδοσφαιρικά κίτρινα της ώχρας με απεικόνιση στο κουτνουπιέ του παπουτσιού το σήμα της ΑΕΚ και το μελλοντικό της ανέγερσης του νέου γηπέδου της με την επιγραφή Αγία Σοφία.
Σημεία των καιρών βλέπετε.
Η βαφτιστικιά μου, λοιπόν, ήδη κυκλοφορεί φορώντας τα αγαπημένα της λαμέ – ροζ παπουτσάκια και εγώ κατάλαβα ότι βέβαια υπάρχουν και χειρότερα.
Κάτι παρόμοιο άκουσα επιστρέφοντας στο σπίτι από την κυρία Ευδοκία συνάδελφο της γυναίκας μου στο ΙΚΑ που μας αφηγήθηκε τον δικό της μπελά με την αγορά δώρων για το ανίψι της.
Της ζήτησε κι αυτής η μικρή παπούτσια που τα πήρα τελικά που είχαν ένα παράξενο χρώμα επικάλυψης κάτι δηλαδή μεταξύ κατσαριδί (πατημένης κατσαρίδας υποθέτω) και πορτοκαλί τερακότας που έγραφαν στα πλαϊνά της φτέρνας LOVE με φωτιστικά ενσωματωμένα στις σόλες τους αναβοσβήνοντα φωτάκια, όποτε η μικρή θα περπατούσε.
Αν κάποτε τα παιδικά παπούτσια ήταν είδος πολυτελείας, σήμερα είναι είδος πολύ – ευτελείας.
Έτσι συμπέρανα.
Δεν μπορεί, οσονούπω το εμπόριο των παιδικών παπουτσιών, όπου να ‘ναι θα βγάλουν νέες κόπιες με ζευγάρια υπόδησης για παιδιά, όπου θα περπατάν και να ακούγονται χλιμίντρισματα από γαϊδουράκια, αλογατάκια και αρκουδάκια.
Άλλα είδη θα κλαίνε σπαριξάδικα μιμώντας το ντουέτο Μωρουλίνι – Κατουρλίνι και άλλα θα γελούν σαν την Τρελογελαστούλα. Και μη χειρότερα.
Ελπίζω μόνο στη φετινή Ανάσταση να μη δω λαμπάδες, που αντί να έχουν σχήμα Μαντόνας, Ράμπο ή Μπάτμαν και εξωγήινα τέρατα να είναι απλές κόσμιες όπως τα παλιά χρόνια.
Καλό Πάσχα.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
