Τα όρια της ύπαρξης, της γης μας όπου ζούμε,
έχουν τεθεί εξ υπαρχής. Τα ξέρουμε; Ας τα δούμε!
Για να μην υπάρξει ποτέ, κίνδυνος να χαθεί,
ο πλανήτης γη με προοπτική, να εξαφανιστεί !
Οι συνθήκες πρέπει να ‘ναι ιδανικές, και χωρίς παρεκκλίσεις,
για να μην έχουν οι άνθρωποι, ποτέ τους ενοχλήσεις.
Κάποιοι σοφοί μας είπανε, πως η Γη μας έχει όρια,
και αν αυτά ξεπεραστούν, αλίμονο, πάμε για κρεματόρια!
Οι άνθρωποι θα χάνονται, και ουδείς θε να γνωρίζει,
τι έφταιξε, τα αίτια, και τι μέλλον αρχίζει.
Και ιδού ποια είναι τα όρια, που αν ξεπεραστούν,
ο πλανήτης γη και οι άνθρωποι, σίγουρα θα χαθούν.
Πρώτο όριο, που ξεπεράστηκε, από ανθρώπινη δράση,
είναι η οξίνιση των ωκεανών, που στα όριά της έχει φτάσει.
Και η κλιματική αλλαγή, διάφανη έχει γίνει,
και τείνει φύση πράσινη, καθόλου να μην μείνει.
Τα είδη εξαφανίζονται, η βιόσφαιρα έχει αλλάξει,
και η ζώσα ύλη δυστυχώς, κοντεύει να «πλαντάξει».
Η χρήση γης εξαντλήθηκε, τα όριά της πάνε,
κι όπως αποδεικνύεται, πίσω πια δεν γυρνάνε.
Κι ο κύκλος του γλυκού νερού, άλλαξε την πορεία,
πρωτόγνωρο στη φύση του, μα και στην ιστορία.
Άλλαξε και ο βιοχημικός, κύκλος φυτών και ζώων,
με τόσα φυτοφάρμακα, αλλά και των ανθρώπων.
Νέες οντότητες μπήκανε, και άλλαξαν τον τόπο,
και τα όντα αυτά γυρεύουνε, ν’ αλλάξουμε τον τρόπο.
Τον τρόπο ζωής, που ιδανικά, πρέπει ν’ ακολουθούμε,
Ειδάλλως, σε έναν κόσμο αλλιώτικο, σίγουρα θα βρεθούμε.
Ποια όμως είναι η δύναμη, που θα τα καταφέρει,
στο γήινο δρόμο το σωστό, να μας επαναφέρει;
Αφού, σήμερα ο άνθρωπος, μόνο στον Μαμωνά,
πιστεύει και όλα τα λοιπά, πλέον τα ξεπερνά;
Κάνει πολέμους μοναχά, κύρος για ν’ αποκτήσει,
και δεν τον νοιάζει, αν με αυτό, ζωούλες θα θερίσει!
Καίει τα δάση με σκοπό, να εκμεταλλευτεί,
τους χώρους κι αδιαφορεί, το πράσινο αν χαθεί.
Γέμισε την υφήλιο, όλη με μηχανήματα,
που όλα τους χαρακτηρίζονται, ως άχθος «αρούρης» και λύματα!
Αφού, όλα τους είναι πια, πιότερα των ανθρώπων
και απαλλάσσουν τους γήινους, και εργασίας και κόπων.
Αλλά, όλα τα εφευρήματα, όρος για να δουλέψουν,
είναι να κάψουν υλικά, που απ’ τη γη θα κλέψουν.
Κι όλα τα εκατομμύρια, αμάξια, πλοία, τρένα,
με τα αεροπλάνα μαζί, καίνε φωτιές, οϊμένα!
Κι από το κάψιμο αυτό, γεμίζει η φύση αέρια,
που είναι σκέτα δηλητήρια, και φονεύουν τη ζωή ακέρια.
Κίνδυνος, ΣΟΣ, για να σωθεί, η ζωή στον πλανήτη,
ας προσπαθήσουμε την αλλαγή, για το δικό μας … σπίτι!
Αθ. Παπατριανταφύλλου
