Πολλές φορές το ερώτημα, προβάλλει σε πολλούς.
Τι ον είναι ο άνθρωπος, κι αν στόχους έχει απλούς.
Το ερώτημα θέλει απάντηση, που να ‘ναι αληθινή.
Αποδεκτή απ’ όλους. Αλλά, μην είναι πρόσκαιρη. Να ‘ναι παντοτινή!
Ο άνθρωπος είναι διφυής, έχει δυο υποστάσεις,
πνευματική και υλική. Είναι το σώμα κι η ψυχή, οι δυο καταστάσεις.
Και έρχονται στον κόσμο αυτόν κι οι δυο, σαν ένα ενιαίο ον.
Μένουν δε μέχρι πέρατος, με κοινό μέλλον και παρόν.
Η μια φύση του ανθρώπου, είναι η υλική,
αυτή, που αφορά το σώμα του, και που είναι φθαρτή.
Η δεύτερη, η πνευματική, αφορά το πνεύμα και το νου του,
που ‘χει πορεία αλλιώτικη, κι είναι του … λογικού του.
Η υπεροχή είναι προφανής, προέχει πάντα το πνεύμα,
απέναντι στην ύλη, που αυτή, λαχταράει ένα καλό… γεύμα.
Το σώμα αναπτύσσεται, και το πνεύμα συγχρόνως,
κι όμως η ανάπτυξη αυτή, δεν βαδίζει ομοφρόνως.
Υπάρχουν άνθρωποι, που αναπτύσσουνε, μόνο το υλικό σώμα.
Και για το πνεύμα τους ακούς να λεν, καιρός υπάρχει …ακόμα.
Αλλά, μια είναι η αλήθεια, που ισχύει, πάντα και για όλους.
Ότι υπάρχει, αρχή και τέλος για σοφούς, φυσικά και για… χαχόλους.
Και δεν μένει ούτε ίχνος, και ποτέ από άνθρωπο κανέναν.
Μόνον κάποια ανάμνηση πρόσκαιρη, και νοσταλγική από … έναν.
Τον άμεσο απόγονο. Που, πρόσκαιρα, και αυτός θυμάται,
γιατί ξέρει, και το δικό του τέλος, θε να ‘ρθει, για τούτο και λυπάται.
Αλλά, υπάρχουν ηχηρές, και αρκετές περιπτώσεις,
που άνθρωποι έμειναν αθάνατοι, παρά τις όποιες πτώσεις.
Είναι ο Σωκράτης, ο Αλέξανδρος, ο Περικλής, και άλλοι,
που στη θύμηση του κόσμου έμειναν, γιατί ήτανε πράγματι … μεγάλοι!
Αθ. Παπατριανταφύλλου
