Υπάρχει και κυκλοφορεί, σ’ όλη την οικουμένη,
κι είναι του κόσμου η ευχή, παντοτινά να μένει.
Είθε, να μη στερέψει ποτέ, κι υγεία να μας δίνει,
και τη ζωή του σύμπαντος, για πάντα να ομορφύνει.
Είναι το θαυμαστό υγρό, που άφθονο υπάρχει,
το αίμα της γης, ναι το νερό, που τη ζωή μας άρχει.
Κι όπως το αίμα στον άνθρωπο, δίνει κέφι ζωντάνια,
όμοια βοηθάει το νερό, στα φυτά στα πλατάνια.
Είναι, η πολύτιμη πηγή ζωής, που στα άψυχα ακόμη,
δίνει ομορφιά, όταν βρεθεί, σε κάθε χωριό και κώμη.
Κι όμως, αυτό το υγρό, δώρο Θεού για όλους,
δεν γίνεται αρκούντως σεβαστό, από πολίτες και βουκόλους!
Γίνεται άσκοπη η χρήση του, χωρίς οικονομία,
κι αν θα στερέψει κάποτε, γι αυτό, σκέψη … καμία!
Αλλά, τα δείγματα πολλά, το νερό από κάπου θα λείψει,
και εκεί είναι το μόνο σίγουρο, πως η ζωή θα λήξει.
Γι αυτό, και πρέπει όλοι μας, σωστά να διαχειριστούμε,
το νερό, το «αίμα της γης», με σύνεση, αν θέλουμε να ζούμε.
Ο κίνδυνος είναι κοντά, και όλοι κινδυνεύουν,
Άνθρωποι, ζώα και φυτά, αν τα νερά στερεύουν!
Αθ. Παπατριανταφύλλου
