Αυτό συμβαίνει στην Ινδονησία βεβαίως και όχι στην Ελλάδα, όπου η επιχειρηματική επιτυχία, διώκεται σαν… ποινικό αδίκημα
Ο συνομιλητής μου είναι Έλλην επιχειρηματίας ο οποίος επένδυσε στην Ινδονησία.
Δεν επιθυμεί την δημοσιότητα, ούτε θέλει να θέλει να καυχηθεί, όπως το πράττουν άλλοι συνάδελφοι του στις business, έχων πλήρη συναίσθηση ότι στην χώρα μας η επιτυχία είναι «ποινικό αδίκημα».
Ο λόγος που διάλεξε το νησιωτικό κράτος της Νοτιοανατολικής Ασίας για να επενδύσει είναι, όπως εξηγεί, απλός: το φορολογικό της σύστημα
Υπάρχει ένας: νόμος σύμφωνα με τον οποίο, εάν έχεις ετήσιο τζίρο 5.000.000 δολάρια Αμερικής, είσαι υποχρεωμένος να πληρώνεις μόνο 1 % φόρο.
«Στην αρχή, όταν ξεκίνησα τις δουλειές μου, έλεγα στους προμηθευτές μου να βάζουν μικρότερα ποσά στα τιμολόγια, συνηθισμένος από την ελληνική πρακτική.
Μία ημέρα με κάλεσε έφορος και με πολύ ευγενικό τρόπο με προέτρεψε να μην ο ξανακάνω.
Δεν το ξαναέκανα και δεν με ξαναενόχλησαν.
Τώρα, έχουν ψηφίσει όλα τα κόμματα, με προτροπή του προέδρου, έναν νόμο που λέει ότι όποιος φέρει τα χρήματα του από το εξωτερικό, ανεξαρτήτως του εάν είναι νόμιμα ή “μαύρα”, θα έχει πρόστιμο πάλι 1 %».
Δισεκατομμύρια εισρέουν το τελευταίο διάστημα στην Ινδονησία, με αποτέλεσμα η ανάπτυξη να φθάνει σε διψήφιο αριθμό.
Από το 1945 που απέκτησε την ανεξαρτησία της, η πολυπληθής (270.000.000 κάτοικοι) ασιατική χώρα κατάφερε να εκτοξεύσει την οικονομία της ανάμεσα στις είκοσι ισχυρότερες του πλανήτη.
Κι αυτό, στην πρώτη παγκοσμίως μουσουλμανική χώρα που κτυπήθηκε δύο φορές από φανατικούς ισλαμιστές, το 2002 και το 2005.
Υπάρχουν βεβαίως και τα μειονεκτήματα. Οι εκνευριστικά αργοί ρυθμοί, η διαφορά νοοτροπίας με την Ευρώπη, η γραφειοκρατία και μια σχετική διαφθορά, η οποία λειτουργεί συνήθως με μικρομπαχτσίσια.
Όμως, από την άλλη, οι νόμοι ισχύουν και είναι αυστηροί, ιδίως στον τομέα την εγκληματικότητας και των ναρκωτικών.
Το χαμηλό κόστος εργασίας -περίπου 100 εύρω τον μήνα για έναν ανειδίκευτο εργάτη- αποτελεί ισχυρό κίνητρο για κάθε επενδυτή.
«Έχουν και έναν δραστήριο νέο πρόεδρο που, απ’ ό,τι φαίνεται, κάνει την διαφορά.
Μακάρι να είχαμε τέτοιους ηγέτες στην Ελλάδα» τονίζει ο συνομιλητής μου.
Η συζήτηση επεξετάθη στις επενδυτικές ευκαιρίες που παρουσιάζει το Νησιωτικό σύμπλεγμα της. Νοτιοανατολικής Ασίας.
«Μπορείς να κάνεις τα πάντα. Από εργοστάσιο ελληνικού γιαουρτιού, όπως έκανε ο Παναγιώτης Πενταφράγκας στην Τζάκαρτα -το ονόμασε, μάλιστα, “Καλημέρα”- έως να ενοικιάζεις βίλες στο Μπαλί, το οποίο ψηφίσθηκε πρόσφατα ως ο νούμερο ένα τουριστικός προορισμός του πλανήτη.
Ενδιαφέρον έχει επίσης ο τομέας του επίπλου, λόγω της πλούσιας και φθηνής ξυλείας αλλά και των κάλων τεχνιτών.
Τέλος, σε δαιμονιώδη ανάπτυξη βρίσκεται ο τομέας της κατασκευής, διότι ο νέος πλούτος έχει δημιουργήσει μια νέα τάξη, που θέλει να μείνει σε καλύτερα σπίτια».
Δεν είναι άνευ σημασίας η πληροφορία που δύναται να αλιεύσει κανείς από τον ιστότοπο «thediplomat.gr», όπου ο πρέσβης της Ινδονησίας στην Ελλάδα αναφέρει ότι το πρώτο εργοστάσιο σοκολάτας στην Ινδονησία το ίδρυσε Έλληνας το 1930!
Χρήστος Ζαμπούνης
