Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Η μαγειρίτσα δεν είναι η αδυναμία μου,
Στέκομαι πάντα επιφυλακτικός, ως εντελώς αρνητικός, μπροστά στα σκοτεινά νερά, στα ύπουλα μαυροζούμια μέσα στα οποία επιπλέουν αγνώστου προελεύσεως αντικείμενα.
Την ίδια στιγμή, οι λέξεις συκωταριά, σπληνάντερο, γαρδούμπα έρχονται να επιτείνουν έναν εφιάλτη από εκείνους που δεν θα ευχόμουν ούτε στον χειρότερο εχθρό μου.
Όπως καταλαβαίνετε, αγαπητοί αναγνώστες της Ε.Θ. το βράδυ της Αναστάσεως είναι ένα διατροφικό δύσκολο βράδυ για εμένα. Καμία ντομάτα από τη σαλάτα, καμιά φέτα ψωμί, κανένα κουλουράκι.
Οι περισσότεροι γνωστοί μου λένε ότι είμαι βλάκας που δεν δοκιμάζω. Για να το λένε οι πολλοί θα έχουν δίκαιο. Έλα όμως που το έθιμο με ξεπερνάει. Όπως και την επομένη.
Χάθηκε να σούβλιζαν μπιφτέκια; Έστω κοτόπουλα;
Λύσσα με αυτό το αρνί. Γιατί ούτε αρνί τρώω ο μάπας. Οπότε βρίσκομαι να είμαι ο περίγελος της συντροφιάς στο τραπέζι το Πασχαλιάτικο, μέσα σε συγγενείς και φίλους.
– Καλά, δεν τρως αρνί; Δεν το πιστεύω. Δεν ξέρεις τι χάνεις. Με ρώτησε με έκδηλη απορία, ο εκδότης της Ε.Θ. Όταν του κατέγραφα τις σκέψεις μου, σχετικά με τον οβελία και το πασχαλιάτικο έθιμο.
Χαμογέλαγε επιτιμητικά και η συμπαθέστατη κόρη του Μαρίνα που άκουγε πιο πέρα τον διάλογο.
Εγώ όμως είμαι πεπεισμένος ότι τόνους τοξινών και χοληστερίνης χάνω, τους οποίους φορτώνονται οι άλλοι που τρώνε.
Βεβαίως, όσο οι υπόλοιποι απολαμβάνουν τις φρεσκοψημένες τοξίνες τους, εγώ περιμένω πότε θα ολοκληρωθεί το παραδοσιακό γλέντι, ώστε στο ύστερα να παραγγείλω καμιά παραδοσιακή (υπάρχουν και τέτοιες) πίτσα και να λαδώσω το αντεράκι μου.
Ωραιότατο το Πάσχα, αλλά πολλή πείνα για μένα, βρε παιδί μου, Γιατί τα γράφω όλα αυτά σ’ αυτό το κομμάτι, όταν δεν αφορούν κανέναν, πέρα από εμένα και τους δυστυχείς που με τραπεζώνουν και που υφίστανται τις διαστροφικές παραξενιές μου;
Τα γράφω γιατί τελευταίως έχω αρχίσει να αισθάνομαι πραγματικά τυχερός που το εορταστικό τραπέζι μου είναι μάλλον αδιάφορο. Επειδή δεν συμμετέχω σ’ αυτή την απίστευτη υστερία τώρα που αρχίζει εβδομάδες πριν από την Ανάσταση, χρόνια τώρα το ακολουθεί η Αλεξ/πολη, και κορυφώνεται σουρεαλιστικά σχεδόν την Κυριακή του Πάσχα.
Την υστερία που από τον παλιό καιρό παρακολουθούσα στο σπίτι των γονιών μου, με επαναλαμβανόμενο σκηνικό τη γιαγιά μου που μου ‘λεγε, παιδί μου, τον Χριστούλη τον βασάνισαν και τον σταύρωσαν, έλα τώρα πιάσε το αλατοπίπερο να βάλω στο κοψίδι του αρνιού που ‘χω στο πιάτο μου.
Την υστερία, λοιπόν, τι θα φάμε, που θα φάμε και τι θα ξαναφάμε.
Μια Αλεξ/πολίτικη νοοτροπία, που συνηθισμένη από άλλα μέρη (το διαπίστωσα επισκεπτόμενος κατά καιρούς άλλες πόλεις) που σε κάνει να σιχαθείς και τις μαγειρίτσες με τα τσουκάλια τους και τα αρνιά με τις σούβλες τους.
Για ποια κατάνυξη είπαμε ότι μιλάμε;
Ο ΣΧΟ-ιαστής
