Η πολυπόθητη ανάπτυξη, δεν πρόκειται να έλθει, εφ’ όσον ένα τερατώδες νομοθετικό πλέγμα επιτρέπει σε δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, να μισθοδοτούνται, χωρίς να παράγουν – Η “κόκκινη γραμμή” των μη απολύσεων, αυξάνει τον αριθμό ανέργων του ιδιωτικού τομέα, που γι’ αυτούς κανείς δεν νοιάζεται
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 η Ελλάδα ζει με υψηλό δημόσιο χρέος, το όποιο σταδιακά κατέστη υπέρμετρο και από το έτος 2009, μη διαχειρίσιμο.
Σε κάθε περίπτωση υπέρμετρου δημοσίου χρέους οι πιθανές λύσεις είναι: αύξηση φόρων, μείωση δαπανών, ενίσχυση της ανάπτυξης, μείωση επιτοκίων, αύξηση πληθωρισμού, εξωτερική στήριξη, αθέτηση υποχρεώσεων, πόλεμος.
Η πλέον ευκταία λύση είναι η ανάπτυξη.
Αν το ΑΕΠ μιας Οικονομίας, πχ. της ελληνικής ανέρχεται, το α’ έτος, σε 200 δις ευρώ και το χρέος σε 150% επί τού ΑΕΠ, εφόσον υπάρξει ανάπτυξη 5%, τότε το επόμενο έτος το χρέος, και αν ακόμη παραμείνει αναλλοίωτο ως απόλυτος αριθμός, θα μειωθεί αυτόματα σε 142% επί του ΑΕΠ.
Ευλόγως, όθεν, οι πάντες επιζητούν την ανάπτυξη.
Το ερώτημα είναι: γιατί η ανάπτυξη δεν εμφανίζεται και η χώρα μας παραμένει σε βαθιά ύφεση;
Έχουμε και άλλοτε παρομοιάσει την ελληνική οικονομία με έναν κολυμβητή που προσπαθεί να κολυμπήσει στην θάλασσα έχοντας δεμένο στο πόδι του ένα τεράστιο βαρίδι
Το βαρίδι αυτό είναι ο υπερμεγέθης δημόσιος τομέας. Ο κολυμβητής δεν θα μπορέσει να κρατηθεί στην επιφάνεια εάν δεν απαλλαγεί από αυτό.
– Μα γιατί ισχυρίζεστε ότι το κράτος είναι υπερτροφικό, αντιλέγουν πολλοί (συνήθως αυτοί πού άμεσα ή έμμεσα το απομυζούν), εφόσον οι δημόσιες δαπάνες ως ποσοστό επί του ΑΕΠ κυμαίνονται περίπου στον μέσο όρο των χωρών της ΕΕ;
Μήπως αυτό πού Χρειαζόμαστε είναι όχι ένα μικρότερο αλλά ένα καλύτερο κράτος;
Το ερώτημα απευθύνεται από αφελείς -ή κακόπιστους- προς αφελείς.
Ποιος σήμερα δεν αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει ένα τερατώδες νομοθετικό πλέγμα, το όποιο επιτρέπει σε δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους να μισθοδοτούνται χωρίς να παρέχουν παραγωγικό έργο, χωρίς προστιθέμενη αξία, «χωρίς αρμοδιότητες» (όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι κάθε φορά που ανακύπτει ένα πρόβλημα χωρίς ποτέ να βρίσκεται «ο..αρμόδιος» να το αντιμετωπίσει)
Ποιος είναι αυτός πού πιστεύει ότι σε ένα κράτος άνευ συστήματος αξιολόγησης και λογοδοσίας είναι δυνατόν να υπάρξει βελτίωση της λειτουργίας του;
Ποιος δεν κατανοεί (επειδή, μάλλον, δεν θέλει να κατανοήσει) ότι εάν δεν επαναπροσδιορισθούν, με ακρίβεια και με φειδώ, οι αρμοδιότητες του κράτους, των υπουργείων, των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης κ.ο.κ., θα συνεχίσουν να βασιλεύουν η ανοργανωσιά, η σπατάλη, η διαφθορά;
– Μα, θέλετε και άλλες απολύσεις, αυτή την φορά από το δημόσιο; Δεν βλέπετε ότι υπάρχουν 1.300.000 άνεργοι, σήμερα;
Θα έχουμε και άλλη διόγκωση της ανεργίας, αντιτείνουν τα ίδια πρόσωπα.
Άλλωστε προσθέτουν, Όστρια κόμματα πού συγκυβερνούν έχουν θέσει ως «κόκκινη γραμμή» τη μη πραγματοποίηση απολύσεων από το δημόσιο.
Αυτή η κόκκινη γραμμή είναι, κατά την γνώμη μας, το κορυφαίο λάθος της κυβερνητικής πολιτικής.
Η διατήρηση χιλιάδων υπεράριθμων υπαλλήλων στον δημόσιο τομέα (ακόμη και των λεγόμενων «επίορκων», που δεν απομακρύνονται επειδή δεν συνεδριάζουν τα αρμόδια υπηρεσιακά συμβούλια! ),πέραν των δυσλειτουργιών που προκαλεί, συνεπάγεται μετατόπιση πόρων, φορολογική αφαίμαξη των πολιτών, χρηματοδοτική ασφυξία του ιδιωτικού τομέα από τον όποιο θα μπορούσε να περιμένει κανείς την δημιουργία παραγωγικών θέσεων εργασίας.
Το αποτέλεσμα είναι η προσθήκη, καθημερινά, 900 περίπου νέων άνεργων, όλων εξ ορισμού από τον ιδιωτικό τομέα, πού, όμως, έχουν το «προσόν» να μην απεργούν, να μη φωνάζουν, να μη σπάζουν μάρμαρα …
Τις λίγες φορές πού εξαγγέλλεται μία σημαντική επένδυση, όπως της Cosco στον Πειραιά ή των Λατομείων Χρυσού στην Βόρειο Ελλάδα (πού υπολογίζεται ότι θα δημιουργήσουν 5.000 θέσεις εργασίας) ανακύπτουν άλλες αντιδράσεις, συχνά οικολογικής φύσεως, ανησυχίες για την τοπική μελισσοκομία, τη χλωρίδα κ.λπ.
Κάθε ιδιωτικοποίηση απορρίπτεται παγίως ως “ξεπούλημα”, το όποιο θα μας αποστερήσει από μερικά ακόμη «φιλέτα» ή «ασημικά».
Παρά ταύτα, δεν μας ενοχλεί εξ ίσου το γεγονός ότι το 40%, περίπου, της δημόσιας γης έχει ιδιωτικοποιηθεί εμμέσως δια των καταπατήσεων.
Και όμως, οι ιδιωτικοποιήσεις, πέρα από την αναπτυξιακή τους διάσταση και από τις θετικές ταμειακές επιπτώσεις τους, αποτελούν έναν καλό τρόπο σμίκρυνσης και εκλογίκευσης του δημόσιου τομέα χωρίς δημιουργίαπρόσθετης ανεργίας (αντιθέτως…).
Όποτε γίνεται μία απόπειρα εισαγωγής μεγαλύτερης ευελιξίας στις εργασιακές σχέσεις, με την καθιέρωση επιχειρησιακών αντί κλαδικών συμβάσεων, κατάργηση αυτόματων μισθολογικών αυξήσεων λόγω παρόδου του χρόνου ή λόγω γάμου, απελευθέρωση ωραρίων καταστημάτων, μείωση αποζημιώσεων σε περιπτώσεις απόλυσης κ.λπ., προκαλείται θύελλα αντιδράσεων με επικεφαλής την πολυπληθή και θορυβώδη συνδικαλιστική ηγεσία, κυρίως φορέων του δημόσιου τομέα (πρόσωπα πού πληρώνονται από χρήματα των φορολογούμενων χωρίς να εργάζονται και που απολαμβάνουν προνομίων και ασυλίας που θα ζήλευαν ακόμη και οι εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου), συνεπικουρούμενη από φιλεύσπλαχνους εκπρόσωπους του ακαδημαϊκού κατεστημένου και κλαυθμηρίζοντες δημοσιογράφους που εξορκίζουν την «επιστροφή του εργασιακού Μεσαίωνα».
Οι μόνοι που δεν ακούγονται είναι και πάλιν οι άνεργοι.
Όσον εξακολουθούμε, με διάφορα προσχήματα, να τιμωρούμε την επιχειρηματικότητα και να παραμένουμε δέσμιοι ενός δυσκίνητου και υπερτροφικού κράνους, ας μην εκπλησσόμαστε από το ότι, παρά τις προτροπές και τις διαταγές ηγετών και ηγετίσκων, η περιπόθητη ανάπτυξη δεν προσέρχεται.
Κωστής Χρηστίδης
