Αν κάτι χαρακτηρίζει την τουρκική διεθνή πολιτική αυτό είναι η συνέπεια στους μακροπρόθεσμους στόχους της.
Σε απόλυτη αντίθεση με την Ελλάδα που συνήθως υπό την πίεση μιας παραπληροφορημένης κοινής γνώμης, αντιδρά σπασμωδικά και συναισθηματικά
Και δεν φταίνε για την παραπληροφόρηση μόνον οι ελληνικές κυβερνήσεις. Φταίει κυρίως η άρνησις του μέσου Έλληνος να πάρει στα σοβαρά την ειδησεογραφία.
Αντ’ αυτού προτιμά να ερμηνεύει τα πράγματα κατά το δοκούν και με αρκετή συνωμοσιολογική διάθεση.
Έτσι και οι κυβερνήσεις μας, που άγονται και φέρονται από τα «αντιμάμαλα» κύματα του λαϊκισμού, ευρίσκονται στην δύσκολη θέση – εν γνώσει τους πολλές φορές – να χειρίζονται εθνικής σημασίας θέματα με το βλέμμα στραμμένο στο εσωτερικό, κατά τρόπο που τις υποχρεώνει να αγνοούν τα δεδομένα της διεθνούς νομιμότητος και να ξεφεύγουν από τους στόχους που θα έπρεπε να έχει μια πραγματικά πατριωτική εξωτερική πολιτική.
Και μια τέτοια πολιτική δεν μπορεί να είναι βιώσιμη όταν στηρίζεται σε ευκαιριακές κορώνες. Πρέπει να βασίζεται στην αλήθεια και τις πραγματικότητες.
Καταλήγουμε με τον τρόπο αυτό να παρουσιαζόμαστε στην διεθνή σκηνή ως χώρα που στερείται σοβαρότητος και που, δεν σέβεται την ίδια την υπογραφή που έχει βάλει σε διακρατικές συμφωνίες και συμβάσεις.
Η Τουρκία απεναντίας χτίζοντας πάνω στην δική μας αναξιοπιστία κατορθώνει να φαίνεται ότι λειτουργεί στο πλαίσιο της νομιμότητος, ακόμη και όταν παρεκκλίνει από αυτήν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η προχθεσινή τηλεοπτική παρουσία του Τούρκου πρωθυπουργού Ερντογάν, ο όποιος αναφερόμενος στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης την εμπλέκει με την δημιουργία τεμένους στην Αθήνα και με τις διαδικασίες εκλογής των μουφτήδων στην Θράκη.
Εν ολίγοις προκειμένου να εφαρμόσει συγκεκριμένη πρόβλεψη της Συνθήκης της Λωζάννης, ζητεί ανταλλάγματα σε άσχετο θέμα (το τέμενος) και απαιτεί να μην εφαρμόζεται η ίδια συνθήκη σε άλλο ζήτημα (την εκλογή του μουφτή).
Συνολικά όμως, η ανακίνησις αυτών των ζητημάτων από τον κ. Έρντογάν στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή, έρχεται να λειτουργήσει αποπροσανατολιστικά, καθώς ή κυρία διπλωματική προσπάθεια τής γείτονος είναι στραμμένη προς την Κύπρο και τις διεκδικήσεις της επί των φυσικών πόρων της Μεγαλονήσου.
Την ίδια στιγμή επανασυνδέει τις σχέσεις της με το Ισραήλ και εκμεταλλεύεται την στάση τής Ρωσίας πού θεωρεί προφανώς το φυσικό αέριο τής Κύπρου (οψέποτε αντληθεί) ανταγωνιστικό προς το δικό της.
Το διεθνές περιβάλλον ήταν πάντα πολύπλοκο.
Για να το παρακολούθηση κανείς και, ακόμη περισσότερο για να χαράξει πολιτική πάνω σε αυτό, πρέπει να κινείται μεθοδικά και ψύχραιμα.
Οι συναισθηματικές αντιδράσεις είναι η συνταγή της απόλυτης αποτυχίας.
Ποιοι πρέπει να είναι λοιπόν οι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής Ελλάδος και Κύπρου, υπό την σημερινή συγκυρία;
Οι ισορροπίες ισχύος δεν δικαιολογούν την παραμικρή αισιοδοξία. Συνεπώς η προσφορότερη προσέγγισις είναι αυτή της αποφυγής δημιουργίας τετελεσμένων.
Ακόμη και αν μας εμφανισθεί ένα θελκτικό δόλωμα όπως η επαναλειτουργία της Χάλκης.
Κάτι που πρακτικώς δεν σημαίνει τίποτε, άλλα το θεωρούμε σημαντικό μόνο και μόνο επειδή αντιδρούμε συναισθηματικά και όχι λογικά.
Από την άλλη πλευρά, ο τρόπος με τον όποιο χειρίζεται και η Τουρκία την όλη κατάσταση, δεικνύει ότι και αυτή δεν είναι τόσο ισχυρή όσο εμφανίζεται προς το εξωτερικό.
Δεν προσπαθεί να επιβάλει. Προσπαθεί να αποκομίσει ό,τι μπορεί καλύτερο από την δυσμενή εις βάρος μας πραγματικότητα. Και υπολογίζει τον διεθνή παράγοντα.
Γι’ αυτό και προφανώς επενδύει σε μια δυνητική απομόνωση τής ‘Ελλάδος και της Κύπρου.
Και αυτό είναι που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία.
Όχι μόνον επειδή έχουμε απέναντι την Τουρκία.
Άλλα κυρίως διότι οι σχέσεις φιλίας και συνεργασίας μεταξύ των εθνών, διαμορφώνονται με βάση διαχρονικές ταυτίσεις πολιτισμών, στόχων και προσδοκιών.
Δεν βρεθήκαμε τυχαία στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Και μάλιστα επί τη βάσει κριτηρίων πολιτικών και, όχι οικονομικών.
Όταν η ίδια Ευρώπη ευγενικά άλλα σταθερά εξετάζει τα – εξόχως αρνητικά – οικονομικά στοιχεία επί τη βάσει των οποίων αρνείται στην Τουρκία να καταστεί μέλος της.
Ευθ. Π. Πέτρου
