Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Έξι χρόνια με τη στήλη “Ο ΣΧΟΛ-ΙΑΣΤΗΣ” κάθε εβδομάδα στην Ε.Θ. Και μου φαίνεται ότι άρχισα να παπαριάζω.
Τώρα, βέβαια, δεν φταίνε τα έξι χρόνια και τα άλλα διπλάσια όταν έγραφα τα αθλητικά στην ίδια εφημερίδα, αλλά πιο πολύ ότι μου έρχονται και μου στέκονται καλά στο μυαλό εικόνες και βιώματα από το παρελθόν της μεταπολεμικής Αλεξ/πολης, αλλά και τα τωρινά ενσταντανέ.
Με τα παλιά αφηγήματα, νιώθω σαν τα πολύ πεσμένα γερόντια της πολης μας, 70χρονα και βάλε, που μόνιμα φαντάζονται να λένε τακτικά και συνήθως με καημό και νοσταλγία, για το πόσο όμορφες ήταν στην εποχή τους οι Αλεξ/πολίτισσες, τι όμορφη ήταν η πόλη με τον φάρο, το λιμάνι και τη ρυμοτομία της, τι καθαρές ήταν οι παραλίες και οι ακτές, πόσο ησυχία υπήρχε στις φτωχογειτονιές τα μεσημέρια και βράδια, πόσο πλάκα σπάζανε με τους γραφικούς τύπους που κυκλοφορούσανε (Μπελαμής – Ωριγένης – Βάνα – Φαρής – ο κεφάλας Τάκης και άλλοι ωραίοι) ακόμα πόσα ιδιόρρυθμα και ιδιαίτερα έξοχα διασκεδαστικά μαγαζιά υπήρχαν (Φλοίσβος – Μπάτης – Ντελής – Γοργόνα – Συναχείρης – πλάτανος κ.λ.π.) ζαχαροπλαστεία με ξέχωρη ιδιότητα (Ελβετικό – Διεθνές – Βίντος – Λουκουμαδογκόγκος κ.α.) και πόσο ερεθιστικές και σεξιστικές ήταν οι φούστες των γυναικών το καλοκαίρι που κτυπούσαν αστράγαλο στην ήσυχη μέρα και καβάλο όταν είχε μπουκαδούρα η Αλεξ-πολη.
Το μυαλό το δικό τους και το δικό μου και μια λίρα, δηλαδή, τι να πεις τώρα, κάνει να μας στεναχωρείτε εμάς γέροι άνθρωποι.
Να αυτό ακριβώς φοβάμαι, μην πούνε τέτοια περιφρονητικά τίποτε τεκνά που με διαβάζουν.
Κάτι τέτοιο, αντιλήφθηκα τελευταίως με την νεαρά χαριτόβρυτη κόρη (Δις Μαρίνα) του εκδότη της Ε.Θ. που μ’ αντιμετωπίζει χλευαστικά και με επικριτικά υπονοούμενα οσάκις πηγαίνω το γραπτό μου στην εφημερίδα.
Έχει γούστο, έλεγα από μέσα μου, να σκέφτεται η μικρή αυτή κορασίς “τι θέλει και γράφει τέτοια μπαρμπούτσαλα” για το έντυπο το κιμπάρικο του μπαμπά. Ένα δηλαδή, γεροκολλημένο ψώνιο της εφημεριδογραφίας είναι και τίποτε άλλο. Τώρα, τι με νοιάζουν τα τεκνά θα μου πείτε;
Ε, αυτή η στήλη, όταν έγινε, έγινε και γι’ αυτά και θέλει να παραμείνει για όλους ανεξαρτήτου ηλικίας.
Για το “Μότο” της ατάκας ρε γαμώτο: Να θυμούνται οι παλιοί και να γνωρίζουν οι νεότεροι!
Ο λόγος όμως, πολύ λιγότερο καταφερτζίδικος απ’ ότι φαντάζεστε, αγαπητοί αναγνώστες της Ε.Θ.
Αυτοί, λοιπόν, που έρχονται ή που βρίσκονται στην ηλικία της κόκκινης γραμμής και σίγουρα αρχίζουν τα ζόρια και ο κοινωνικός συντηρητισμός, θα κατανοούν πιο εύκολα τα κομμάτια μου με τις παμπάλαιες “Μνήμες” και τις Αλεξ-πολίτικες αναμνήσεις, ιδίως όταν συνειρμικά θα τους έρχονται στο νου οι αποχωρήσαντες φίλοι της παρέας τους τότε στα νιάτα, οι παντουφλομένοι υπάρχοντες, οι χοντροί και φαλακροί συμμαθητές τους και γείτονες, η ξένοιαστη ηλικία των άδολων συντροφιών και φίλων τους.
Έτσι, είναι ο άτιμος κύκλος της ζωής. Κάτι τέτοιο, όπως το παραπάνω, άλλοι το λένε καταστάλαγμα, άλλοι ωρίμανση, άλλοι ξεκούτιασμα και άλλος λέει φθονερά ότι πέσαμε σε νεκροταφείο ελεφάντων.
Οι ελέφαντες, ως γνωστόν, είναι, όμως, τίμια ζώα, ξέρουν ότι έρχεται ο θάνατος και πάνε μόνοι τους να τον συναντήσουν, δεν λένε ανθρώπινες πίπες.
Γι’ αυτό διάβαζε φίλε αναγνώστη, τα σατιρικά αναμνηστικά μου και τα άλλα σύγχρονα με διάθεση και καλοπιστία και μη μουντζώνεις τη στήλη μου, ή κάνε κάτι άλλο ποιο εύκολο: Μη τα δίνεις σημασία καθόλου.
Το ακούς, συνονόματε συμπολίτη έμπορε νεωτερισμών που κάθε λίγο όταν συναντιέμαστε με κριτικάρεις χλευαστικά και απαξιωτικά.
Όποιος λοιπόν, διαβάζει αυτά τα “ΕΝΤΙΤΟΡΙΑΛ” που γράφω κάθε Πέμπτη και με επισυνάπτει διάφορα μπινελίκια, είναι βέβαιο ότι δεν θέλει να θυμάται και πιστεύει ότι όλα είναι πομφόλυγες δηλαδή σαπουνόφουσκες.
Εγώ που τα περιγράφω στη στήλη μου ξέρω ότι πότε πότε ενοχλώ, αλλά πάντα έχω την βεβαιότητα ότι εσείς οι αναγνώστες δεν θα ζωχαδιάζεστε γιατί πιστεύετε ότι αφορούν το διπλανό σας και όχι εσάς.
Ε, λοιπόν, για να τσατιστείτε αυτή τη φορά μιλάω και για σένα αυτοπροσώπως κριτικάρα αναγνώστη μου.
Άντε και για μένα, για να σου κάνω τη χάρη.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
