Εφησυχάζουν προκλητικά οι Αγρότες, οι Φοιτητές, οι Εκπαιδευτικοί, οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, όπως και οι Πολιτικοί άνδρες στην χώρα μας
Ο εφησυχασμός, η κατάσταση αδράνειας κατά την οποία επαναπαύεται κανείς, χωρίς να ανησυχεί για όσα συμβαίνουν γύρω του και που αφορούν τους πολίτες, την κοινωνία, την πατρίδα ολόκληρη ή άπλα τον εαυτό του και τη δουλειά του, είναι από τα χειρότερα προβλήματα της εποχής μας, που ανακύπτουν λόγω της γενικής αδιαφορίας που κυριαρχεί συνήθως.
Ο εφησυχασμός ξεκινά από τα προσωπικά θέματα του καθενός και καταλήγει στα οικονομικά ή επιχειρηματικά, συνεχίζεται με τη γενική αδράνεια της κοινωνίας ως υπεύθυνου συνόλου και καλύπτει την υποτιθέμενη ραχοκοκκαλιά τής χώρας, τη δημόσια διοίκηση, τα κοινοβούλιο και την ίδια την κυβέρνηση.
Ο εφησυχασμός στη χώρα μας έχει πολλά πρόσωπα.
Οι αγρότες π.χ. ανέκαθεν θεωρούσαν υπεύθυνη την κυβέρνηση για τα οικονομικά τους, υποχρεωμένη να επιδοτεί τα προϊόντα τους και να χρηματοδοτεί αφειδώς τις συνεταιριστικές επιχειρήσεις και βιομηχανίες τους.
Παρά τη μεγάλη χρηματοδότηση που είχαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, πίεζαν συνεχώς για νέες ενισχύσεις, έως την ήμερα που ζήτησαν οι συνδικαλιστές τους ένα μηνιάτικο, όπως το παίρνουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, κατά την έκφραση τους.
Σε αυτό τον εφησυχασμό οφείλεται το γεγονός ότι η αγροτική παραγωγή καταβαραθρώθηκε και σήμερα κάποιοι νέοι άνθρωποι ξεκινούν από την αρχή.
Ο εφησυχασμός των φοιτητών στα πανεπιστήμια οφείλεται στις υποσχέσεις των συνδικαλιστών τους, ότι τελικά όλοι θα περάσουν στις εξετάσεις, αφού οι καθηγητές πιεζόμενοι και αν χρειασθεί απειλούμενοι και λοιδορούμενοι, δίνουν πάντα σε όλους το δημοκρατικό πέντε.
Βεβαίως, όσοι έχουν υπομονή, παίρνουν στο τέλος ένα χαρτί, αλλά αυτό στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει πολύ λίγα πράγματα και αυτό το ξέρουν όλοι, ιδίως στην πραγματική οικονομία.
Λίγοι είναι οι φοιτητές που δεν εφησυχάζουν, αλλά ανησυχούν για το μέλλον τους, μελετούν και προοδεύουν στην επιστήμη τους.
Ακόμη και οι μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης εφησυχάζουν, ιδίως όσοι ενδιαφέρονται να δώσουν εξετάσεις για την τριτοβάθμια, γιατί έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στα φροντιστήρια για την εισαγωγή τους, τα όποια τελικά τους «μπάζουν – στην ανώτατη εκπαίδευση, αφού τους κάνουν Ικανούς στην παπαγαλία.
Η β’ και ιδίως ή γ’ λυκείου έχουν εξαφανιστεί και κανένας δεν ενδιαφέρεται για τα χρήσιμα μαθήματα πού διδάσκονται εκεί.
Γι’ αυτό μετά τις πανελλαδικές εξετάσεις, η κυβέρνηση, η ΟΛΜΕ και όποιος άλλος έχει βαρύνουσα γνώμη, πρέπει να μελετήσουν ένα καινούργιο σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων στην τριτοβάθμια, που να μην καταργεί το λύκειο και να μη μεταβάλλει τα παιδιά σε παπαγάλους. Και κυρίως να μην τους επιτρέπει να εφησυχάζουν.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι εφησυχάζουν κατά τη διάρκεια ολόκληρης της σταδιοδρομίας τους, αφού το κράτος τους έχει εξασφαλίσει από κάθε άποψη και μέχρι του τέλους της ζωής τους.
Εξάλλου το ισχύον γραφειοκρατικό σύστημα δεν τους επιτρέπει πρωτοβουλίες και η απλή τήρηση των κανόνων, ιδίως προσέλευσης και αποχώρησης από την εργασία τους, τους καθιστά άριστους υπαλλήλους.
Ακόμη και σήμερα, ούτε τα πειθαρχικά συμβούλια δεν τους αγγίζουν – τώρα με τις απολύσεις επίορκων πάει να μπει μια τάξη.
Εφησυχασμός, έλλειψη ευθυνών, να γιατί όλοι ήθελαν να καταστούν δημόσιοι υπάλληλοι.
Ελπίζουμε να μεταρρυθμιστούν όλα αυτά και να αποκτήσει ή χώρα σύγχρονη δημόσια διοίκηση, το ταχύτερο δυνατό.
Μου κάνει μεγάλη εντύπωση πώς πολιτικές κυβερνήσεις κατά τα προ του 2010 χρόνια πού ουσιαστικά πτωχεύσαμε, εφησύχαζαν και δεν έπαιρναν αυστηρά και σκληρά μέτρα για την αντιμετώπιση τής επερχόμενης πτώχευσης, όπως έδειχναν όλα τα στοιχεία:
τα μεγάλα ετήσια ελλείμματα του ευρύτερου δημοσίου τομέα, το τεράστιο κρατικό χρέος, η υπερδιόγκωση του κράτους, οι τεράστιες εισαγωγές πολυτελών αγαθών, ή εξαφάνιση των εξαγωγών, οι συνεχείς πιέσεις των συνδικαλιστών για νέες αυξήσεις και παροχές, οι ατέλειωτες κρατικές δαπάνες κ.ά.
Τι έκαναν οι οικονομικοί σύμβουλοι του πρωθυπουργού, το συμβούλιο οικονομικών εμπειρογνωμόνων, η Τράπεζα της Ελλάδος και προσωπικά ο διοικητής της, το ΚΕΠΕ, αλλά και οι οικονομικοί υπουργοί;
Όλοι ενδιαφέρονταν μόνο για το καταναλωτικό πανηγύρι και για τα χοντρά ρουσφέτια προς τις ποικίλες συντεχνίες;
Όλοι εφησύχαζαν, λέγοντας ότι τα δάνεια από τις αγορές είναι άπλες λογιστικές εγγραφές;
Αυτός ο προκλητικός εφησυχασμός δημιούργησε τεράστιες ευθύνες πού πρέπει τάχιστα να αποδοθούν για να μην ξαναφτάσουμε ποτέ στα μέλλον σε μία νέα χρεωκοπία.
Ακόμη και σήμερα, τρία χρόνια μετά τη χρεωκοπία και τα μνημόνια, η κυβέρνηση πολλάκις συλλαμβάνεται εφησυχάζουσα.
Τα νομοσχέδια έρχονται τελευταία στιγμή στη Βουλή, τα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση μιας νέας δόσης του δανείου, ολοκληρώνονται τη στιγμή πού λήγει ή προθεσμία.
Και το χειρότερο: όταν λείπει ή τρόικα όλοι εφησυχάζουν, ωσάν τα ζητούμενα από την τρόικα να γίνονται γι’ αυτή και όχι για τη σωτηρία τής πατρίδας.
Μήπως πρέπει ή τρόικα να εγκατασταθεί μονίμως στην Αθήνα; Προφανώς θα δουλεύουν καλύτερα η κυβέρνηση και το κράτος.
Παναγ. Μποκοβός
