Θέλει Αρετή και Τόλμη η Δημοκρατία – Και θέλει ανάκαμψη, από την εξευτελιστική παρακμή που οδηγήθηκε η Ελληνική Κοινωνία – Ο σημερινός Πρωθυπουργός είναι ο αίρων τας αμαρτίας του παρελθόντος
Είναι πραγματικά συναρπαστική η προσπάθεια Σαμαρά να στήσει το Κράτος στα πόδια του.
Το ταξίδι στην Κίνα είναι το ελάχιστο δείγμα τής αγωνίας του να ανοίξει την απέραντη «αγορά» της. Αλλά κυρίως να εξασφαλίσει σοβαρές επενδύσεις, ικανές να καταστήσουν την Ελλάδα μεγάλο διαμετακομιστικό κόμβο μεταξύ του ασιατικού ημισφαιρίου και της Ευρώπης.
Εγχείρημα συγκλονιστικό, αν πετύχει. Διότι, η χώρα βρίσκεται στα χέρια μιας τρικομματικής κυβερνήσεως από σύμπτωση και πατριωτισμό. Και ακροβατεί.
Η μικροπολιτική και οι υπονομεύσεις από τους αντιπάλους της καθιστούν την πορεία της σχεδόν προβληματική.
Κληρονόμησε έξεις (πολιτικά) άθλιες και μεταδοτικές.
Ο εκπασοκισμός είχε καταστρέψει τον οικονομικό και κοινωνικό της ιστό σε βαθμό κακουργήματος.
Αλλά όταν αυτός εξέλιπε, άφηκε «αξιοθαύμαστη» διαδοχή στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα, που αναζωπύρωσε εντυπωσιακά όλες ή σχεδόν όλες τις παθογένειες του πράσινου «κινήματος».
Κακοποίησε μέχρις αναπηρίας την Νεοελληνική Γλώσσα και έκφραση.
Καθιέρωσε την προκλητική αμφίεση εντός τής Βουλής, την πιο επιδεικτική σε ενδυματολογική ακαλαισθησία και αθλιότητα που γνώρισε ποτέ ο τόπος.
Αλλά, κυρίως, επιδόθηκε σε συστηματική υπονόμευση του αγώνα της χώρας για ανάκαμψη και οικονομική ανασυγκρότηση.
Δεν είναι το ταξίδι στην Κίνα που ανεβάζει το ηγετικό επίπεδο του Πρωθυπουργού. Είναι η εργώδης του προσπάθεια να αναστηλώσει το κύρος τής χώρας, που είχε ολωσδιόλου κατεδαφισθεί από τις αμαρτίες του παρελθόντος.
Διότι είναι παράδοξο πώς η συμμετοχή της Ελλάδος στη Ζώνη του Ευρώ και η πλήρης ένταξη της στο ευρωπαϊκό σύστημα αντί να αποδεσμεύσει δημιουργικές δυνάμεις, οδήγησε την Κοινωνία σε μια αλόγιστη διασπάθιση του πλούτου και έκπτωση αξιών.
Η πολιτική ηγεσία της χώρας, στάθηκε, όπως φαίνεται, ανίκανη να διαχειρισθεί την ευρωπαϊκή πρόκληση, αν και αποτελούσε στόχο από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους.
Αλλά η Ελληνική Κοινωνία εξέλαβε την ευρωπαϊκή προοπτική ως πρόσχημα για επιβεβαίωση της ατομικής αυθαιρεσίας.
Τώρα όμως για να ορθοποδήσουμε χρειάζεται, δυστυχώς, να πονέσουμε.
Δεν πάσχει από μαζοχισμό ο Σαμαράς που το επιχειρεί. Δεν είναι έκτος πραγματικότητος. Είναι ο αίρων τας αμαρτίας του παρελθόντος. Και πάσχει αγωνιζόμενος.
Είναι η μοίρα του και την αποδέχθηκε.
Η επικύρωση ενός τολμηρού και έγκυρου προγράμματος που εφαρμόζει δεν θα δώσει μόνον την δυνατότητα αναχρηματοδότησης του δημόσιου χρέους. Αυτό είναι το επείγον.
Κυρίως θα αποτελέσει την αξιόπιστη βάση ενός νέου κύκλου αλλαγών, διαρκούς μεταρρύθμισης του Κράτους, της οικονομίας, της ελληνικής κοινωνίας.
Με αυτή την έννοια το σκληρό 2013 θα είναι και κρίσιμο.
Αν στη διάρκεια του οι επίμαχες δημόσιες υποθέσεις πάνε καλά, το «σκληρό» θα λησμονηθεί. Θα χαλαρώσουν τα μέτρα – διότι ουκ έστι άλλως γενέσθαι» – και το 2013 θα καταγραφεί ως το πρώτο έτος μιας πραγματικής αλλαγής προς το καλύτερο.
Θέλει αρετή και τόλμη η Δημοκρατία.
Ανάκαμψη από αυτήν την εξευτελιστική παρακμή που υπέστη η χώρα δεν είναι δυνατό να υπάρξει, όσο απουσιάζει ο σοβαρός πολιτικός λόγος.
Οι ετικέτες διαφημίζουν ως Αριστερά την ψυχανωμαλία του Σταλινισμού ή ακόμα και τον καπηλικό λαϊκισμό του κ. Τσίπρα.
Όλα χρειάζονται εκ βάθρων αλλαγές. Διότι έχουν χαθεί τα κοινά κριτήρια αξιολόγησης ποιοτήτων.
Γι’ αυτό και η Κοινωνία είναι αδιέξοδα υποταγμένη στην δικτατορία της μετριότητος, στον φασισμό της ασημαντότητος.
Αυτός ο λαός που κάποτε είχε καθολικά εγκολπωθεί τήν ποιότητα της μουσικής και της ποιητικής ανθοφορίας του 1960, σήμερα από άκρου εις άκρον της Ελλάδος τραγουδάει μόνο υποπροϊόντα του μουσικού και ποιητικού πρωτογονισμού.
Στα σχολεία τα παραδομένα στον σκοταδισμό των «προοδευτικών» παρωπίδων, στα Πανεπιστήμια τα συλημένα από την παράνοια του «άσυλου», μορφοποιείται ο ανθρωπολογικός τύπος τής παρακμής.
Φορέας μόνον δικαιωμάτων, ακτιβιστής ακοινώνητος, συντηρεί την εμπορευματοποιημένη δημοσιογραφία, τον κρετινισμό της Τηλεοπτικής ευτέλειας.
Κι όμως υπάρχουν θεσμοί προορισμένοι να λειτουργούν ως φορείς ηγετικής ευθύνης.
Ποιος άραγε θα μπορούσε να συσπειρώσει κάποιες υγιείς κοινωνικές δυνάμεις για να ξαναδώσουν αξιοπρέπεια στον Έλληνα και στην Πατρίδα;
Οι ελπίδες για ένα τέτοιο ουσιαστικό έργο είναι στραμμένες προς τον σημερινό Πρωθυπουργό. Άνθρωπο που, όπως φαίνεται, έχει το κουράγιο να κάνει παντού την βαθειά τομή. Όλοι οι άλλοι ή δεν μπορούν ή δεν θέλουν.
Η χαμένη πια ικανότητα να ξεχωρίσουμε τις παιδαριωδίες από την κοινωνική διαμαρτυρία, έδωσε την ευκαιρία στον τραμπουκισμό να διεκδικεί ρόλο στην αποκρατικοποίηση τής έννομης τάξης. Ε, όχι και ως εδώ.
Ας γίνει λοιπόν ό,τι λένε οι Γραφές: «Όταν ο κλάδος της συκής γένηται απαλός και τα φύλλα εκφυή, γινώσκεται ότι εγγύς ο θέρος». Και για την Ελλάδα ο θέρος ήρθε.
Β.Ι. Κοραχάης
