Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Εκείνο που περισσότερο με ενοχλεί όποτε αναγκάζομαι να συνδιαλλαγώ με το Δημόσιο είναι ότι για να γίνει η δουλειά που πρέπει να κάνω τον χαζό.
Πρόκειται για τεχνική την οποία εφαρμόζω εδώ και χρόνια. Που αποδίδει μεν, αλλά και που με αφήνει μια αίσθηση αηδίας για το κράτος που με υποχρεώνει να κάνω τον Καραγκιόζη.
Και για τον ίδιο μου τον εαυτό, που δεν έχει τα κότσια να διεκδικήσει ό,τι δικαιούται, παρά καταφεύγει σε φτηνά τεχνάσματα.
Άτολμος, εκπαιδευμένος να κάνω την κότα για να επιβιώσω ή απλώς αποφασισμένος να ξεμπερδεύω με τον ψυχοβγάλτη και να συνεχίσω τη μέτρια ζωή μου;
Διαλέγετε και παίρνετε.
Εμένα με συμφέρει το νούμερο τρία.
Να ξεμπερδεύω με τον ψυχοβγάλτη επιθυμούσα και τις προάλλες, οπότε βρέθηκα ενώπιον μιας υπηρεσίας για να τακτοποιήσω κάτι κληρονομικές εκκρεμότητες.
Όσο πλησίαζε η ημέρα της φρίκης τόσο ο ύπνος μου γινόταν πιο ανήσυχος. Ήταν εμφανές. Δεν ήθελα να πάω.
Πλήρωνα όσο όσο για να μην πάω. Θα πήγαινα όμως. Όπως και πήγα. Πρωί, γύρω στις εννέα, διάβαινε την πόρτα της υπηρεσίας, ελπίζοντας ότι ξαφνικά θα προβάλει από το πλήθος ένας παιδικός της φαντασίας μου ήρωας – κάτι σαν τον σούπερμαν ή τον παλιό μας Αλεξ/πολίτη πολιτικό – δικηγόρο αείμνηστο κύριο Μαρινάκη – και θα μου πει:
“Γύρνα σπίτι, καθαρίζω εγώ”. Για άλλη μια φορά όμως δεν ήρθαν.
Βρέθηκα, λοιπόν, μπροστά σε ένα άδειο γραφείο, να περιμένω τον υπάλληλο τάδε που είχε κάπου πεταχτεί.
Δεν θα αργήσει, με ενημέρωσαν βαριεστημένα οι συνάδελφοί του. Άργησε όμως. Το κορόιδο – εγώ – περίμενε όρθιο, λες και το είχε βάλει τιμωρία ο παλιός παιδονόμος Θοδωρίκος τότε της πάλαι ποτέ πειθαρχημένης μικροαστικής Αλεξ/πολης του 1955.
Πάλι καλά που δεν μου υποχρέωσαν να στέκομαι στο ένα πόδι. Ύστερα από αρκετή ώρα, φαίνεται ότι με λυπήθηκαν. Ένας συνάδελφος του απολεσθέντος υπαλλήλου τάδε, με πλησίασε και ρώτησε τι ήθελα. Του είπα. Πήρε στα χέρια του τα χαρτιά που είχε ετοιμάσει προ ημερών ο δικηγόρος μου κ. Αγγλιάς και άρχισε να τα μελετάει.
Για να τα περάσει στη συνέχεια σε άλλον υπάλληλο, Βαριεστημένα άρχισε και εκείνος να τα εξετάζει ρωτώντας για όλα αυτά τα πράγματα που αν υπήρχε ηλεκτρονική πλήρης πληροφορική οργάνωση, θα μπορούσε να τα βρει αμέσως, αλλά και κοιτώντας με, κάθε φορά που του απαντούσα, με ύφος ανακριτή, του ειδικού που ξέρει ότι ο ενοχλητικός που βρίσκεται απέναντί του έχει έρθει για να τον κοροϊδέψει.
“Το οικόπεδο με το σπίτι και το χωράφι είναι πάνω στη δημοσιά, στον κεντρικό δρόμο Διδυμότειχο – Ελληνοχώρι, δυτικά προς Μεταξάδες”.
“Όχι του απάντησα, σίγουρος αφού επρόκειτο για ιδιοκτησία του πεθερού μου, και ήξερα καλά”.
“Είναι λίγο πιο πίσω, μεσολαβεί 10μετρο αυλοκήπιο, όσο γαι το χωράφι είναι πολύ μακρυά από το χωριό, κοντά στον Λαγό ένα άλλο βόρειο χωριό, όπως γράφει η δήλωση που σας έδωσα”.
“Δηλαδή δεν είναι πάνω και τα δύο στο δημόσιο δρόμο;”.
“Όχι, σας το είπα”.
Το “σας το είπα” το κατάπια για να μην τον εκνευρίσω, και λέω μόνο το ΟΧΙ χαμογελώντας γλυκά.
“Γιατί αν είναι, απαντά αυστηρά ο υπάλληλος, αλλάζουν τα πράγματα”.
“Μάλιστα – πάντα χαμογελαστά και υποτακτικά εγώ – αρκετά κατηγορηματικά”.
“Μάλιστα” και εκείνος, με ύφος αστυνόμου Σαΐνη, ενώ συνεχίζει:
“Εδώ όμως οι τιμές που γράφεις δεν μου βγαίνουν”.
“Να σου βγουν, δουλειά σου είναι”. Ούτε αυτό το εκστομίζω, βεβαίως. Πάντα με χαμόγελο αλά Μαρίνας της ευειδούς παρουσιάστριας των ειδήσεων του ΘΡΑΚΗ ΝΕΤ, συνεχίζω χαμηλόφωνα και ταπεινά.
“Ο δικηγόρος μου, μου είπε ότι επικοινώνησε με τους τοπικούς παράγοντες της περιοχής, οι οποίοι επιβεβαίωσαν ότι είναι σωστές”.
“Έτσι σου είπε;”
“Μάλιστα”
“Εμένα όμως δεν μου βγαίνουν και δεν έχω και χάρτη κτηματολογίου γαμώτο, να δω την περιοχή”.
“Μάλιστα, τι να κάνουμε τώρα;”
Σκέφτομαι, να κόψετε το λαιμό σας, και προτείνω ευγενικά:
“Θέλετε να μιλήσετε με τον δικηγόρο μου τον κύριο Αγγλιά;”
“Πάρτ’ τον”
Τον παίρνω από το κινητό μου, και του το δίνω.
Μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε, υπάλληλος και δικηγόρος μου. Εγώ χρεώνομαι. Κάποια στιγμή το κλείνουν. Ο δικός μου με κοιτάζει με βλέμμα απλανές.
“Ο δικηγόρος λέει ότι τα έχει σωστά”.
“Εγώ όμως, που να το δω;” “Στη τράπουλα ή στο κατακάθι του καφέ;”
Εννοείται ότι και αυτό το καταπίνω.
“Θέλετε να καλέσω την αντίστοιχη υπηρεσία Ορεστιάδας ή Διδυμότειχου, να μιλήσετε με τους εκεί συναδέλφους σας;”
“Για πάρε” Παίρνω. Πάλι από το κινητό μου. Τους είχαν κόψει το τηλέφωνο στο γραφείο; Τους είχαν απαγορεύσει να καλούν κινητά; Ο εν λόγω δεν ήθελε να επιβαρύνει την υπηρεσία του; Ποτέ δεν θα το μάθω. Δεν τόλμησα να ρωτήσω. Ούτε θέλω να θυμάμαι πόση ώρα μιλούσε από την συσκευή μου, προσπαθώντας να καταλάβει. Και πόση ώρα στεκόμουν όρθιος προσπαθώντας να ελέγξω τα νεύρα μου κι επαναλαμβάνοντας στον εαυτό μου. Διατήρησε την ψυχραιμία σου, για να γίνει η δουλειά σου. Την διατήρησα.
Η δουλειά μου, με τα πολλά έγινε.
Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
