Φωνή αγωνίας των Σωματείων Χειριστών Εκσκαπτικών Μηχανημάτων Μακεδονίας – Θράκης – Η επένδυση χρυσού στο Πέραμα, είναι έργο ώριμο και έτοιμο να ξεκινήσει – Θα αποβεί εξαιρετικά επωφελές για την τοπική οικονομία
Από το κακό στο χειρότερο πηγαίνει ο τόπος μας, όχι τόσο εξ αιτίας της οικονομικής κρίσεως που μαστίζει την χώρα μας, αλλά εξ αιτίας της ανικανότητάς μας, να εκμεταλλευθούμε τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται.
Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΘΡΑΚΗ έχει χαρακτηρίσει την Αλεξανδρούπολη σαν τον τόπο των “ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ”.
Πρόσφατο παράδειγμα η αναμενόμενη επίσκεψη του Ρώσου Πατριάρχη (θα ερχόταν να βάλει το θεμέλιο λίθο στην ανέγερση νέων εγκαταστάσεων κατασκηνώσεων της Ι. Μητρόπολης Αλεξ/πολης) την οποία όμως “σαμποτάραμε” εντέχνως ελαφρά τη καρδία και μείναμε και ευχαριστημένοι!!!
Η κοινή γνώμη σήμερα μπορεί να έχει στραμμένη την προσοχή της στο … “μέγα θέμα” της Κρατικής Τηλεόρασης, αλλά τα Σωματεία Χειριστών Χωματουργικών Μηχανημάτων Μακεδονίας – Θράκης έρχονται να μας προσγειώσουν στην αμείλικτη οικονομική πραγματικότητα.
***
Αλεξανδρούπολη 06/06/2013
Επί δεκαετίες στην περιοχή μας περιμένουμε την ανάπτυξη, κυρίως μέσα από έργα τα οποία, δυστυχώς, δεν προχώρησαν ποτέ.
Επί δεκαετίες, για την περιοχή μας και όχι μόνο, ακούμε για αειφόρο ανάπτυξη, αναπτυξιακό σχεδιασμό, αξιοποίηση ευκαιριών, κέντρα υποδοχής επενδυτών, επιτροπές αντιμετώπισης της φτώχειας, προσέλκυση χιλιάδων τουριστών. Εκ του αποτελέσματος όλα απεδείχθησαν όνειρα.
Χρόνια ολόκληρα είμαστε θεατές μιας παρέλασης υποσχέσεων, οραμάτων, ονείρων και ελπίδων για νέες θέσεις εργασίας, νέες μεγάλες επενδύσεις, λαμπρό αύριο, πλούτο και ευημερία.
Αυτοί που έχουν και την ευθύνη ανάπτυξης της περιοχής έχουν αγνοήσει πλήθος έργων μέχρι τώρα με καταστροφικές συνέπειες για τον τοπικό πληθυσμό.
Το εργοστάσιο ζάχαρης στο βόρειο Έβρο υπολειτουργεί εδώ και χρόνια.
Ο πολύ σημαντικός κάθετος άξονας της Εγνατίας Οδού (Αρδάνιο-Ορμένιο) που θα συνέδεε τρεις χώρες και θα αποτελούσε σοβαρό εργαλείο ανάπτυξης εμπορίου και μεταφορών δεν έχει ολοκληρωθεί μέχρι σήμερα και παρουσιάζει μια εικόνα εγκατάλειψης.
Το διαλυτήριο πλοίων σταμάτησε και αυτό λόγω της υπέρμετρης «οικολογικής ευαισθησίας» των τοπικών αρχόντων, για να γίνει μετά στη Σμύρνη και να δώσει δουλειά σε εκατοντάδες εργαζόμενους εκεί.
Το λιμάνι και ο περιφερειακός της Αλεξανδρούπολης αποτελούν «γεφύρια της Άρτας» με κάθε νέο Δήμαρχο και Πρόεδρο του οργανισμού λιμένος Αλεξανδρούπολης να τάζουν την ανάπτυξη τους και να μην έχει ολοκληρωθεί τίποτα μέχρι σήμερα.
Οι αργοπορίες αδειοδότησης λατομείων αδρανών υλικών στην περιοχή, αλλά και το γεγονός ότι το 2007 ο ΟΣΕ για το σιδηροδρομικό άξονα Αλεξανδρούπολης- Ορμένιου προμηθεύτηκε αδρανή από εταιρείες σε Βουλγαρία, Ρουμανία και Τουρκία επιβάρυναν ακόμα περισσότερο την ανεργία στον κλάδο μας.
Ο αγωγός φυσικού αερίου ακυρώθηκε και ο Αγωγός Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη αποτέλεσε το μεγαλύτερο φιάσκο μέχρι σήμερα ενός τεράστιου αναπτυξιακού έργου, για την υλοποίηση του οποίου εμπλέκονται οι κυβερνήσεις τριών κρατών και το οποίο πάγωσε για πάντα εξαιτίας διαφόρων «οικολογικών» παραγόντων τοπικών και μη.
Τελευταία η εξόρυξη ζεόλιθου, μια επένδυση που θα έδινε δουλειά σε πολλά μέλη του σωματείου μας και θα αποτελούσε την πρώτη τέτοια επένδυση στην Ελλάδα, ακυρώθηκε και αυτή με ένα σκάνδαλο να την συνοδεύει.
Όπως γνωρίζετε, στον Έβρο υπάρχει αυτή τη στιγμή οξεία οικονομική και κοινωνική κρίση.
Οι βιομηχανικές μονάδες της περιοχής έχουν χρεοκοπήσει, το εμπόριο έχει συρρικνωθεί και δεκάδες τοπικές επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο.
Η πραγματική ανεργία ξεπερνά το 25%.
Δεν υπάρχει κανένα κίνητρο για να κατοικηθεί ο τόπος από τους νέους που φεύγουν μαζικά και
είναι ανύπαρκτη η στρατηγική για να γίνει ο Έβρος πόλος έλξης επενδυτών και επισκεπτών.
Ελπίζουμε πραγματικά, πως αυτή η εντεινόμενη οικονομική δυσπραγία, δε θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα, σε σταδιακή αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει και για την Εθνική Ασφάλεια της χώρας, μιας και η περιοχή μας βρίσκεται στην εσχατιά των εθνικών εδαφών.
Εμείς ως πολίτες αυτού του τόπου αγαπάμε το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και αγωνιζόμαστε για την προστασία του αλλά την ίδια στιγμή δεν μπλοκάρουμε κάθε προσπάθεια ανάπτυξης, δεν είμαστε αρνητικοί στην εργασία και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να δώσουμε στον τόπο μας της ευκαιρίες που του αξίζουν.
Όλοι εμείς οι πολίτες της βόρειας Ελλάδας, έχουμε μια σοβαρή ευκαιρία, για να αλλάξουμε την κοινή μας μοίρα μας προς το καλύτερο.
Τα τελευταία 2 χρόνια οι τεχνολογικές εξελίξεις, η νομοθεσία, η οικονομική κρίση και η ανάγκη για ανάπτυξη, έφεραν πολλά και σημαντικά νέα δεδομένα γύρω από τα θέματα αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου.
Και στην περιοχή μας έχουμε την τύχη να έχουμε ένα από τα σπουδαιότερα κοιτάσματα χρυσού στην Ελλάδα.
Η επένδυση χρυσού στο Πέραμα του Έβρου είναι ένα ώριμο μεγάλο έργο, έτοιμο να ξεκινήσει ΣΗΜΕΡΑ και να προσφέρει ΑΜΕΣΑ οικονομική ανακούφιση στην τοπική μας κοινωνία.
Αυτό το έργο θα αποτελέσει τον μοχλό για την έλευση και άλλων μεγάλων επενδυτών στην περιοχή μας.
Πρέπει να αναλάβουμε όλοι το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί.
Με ομόφωνη απόφαση το Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου Χειριστών και Βοηθών Χωματουργικών Μηχανημάτων, αποφάσισε και κρίνει την επένδυση της εταιρείας Χρυσωρυχεία Θράκης, επωφελή και απαραίτητη για τον τόπο.
Ένα έργο που εμείς το στηρίζουμε με ενημέρωση, ρεαλιστική προσέγγιση και εμπιστοσύνη στη νομοθεσία, την επιστήμη και τους θεσμούς. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να χαθεί και άλλος πολύτιμος χρόνος.
Η επιστολή υπογράφεται από τους Προέδρους των Σωματείων Χειριστών των Νομών Έβρου, Ξάνθης, Ροδόπης, Δράμας, Καβάλας, Σερρών, Χαλκιδικής, Κιλκίς και Θεσσαλονίκης.
Και όπως τονίζει ο Πρόεδρος Χειριστών Έβρου κ. Κωνσταντίνος Δάντσιος, “ο κλάδος μας πλήττεται βάναυσα από την τρέχουσα οικονομική κρίση και έχει ανάγκη, όπως και η χώρα μας άλλωστε, την υλοποίηση μεγάλων έργων.
Είναι απόλυτη ανάγκη να γνωρίζουν και να ακούν οι πολιτικοί και πολίτες της φωνές αυτών που τάσσονται υπέρ των μεγάλων επενδύσεων”.
***
Σημείωση Ε.Θ.
Το ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ πρέπει να σταματήσει.
Ίσως αυτό γίνει όταν αντί των Δημοσίων Υπαλλήλων που κατέχουν Αιρετά Αξιώματα, βάλουμε στην θέση τους επιχειρηματίες που γνωρίζουν τον πόνο και τον μόχθο του ιδιωτικού τομέα.
Λέμε ίσως….
Σ.Κ.
