Η λατρεία του Κράτους, έχει ισχυρά ιδεολογικά ερείσματα – Και το φορολογικό μας σύστημα, με την σοσιαλιστική του φιλοσοφία, θεμελιώθηκε για να ευνοεί σκοπίμως την φοροδιαφυγή
Ο ελληνικός κρατισμός και οι παραλογισμοί που γεννώνται από αυτόν, ιδιαιτέρως στον φορολογικό τομέα, δεν είναι μια κατάσταση η οποία μπορεί να αρθεί από την μια μέρα στην άλλη. Ο ελληνικός κρατισμός έχει βαθύτατες ρίζες και το γεγονός ότι διαφέρει αισθητά από τον αντίστοιχο που παρατηρείται σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες κάνει ακόμα πιο δυσχερή την καταπολέμηση του.
Ακόμα χειρότερα, στην Ελλάδα η λατρεία του κράτους έχει και ισχυρά ιδεολογικά ερείσματα, τα οποία επέτρεψαν την κυριαρχία της και την μετουσίωση της σε σύστημα εξουσίας.
Έτσι, τα όσα συμβαίνουν τις μέρες αυτές στον χώρο της φορολογίας αντικατοπτρίζουν πιστά όχι απλώς την εκτροπή που διέπει την αξιολογία του «πολιτισμού» μας, αλλά και την τερατώδη έκταση της παράνοιας που προσέβαλε τους φορείς της εξουσίας, την πλήρη αποκοπή της σύγχρονης σκέψεως από την ουσία και την υποδούλωση της στον σκοπό της διαιωνίσεως ενός φθαρμένου και αναποτελεσματικού πολιτικού συστήματος.
Επανερχόμενοι στο ελληνικό φορολογικό σύστημα, πρέπει ευθύς εξ’ αρχής να τονίσουμε ότι η φιλοσοφία πάνω στην οποία θεμελιώθηκε ευνοούσε σκοπίμως την φοροδιαφυγή!
Όσο κι αν αυτό φαίνεται προκλητικό.
Υπενθυμίζουμε ότι η μεταπολεμική ελληνική οικονομία στηρίχθηκε στις σοσιαλκρατικές αντιλήψεις καθηγητών, οικονομολόγων και πολιτικών που έτρεφαν αρνητικά αισθήματα για την ιδιωτική οικονομία και τους φορείς της, ήτοι τους ιδιώτες επιχειρηματίες.
Το μοντέλο που προώθησαν στην μεταπολεμική Ελλάδα οι Αγγ. Αγγελόπουλος, Ξεν. Ζολώτας και άλλοι ήθελε μια γραφειοκρατούμενη οικονομία, μέσα στην οποία θα υπήρχαν θύλακες ιδιωτικής δραστηριότητος μικρομεσαίας εμβέλειας.
Στο πλαίσιο αυτής της αντιλήψεως, επειδή τότε το κρατικά ελεγχόμενο τραπεζικό σύστημα δεν ήταν δυνατόν να χρηματοδοτεί τις υπεράριθμες εμπορικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις, η φοροδιαφυγή και η ανοχή σε αυτήν απετέλεσαν πηγές χρηματοδοτήσεως.
Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα, η παραοικονομία και η ενσωματωμένη σε αυτήν φοροδιαφυγή υπήρξαν ηθελημένες επιλογές της πολιτικής εξουσίας, η οποία, με τον τρόπο αυτόν, προσπαθούσε να συγκρατήσει και την πολιτικο-ιδεολογική επιρροή της σταλινικής τότε κομμουνιστικής αριστεράς.
Στην λογική αυτή, εξάλλου στηρίχθηκε και η οργάνωση του αγροτικού τομέα, ο οποίος σταδιακά εξελίχθη στην μεγαλύτερη πηγή φοροδιαφυγής και παραοικονομίας στην χώρα μας.
Καταπατήσεις γης, αυθαίρετη δόμηση, δανεικά κι αγύριστα, παράνομες επιδοτήσεις και άλλα πολλά είναι βασικά χαρακτηριστικά του αγροτικού τομέα στην Ελλάδα ο οποίος επιπροσθέτως, απετέλεσε και ισχυρό στήριγμα του «σοσιαλιστικού μετασχηματισμού» από την μεταπολίτευση και μετά.
Επίσης, η έξοδος πλεοναζόντων αγροτών προς τις πόλεις μετέφερε προς αυτές, συνήθειες και πρακτικές που στην ουσία απέτρεπαν κάθε ευρωπαϊκού τύπου εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας.
Στο τελευταίο βιβλίο του «Ελλάς, Δύση ή Ανατολή;» ο κ. Παναγιώτης Γεννηματάς επισημαίνει πολύ εύστοχα, ότι μετά την αδελφοκτόνο σύγκρουση του 1945, το κράτος των νικητών ανέλαβε με όλα τα διαθέσιμα μέσα της εποχής να κατασκευάσει ένα νέο αστικό συγκρότημα εξουσίας, εφαρμόζοντας σατανικής εφευρετικότητος τεχνάσματα διανεμητικής πολιτικής.
Και χαρακτηριστικά τονίζει:
«Στο ευρηματικό και πληθωρικό αυτό χαρτοφυλάκιο μέτρων δυνητικού χαρακτήρα, καταλυτικό ρόλο έπαιξαν οι πάσης φύσεως παροχές δημοσίων προνομίων, κατ’ αρχήν προς τους πολιτικούς επίστρατους της νίκης κατά της κομμουνιστικής ανταρσίας της περιόδου 1946-1949.
Δειγματοληπτικά καταγράφουμε τις πάσης φύσεως άδειες μετά δημοσίου προνομίου για φούρνους, λεωφορεία, φορτηγά, ταξί, πρακτορεία στοιχημάτων, περίπτερα, φαρμακεία, λαχεία, λαϊκές αγορές, δραστηριότητες εξόρυξης αδρανών υλικών, αλιεία, για καταστήματα ψυχαγωγίας, νυχτερινά κέντρα, πλανόδιο εμπόριο, εκτελωνισμούς και άπειρα παρόμοια.
Η καταχρηστική αυτή άσκηση κρατικού διανεμητισμού οδήγησε σε μια κατακερματισμένη σε κατοχυρωμένα μικροσυμφέροντα αντιπαραγωγική οικονομία, η κεφαλαιώδης συμμετοχή της οποίας στην ευθύνη για την σημερινή δημοσιονομική χρεωκοπία είναι αδύνατο να υπολογιστεί».
Παρά την ένταξη στην ΕΟΚ, ο κρατισμός διατηρήθηκε αλώβητος – ελέω Ανδρέα Παπανδρέου – την κρίσιμη δεκαετία του 1980. Αλλά και μετά, κανείς δεν τόλμησε, ούτε τολμά, να τον θίξει.
Η κατάρα του κρατισμού είναι εδώ. Και έχει ήδη καταπιεί τις πρώτες γενιές Ελλήνων του 21ου αιώνα.
