“Η ΕΡΤ δεν ήταν κομματικό φέουδο – Δεν ήταν εξαρτημένη από το Κράτος – Αντίθετα είχε κάνει το Κράτος εξάρτημά της”
Από τη Μεγάλη Παρασκευή είχαμε ν’ ακούσουμε τόσους επιτάφιους θρήνους ή τόσα θρηνητικά εγκώμια όσα ακούσαμε επειδή η κυβέρνηση έβαλε λουκέτο στην εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα και δια πολλάς αμαρτίας χρεωκοπήσασα ΕΡΤ. «Lacrimae rerum». Τα δάκρυα των πραγμάτων! Άλλα δεν ακούσαμε κανέναν οδυρμό, όταν έκλεισαν άλλοι σταθμοί. Στην ΕΡΤ βρισκόταν το πολύ ψωμί. Εκεί γινόταν από πολλών ετών το «μεγάλο φαγοπότι». Δεν λέω πως δεν υπήρχαν άνθρωποι άξιοι λόγου εκεί και πεπειραμένοι τεχνικοί. Όλοι και όλα, όμως, βούλιαζαν σ’ ένα τέλμα συναλλαγής. Ή ΕΡΤ δεν ήταν κομματικό φέουδο. Ήταν «τμηματισμένη» σε κομματικά φέουδα, σε κυκλώματα συνδικαλιστικά ή σε παρέες που καθεμιά προωθούσε τα συμφέροντα των μελών της. Δεν ήταν εξαρτημένη από το κράτος. Ουσιαστικά είχε κάνει εξάρτημα της το κράτος.
Ήταν φυσικό να έχουμε θρήνο και κοπετό. Κι ήταν φυσικό τον τόνο να δίνει ο κοκκυσμός, η οξυφωνία και ο παραλογισμός. Κάποιος πετεινόφρων συνδικαλιστής την ήμερα που ανακοινώθηκε το κλείσιμο, απειλούσε σαν Κανάρης πυρπολητής ότι θα γίνει του …Πολυτεχνείου! Άλλος έλεγε ότι θα γίνει της πλατείας …Ταξίμ κι άλλος έλεγε ότι ο λαός θα ξεσηκωθεί και θα έχουμε νέα …Βαστίλλη! Άλλα έτσι πού κατάντησαν τον λαό μας τα «μήντια», ο λαός σίγουρα θα ξεσηκωθεί, αν του κόψουν τον πνευματικό άρτο: τα τουρκικά «σήριαλ» και μάλιστα το έπος του Σουλεϊμάν πού τείνει ν’ αναχθεί στο μεγαλύτερο «αστέρι» τής ελληνικής ιστορίας. Υποσκέλισε Μεγαλέξανδρο και Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.
Τα «μήντια», κρατικά και μη, αποχαύνωσαν και αποβλάκωσαν έναν άλλοτε έξυπνο κι ευαίσθητο λαό. Ξέχασαν την παιδαγωγική τους αποστολή κι έγιναν ηλεκτρονική μορφίνη. Το νέο όπιο του λαού. Αυτό δεν σημαίνει ότι η νέα δυσπρόφερτη κατασκευή που ευαγγελίζεται ο κ. Σαμαράς, θα είναι κάτι διαφορετικό, κάτι πιο ποιοτικό. Ελπίζω να είναι πιο φθηνό. Έτσι, τουλάχιστον θα πάψουν να πληρώνουν το χαράτσι και όσοι λόγω τυφλώσεως ή λόγω απέχθειας δεν βλέπουν τηλοψία. Το να λέγεται, όμως, ότι ή κρατική τηλοψία ή το κρατικό ραδιόφωνο ήταν προπύργια τής δημοκρατίας ήταν ένα από τα πιο ευτράπελα αστεία. Κάποιοι νομίζουν ότι ή δημοκρατία έχει μορφή (όχι ψυχή) Κουασιμόδου. Και, τέλος πάντων, όσοι πολιτικοί έσπευσαν να θρηνήσουν, υπήρξε περίπτωση πού να μην την κατηγορήσουν, να μην την υβρίσουν, όταν το Ιερατείο τής Άγιας Παρασκευής δεν τους έκανε τα χατίρια; Ασφαλώς, οι νεότεροι δεν θυμούνται την «επανάσταση» της Μελίνας που είχε αρνηθεί να πληρώνει το χαράτσι, επειδή, κατά την άποψη της, ήταν φερέφωνο της Ν.Δ. Κι όμως τότε ή κρατική τηλοψία είχε κάποιες εκλάμψεις ποιότητας. Λυπάμαι για τους 3.000 εργαζομένους πού τώρα μένουν χωρίς δουλειά, αλλ’ έπρεπε να ξεσηκωθούν προτού το «Ίδρυμα» γίνει παθολογικό πάνθεον κάθε συναλλαγής. Είναι λυπηρό πού χάνουν το ψωμί τους, άλλα όφειλαν να σκεφθούν πόσο κόστιζε σ’ εμάς αυτό το ψωμί και τι ποιότητα είχε αυτό το ψωμί. Η «κουραμάνα» του στρατού ήταν πιο εύγευστη. Και κάποιοι, ας μη μιλούν για πολιτιστική συνεισφορά. Αρκετά έχει γελοιοποιηθεί και το είδος αυτό.
Όπως γράψαμε στο προηγούμενο άρθρο μας, η «χειρουργική επέμβαση» του κ. Σαμαρά δεν ήταν άριστα τεχνουργημένη (έκτος κι αν ήθελε να ξεφορτωθεί τον κ. Κουβέλη), άλλα πότε η λειτουργία της ΕΡΤ ήταν άψογη; Ας μη αναμνησθώμεν ήμερων αρχαίων, τότε που εδέσποζε σ’ αυτή κάποιος αόρατος σήμερα μυστακοφόρος. Ας μη μιλήσουμε για περιπτώσεις αποκλεισμών και βάναυσης λογοκρισίας. Κόπτονται κάποιοι, γιατί τάχα θα μείνουν έρμαια της προπαγάνδας των Τούρκων, των Αλβανών και των Σκοπιανών οι ακριτικοί πληθυσμοί. Λες και η ΕΡΤ έκανε ποτέ συστηματική – πλην εξαιρέσεων- εθνική πολιτική.
Συχνά αναγνώστες μου μ’ ερωτούν -επειδή κάνουν το σφάλμα και παρακολουθούν τηλοψία-, γιατί ή ΕΡΤ έχει παρουσιάσει τόσο συχνά την σκαλαθυρματογράφο της ΔΗΜΑΡ και δεν αξιώθηκε ποτέ να παρουσιάσει ένα βιβλίο μου, παρότι με το νέο βιβλίο (δίτομο) για τον Μεγάλο Αλέξανδρο έχω φθάσει αισίως τον αριθμό 87. Ποτέ μου δεν ζήτησα την προβολή ούτε μπήκα σε κυκλώματα. Εξ άλλου πάντα συμμερίζομαι τη θέση του εργαζόμενου. Αν κάποιος σε κρατικό σταθμό τολμήσει να με παρουσιάσει ή να προβάλει ένα έργο μου, κινδυνεύει να χάσει τη θέση του. Τολμά αυτό να το διαψεύσει ο κ. Κουβέλης; Τον προκαλώ.
Το ζήτημα δεν είναι προσωπικό. Κι αν το θίγω είναι γιατί στους κρατικούς ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, επικρατεί χρόνια τώρα ένας πνευματικός φασισμός. «Εκάς οι βέβηλοι».Όποιος δεν είναι αρεστός, αποκλείεται. Προβάλλονται μια ζωή τα ίδια πρόσωπα ή όσα νέα είναι αρεστά στα παλιά πρόσωπα. Παρακολουθώ έντονα την πνευματική ζωή. Βλέπω ότι αναφαίνονται νέα ταλέντα τόσο στην επιστήμη όσο και στη λογοτεχνία. Ας μείνω στη δεύτερη. Αν ο συγγραφέας δεν έχει προσβάσεις ή αν δεν γράψει κάτι «εξτρήμ», τότε δεν πρόκειται να δει το πρόσωπο του στο «γυαλί» ή ν’ ακουσθεί ή φωνή του από τα ραδιόφωνα πού συντηρούμε εμείς μέσω των λογαριασμών τής ΔΕΗ.
Προ ετών είχα στείλει στον Τύπο μια επιστολή διαμαρτυρίας εκ μέρους του πεθερού μου, που δεν μπορούσε να βλέπει ούτε ν’ ακούει τα θεσπέσια τής ΕΡΤ, για τον απλούστατο λόγο: Είναι πεθαμένος από το 1968! Αλλ’ η αείμνηστη και αμίμητη πεθερά μου έβαλε στον τάφο του ηλεκτρικό καντήλι! Ίσως διότι, σαν αλκοολική τής εικόνας, ήθελε να βλέπει αυτή.
Ό κ. Σαμαράς υποσχέθηκε ένα νέο οργανισμό με το κακόηχο όνομα ΝΕΡΙΤ. Δέν ξέρω γιατί, άλλα το όνομα αυτό κάτι μου θυμίζει. Ίσως τον αρχηγό του επιτελείου του Γκουντέριαν, τον Νέριγκ, κατά την επίθεση εναντίον τής Πολωνίας. Δεν μπορεί να βρεθεί καμία ευστοχότερη ονομασία; Εξ άλλου, ό,τι παραπέμπει στο νερό (Νέριτ), εξατμίζεται. Μακάρι, όμως, και να δροσίσει…
Σαράντος Ι. Καργάκος
