Υπό διωγμόν η Επιχειρηματικότητα – Ζητούνται, Δικαστές εγνωσμένης ακεραιότητος, καταρτήσεως και Λογικής
Και άλλοτε η Ελλάδα βρέθηκε σε δυσχερή οικονομική θέση. Αλλά είχε πυξίδα προορισμού και κατάλληλους ηγέτες.
Ποτέ δεν παρέλυσε η παραγωγή της χώρας και η προσπάθεια αυξήσεως της αποδόσεως της. Ακόμη και κατά την κατοχή, όποτε δεν ήταν δυνατή η εισαγωγή βενζίνης και άλλων ειδών (καφέ, σακχάρεως, φαρμάκων κ.λπ.) το πολυμήχανο ελληνικό πνεύμα βρήκε τα υποκατάστατα.
Την βενζίνη αντικατέστησε με τα «γκαζοζέν», τον καφέ με τα καβουρδισμένα ροβίθια, τη ζάχαρη με το χαρουπόμελο, το γάλα και τα τυροκομικά των Ευρωπαίων, με το γάλα και τα εξ αυτού παρασκευάσματα τής οικόσιτης αιγός κ.ο.κ.
Σήμερα δεν γίνεται καμία οργανωμένη προσπάθεια αντιμετωπίσεως της κρίσεως.
Προσπαθούμε να πείσουμε την Τρόικα για να ανεχθεί τις κακές συνήθειές μας και τα κομματικά και συνδικαλιστικά στεγανά που δημιούργησε, εξέθρεψε και διατήρησε η πασοκρατία που είναι και κυρίως υπεύθυνη της χρεωκοπίας, δια της εφαρμογής του συνθήματος «Τσοβόλα δώστα όλα».
Η επιχειρηματικότητα είναι υπό διωγμό με ποικίλους τρόπους.
Πριν ακόμη συσταθεί και λειτουργήσει μία επιχείρηση αντιμετωπίζεται ως εχθρός της εργατικής τάξεως από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, οι οποίοι δεν εργάζονται για να υπερασπίζονται και αυτούς που εκουσίως υποαπασχολούνται.
Οι επιχειρηματίες, απασχολούντες χιλιάδες εργαζομένους σύρονται με ευκολία στον ανακριτή» βάσει μηνύσεως οιουδήποτε κακόπιστου ανταγωνιστή ή εκβιαστή ή συκοφάντη, που θα έπρεπε με μόνη την προκαταρκτική εξέταση να τεθεί στο αρχείο.
Διότι όταν γίνεται ένας μειοδοτικός ή πλειοδοτικός διαγωνισμός, καθ’ όλους τους νομίμους τύπους, αναδεικνύεται δε ένας επιχειρηματίας ή Όμιλος επιχειρήσεων ως τελευταίος μειοδότης ή πλειοδότης, δεν είναι νοητόν με μία μήνυση οιουδήποτε κακόπιστου.
Ότι τάχα αυτός θα έδινε μικρότερα ή μεγαλύτερα προσφορά να διασύρεται και να ταλαιπωρείται ο νόμιμος πλειοδότης ή μειοδότης.
Δια τής τακτικής αυτής μπορεί να ωφελούνται ορισμένα εποχιακά κυκλώματα υπερασπιστών, αλλά δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί η οικονομία, διότι ουδείς ξένος επενδυτής δέχεται να δαπανήσει χρήματα σε μία χώρα η οποία δεν έχει ασφαλείς κανόνες λειτουργίας των επιχειρήσεων και σύστημα ταχείας διεκπεραιώσεως οιασδήποτε ποινικής υποθέσεως.
Για να λειτουργήσει όμως ή δικαιοσύνη αμερολήπτως και αντικειμενικώς πρέπει να στελεχώνεται από δικαστές εγνωσμένης ακεραιότητος, καταρτισμένους και λογικούς.
Όταν ο δικαστής συμπεριφέρεται και εκφράζεται ως βεντέτα, επιδιώκων να ηρωοποιηθεί ως άτεγκτος προστάτης τού δημοσίου συμφέροντος, την αληθή έννοια του οποίου αγνοεί ή έχει παρεξηγήσει, η δικαιοσύνη καθίσταται παγίδα, δια πάντα πολίτη που θα κατηγορηθεί ότι ζημιώνει το δημόσιο συμφέρον.
Για να υπάρξει δικαιοσύνη, βεβαίως ο δικαστής πρέπει να αμείβεται ανάλογα με το λειτούργημα του, όπως το Σύνταγμα ορίζει (αρθ. 88 παρ. 2).
Ο δε συνταξιούχος δικαστής πρέπει επίσης να συνταξιοδοτείται ανάλογα με το λειτούργημα που ήσκησε επί δεκαετίες.
Σήμερα, πρώην ανώτατοι δικαστικοί φθάνουν στο σημείο να εργάζονται ως υπάλληλοι σε γνωστά μεγάλα δικηγορικά γραφεία.
Ποιος διάδικος θα πιστεύσει ότι ο κατά τον τρόπο αυτόν απασχολούμενος πρώην Αρεοπαγίτης ή Σύμβουλος Επικρατείας δεν θα καταχρασθεί τις επαγγελματικές γνωριμίες του;
Αντί να υπάρχει εθνικό σχέδιο αντιμετωπίσεως της κρίσεως, τα κόμματα περιορίζονται στον έλεγχο των μνημονίων, ενώ κάποιες συνιστώσες του “Σύριζα” εξακολουθούν να πιστεύουν ότι δια συνταγματικής μεταβολής πρέπει να αναδεικνύονται οι δικαστές και οι αξιωματικοί αστυνομίας και στρατού από το πλήθος δια βοής.
Το σύστημα αυτό όμως απέτυχε παταγωδώς στο παρελθόν και είχε ως συνέπεια να γεμίσουν οι πηγάδες της Ελλάδος με πτώματα αθώων πολιτών.
Είναι λυπηρό να υπάρχουν ακόμη εμπαθείς και αμετανόητοι ακροαριστεροί, νοσταλγούντες την εποχή που έχει καταδικασθεί στην κοινή συνείδηση όλων των λαών.
Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη νέων θεσμών, αλλά λειτουργίας των υπαρχόντων. Δεν ωφέλησαν οι πολλαπλοί διώκτες της διαφθοράς.
Περισσότερο αποτελεσματική θα ήταν ή άψογη λειτουργία των εισαγγελιών του κράτους και η υπ’ αυτών εφαρμογή των ισχυουσών διατάξεων.
