Πως και γιατί η Ελλάδα συμμετέχει κανονικότατα στη σχεδιαζόμενη στρατιωτική επιχείρηση σε βάρος του καθεστώτος Άσαντ, η οποία είναι εντελώς αντίθετη με τα ελληνικά συμφέροντα – Πολλαπλά οφέλη θα αποκομίσει η Τουρκία
Γιατί αποκρύπτουμε τα ολοφάνερα; Ποιος στοιχειωδώς ενημερωμένος πολίτης δεν αντιλαμβάνεται πως είναι ανειλικρινής η κυβερνητική διαβεβαίωση πως η Ελλάδα απέχει από την σχεδιαζόμενη στρατιωτική επιχείρηση κατά της Συρίας; Εκτός και εάν υπάρχουν πολλοί Έλληνες που αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν την πραγματικότητα (οπότε ανακύπτει το θέμα, εάν πρέπει να φέρουν τον τιμητικό αλλά και ουσιαστικό τίτλο του πολίτη).
Η ενδεχόμενη επίθεση των ΗΠΑ (με Βρετανούς και Τούρκους) κατά της Συρίας δεν έχει νομιμοποίηση ούτε από τον ΟΗΕ αλλά ούτε και από το ΝΑΤΟ.
Ως εκ τούτου οι βάσεις του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα (Σούδα, Αράξου, Ακτίου…) δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν από καμία νατοϊκή χώρα, χωρίς την έγκριση της Συμμαχίας.
Η πολεμική εκστρατεία κατά της Συρίας είναι αμερικανική υπόθεση, δεν είναι νατοϊκή, ώστε να έχει κάποια υποχρέωση συμμετοχής και η χώρα μας.
Ως εκ τούτου, δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για μη νατοϊκή επιχείρηση.
Και συμμετοχή στην επιχείρηση νοείται ακόμη και η τροφοδοσία στρατεύματος, πολύ περισσότερο δε η χρήση του θαλάσσιου και εναέριου ελλαδικού χώρου.
Υπάρχει επομένως ελληνική συμμετοχή στην επιχείρηση σε βάρος του καθεστώτος Άσαντ, που είναι εντελώς αντίθετη με τα ελληνικά συμφέροντα, και μόνον εκ του λόγου, τυχούσα ανατροπή του συριακού καθεστώτος και έλεγχος της Συρίας από την ισλαμική αντιπολίτευση θα προσπορίσει πολλαπλά οφέλη στην Τουρκία, εξαλείφοντας ταυτοχρόνως τα μικρά (λόγω ελληνικής αβελτηρίας) έστω ελληνικά προγεφυρώματα με την χριστιανική κοινότητα αλλά και τους Σύρους αλαουίτες.
Τα ίδια ακριβώς μας έλεγαν για την στρατιωτική επιχείρηση και τον διαμελισμό της Σερβίας, που επίσης δεν είχε διεθνή νομιμοποίηση, όπου όχι μόνον διαθέσαμε τον εναέριο χώρα μας, ώστε τα αμερικανικά αεροπλάνα να διέρχονται από αυτόν προερχόμενα από την Ιταλία, αλλά και πολεμικό υλικό με στρατιώτες διοχετεύονταν στην Σερβία μέσω των λιμανιών Θεσσαλονίκης και Λιτοχώρου.
Κατά τα άλλα… δεν συμμετείχαμε!
Το έγραψα και άλλη φορά, αλλά το υπενθυμίζω, επειδή καθίσταται επίκαιρο.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, στον δεύτερο αμερικανολιβυκό πόλεμο, ο Ανδρέας Παπανδρέου με στόμφο διακήρυττε πως δεν θα χρησιμοποιηθούν οι αμερικανικές βάσεις εναντίον του φίλου λιβυκού λαού.
Οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ έμειναν ικανοποιημένοι, επειδή τα αμερικανικά βομβαρδιστικά απογειώνονταν από την Βρετανία (και ανεφοδιάζονταν καθ’ οδόν εναερίως).
Ήταν μεγάλη η παραπλάνηση. Επειδή «βάση» δεν είναι μόνον το αεροδρόμιο. Αλλά στον πόλεμο εναντίον της Λιβύης, δεν ήσαν τα εκ Βρετανίας αεροπλάνα που βομβάρδιζαν αυτά που έφεραν τη νίκη στους Αμερικανούς, αλλά η βάση της Νέας Μάκρης.
Σύμφωνα με πληροφορίες του υπογραφόμενου από αραβικές διπλωματικές πηγές, ήταν καθοριστική η χρήση της βάσης αυτής στην Ελλάδα, επειδή ηλεκτρονικός ήταν περισσότερο ο πόλεμος.
Από τη Νέα Μάκρη είχαν αποσυντονισθεί όλες οι ασύρματες (για πρώτη φορά;) επικοινωνίες της Λιβύης, ώστε ούτε ο Καντάφι που είχε καταφύγιο στην έρημο, μπορούσε να επικοινωνήσει με τον λιβυκό στρατό.
Βέβαια, οι Λίβυοι το πληροφορήθηκαν.
Αμέσως με την λήξη των πολεμικών επιχειρήσεων, ήρθε στην Ελλάδα ο Σαχάτι -κάτι σαν υφυπουργός Εξωτερικών- για να ζητήσει εξηγήσεις από τους Έλληνες «φίλους» της Λιβύης.
Είχε σκοπό να δώσει συνέντευξη Τύπου και να αποκαλύψει την συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο εναντίον της χώρας του. Έμενε στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία.
Την καθορισμένη ώρα της συνέντευξης κατέβηκε με τον ανελκυστήρα στο ισόγειο για την αίθουσα Τύπου, αλλά τον περίμενε ο Αρκουδέας με τα ΜΑΤ!
Συνέλαβαν (!) ουσιαστικά τον υπουργό της «φίλης» χώρας (εναντίον της οποίας όμως πολεμήσαμε) και τον συνόδευσαν βιαίως στο αεροδρόμιο, όπου υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την Ελλάδα. Αυτά αποσιωπήθηκαν.
Ο «υπερήφανος ελληνικός λαός» -όπως μας αποκαλούσε ο τότε πρωθυπουργός- έμεινε με την εντύπωση ότι αρνηθήκαμε στους «φονιάδες των λαών» -έτσι θεωρούσαν τότε τους Αμερικανούς οι μετέπειτα αμερικανοπροσκυνημένοι «αριστεροί» πολιτικοί, όπως και σήμερα δηλαδή- να προσβάλουν φιλική χώρα.
Έτσι γράφεται η ιστορία.
Όχι με τα λόγια των πολιτικών, αλλά με τα έργα τους, που σπάνια ταυτίζονται αυτά τα δύο.
Τουλάχιστον, ας υπάρξουν και πολίτες που δεν τρώνε το κουτόχορτο.
Ο Μακεδών
