Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Το άτιμο παιδί το λέγανε Γιόχαν δηλαδή Γιαννάκη.
Αλλά καλύτερα να πούμε τα πράματα με τη σειρά.
Είχα ένα φίλο, πολλά χρόνια, από παιδιά να πούμε στο μαχαλά Μνηματάκια, φίλοι αχώριστοι μαζί σε τρέλες, μαζί στα δύσκολα της εποχής, μαζί το χαρτζιλίκι μας, μαζί όλα.
Ήρθε όμως έτσι η ζωή, χωρίσαμε, πάει χάθηκαμε. Αυτός έφυγε για Γερμανία να βρει άλλη τύχη, δούλεψε κοπιαστικά σε φάμπρικα – όπως έμαθα πολύ αργότερα – παντρεύτηκε μια ανατολικογερμανίδα, ίδιο σκαρί σχεδόν με τη σημερινή Μέρκελ αλλά στο πιο ευγενικό και καλόκαρδο, κάνανε ένα αγοράκι και ζούσανε υποφερτά στο Αμβούργο το μεγάλο λιμάνι.
Περνάνε τα χρόνια. Αρχίζουνε, σκάβουνε ρυτίδες στο πρόσωπο, αλλάζουνε οι χαρακτήρες, γίνονται άντρες οι νέοι, γιατί βλέπεις τα γένια του γέρου χρόνου, μεγαλώσανε τόσο που θέλανε οπωσδήποτε ξύρισμα.
Τον έχασα λοιπόν, τον Γκας (Γερμανιστί Κώστας) με έχασε και αυτός, αφού εγώ παρέμεινα στην Αλεξ/πολη να ταλαιπωρούμε με αφεντικά σε έργα τεχνικά και ενίοτε με Μπος εκδότη της τωρινής Ε.Θ. γράφοντας ερασιτεχνικά, διάφορα μπαρμπούτσαλα της πόλης, κάποτε από έναν τρίτον, έμαθα ότι ήρθε στην Ελλάδα και έμενε στη Μάκρη κοντά στα Δίκελλα σε δικό του σπίτι που έφτιαξε με τις οικονομίες της Γερμανικής φάμπρικας, ούτε και που έδωσα σημασία, δε βαριέσαι, είπα, καλά να ‘ναι ο άνθρωπος.
Πρωί, μια Πέμπτη, μετά το παζάρι κάτω από το φάρο, καθισμένος στο καφενείο του Σάκη, στον Σαρίκα δίπλα, για καφέ πρωινό, ερχόμαστε μούτρο με μούτρο με τον Κώστα που κάτι έψαχνε εκεί.
– Βρε!
– Βρε!
Αγκαλιές, φιλιά, τα ‘παμε.
– Τι γίνεσαι; Τι κάνεις; Χρόνια και χρόνια δεν ντρέπεσαι; Εσύ; Ναι.
Αυτά που λένε οι άνθρωποι άμα δεν έχουνε κανένα ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον.
Και ξαφνικά αστράφτουνε τα μάτια του Γκας, που πήγα να αλληθωρίσω.
– Ο Γιόχαν, ο Γιαννάκης.
– Ποιος είναι αυτός;
– Ο γιος μου.
– Τι λες; έχεις και γιο βρε θηρίο, τώρα στα μεγαλόματά μας. Θα ‘ναι, σίγουρα μεγάλος;
– Όχι, τα καταφέραμε με την Ίγκριτ και σήμερα 2005 έχουμε γιο 8 ετών.
Έλαμψε ο γιαλός απέναντι, έλαμψε ο κόσμος όλος.
– Γιο!
– Να σου ζήσει!
– Τι να μου ζήσει; Αυτό το παιδί δεν είναι παιδί. Αυτό είναι άλλο πράμα. Φαινόμενο. Αποκάλυψη. Μοναχοπαίδι μοναδικό και ας τον φύτεψα μεγάλος 50 χρονών.
– Σώπα!
– Όχι που είμαι πατέρας του δηλαδή. Όχι. Αλλά δεν είναι πράμα Γιώργο μου. Εξυπνάδα θες; Ομορφιά θες; Σβελτάδα θες; Η γειτονιά εκεί στη Μάκρη μέχρι άκρη στα Δίκελλα, τι να σου πει; Το έχει καμάρι της. Καύχημά της. Πρέπει να ‘ρθεις. Πρέπει οπωσδήποτε να έλθεις σου λέω. Να το δεις. Εσύ μάλιστα που γράφεις σε εφημερίδα και γνωρίζεις κόσμο μπορείς να το προωθήσεις. Το παιδί πρέπει να πάει ψηλά.
– Κάντο ιπτάμενο, αεροπόρο.
– Μωρέ άσε τις πλάκες. Ο Γιόχαν σου λέω. Τίποτα. Την Κυριακή θα έρθεις στο σπίτι. Θα φάμε παρέα. Θα έρθω με το αμάξι μου να σε πάρω.
Και ήρθε η Κυριακή, ήρθε ο παλιόφιλος με το αμάξι του, ένα γερμανικό κουπέ και εγώ τι να κάνω;
Παράτησα σύξυλες κάτι δουλειές έκτακτες, μπήκα στο αυτοκίνητο και βγήκα στη Μάκρη.
Καλό το σπιτάκι του φίλου μου, σουλουπωμένο, καλή και η Γερμανίδα γυναίκα του, νοικοκυρά, απλή, μαγείρισσα με ελληνική νοοτροπία και συνταγές, περίφημοι και οι μεζέδες, ουζάδικοι με ελιές πατητές Μάκρης, πιπέρια και βούρτς γερμανικά σε σαγανάκι με ντοματίνια, λαχανοτουρσί μέγκλα και μύδια λουκουμάδες, μόνο ο Γιόχαν, ο Γιαννάκης δεν ήτανε σπίτι. Ο πατέρας του βγήκε κανά δύο φορές στο παράθυρο.
– Κάπου παίζει. Ξέρεις τι άτιμο παιδί είναι; Έχουνε μια μάλα και είναι ο άτιμος χαφ. Μια μέρα θα τον φέρω, να τον γράψω στον ΕΘΝΙΚΟ. Τύφλα να ‘χουν οι Μπεκεμπάουερ, Μίλλερ και Χούμπερς. Θα τους φάει όλους, πίστεψέ με. Κάθε Κυριακή παίζει ατελείωτες ώρες με τα άλλα συνομήλικά του, αλλά τον αφήνω.
– Ναι, του είπα, αλλά να τον προσέχεις. Όχι τίποτε άλλο, το προσωπάκι του. Μη το χτυπήσουνε και γεμίσει σημάδια. Παιδιά είναι και δεν προσέχουνε πολύ.
Αμφέβαλλε ο χαζομπαμπάς.
– Μπα, δεν τον κτυπάνε. Ξέρεις τι διάολος είναι;
Διάολος, ξεδιάολος, εγώ είχα πέσει στους μεζέδες με τα μούτρα. Κατέβαζα και τα ποτηράκια μου, ήρθε και το τας και μπαπ με ρετσίνα Αδαμίδη που την φύλαγε από παλιά, για τέτοια στιγμή, άναψα και κόρωσα, δεν έδινα φράγκο για το χαφ και τις επιδόσεις του.
Και ο μπαμπάς Κώστας, όλο να μου κοπανάει για το γιο του και η Γερμανίδα γυναίκα του, όλο να μου γεμίζει το ποτήρι. Μια ώρα, δύο και μισή η ώρα, ακόμα να φανεί ο Γιαννάκης. Ο ευτυχής χαζομπαμπάς άρχισε να εκφράζει ανησυχίες.
– Που πήγε τέτοια ώρα, ο τσόγλανος.
Άρπαξε μια αυστηρή ματιά της συμβίας του με γκεσταμπίτικη έκφραση και το γύρισε στο χαμογελαστό.
– Ξέρεις τι άτιμο παιδί;
– Ξέρω είπα, κατεβάζοντας το δέκατο ποτήρι.
Ξαφνικά η πόρτα εσείσθει εκ θεμελίων και άνοιξε ως το καταπέτασμα του ναού.
– Σεισμός! Τρόμαξα μέσ’ τη ζαλάδα μου.
Αλλά δεν ήτανε σεισμός. Ήτανε η θριαμβευτική ιαχή του γεννήτορα.
– Ο Γιόχαν, ο Γιαννάκης!
Στο κατώφλι, γύρισα και είδα. Ένα κοκκινομάλλικο και αλλήθωρο κατασκεύασμα, γιομάτο χώμα και βρωμιά, με τα βρακιά τα αθλητικά τα μακρυά κάτω από τα γόνατα και από την κωλοτσέπη του να πέφτουν πέτρες και βότσαλα.
Καθότανε και με κοίταζε με ύφος δολοφόνου προ τους εγκλήματος.
– Νάτος! Καμάρωσε ο παλιόφιλός μου Κώστας.
Εγώ, πρόλαβα να επιστρατεύσω την καλή ανατροφή που μου έδωσε στο δημοτικό η δασκάλα η κυρία Χαρίκλεια, πριν κάνει το μεγάλο κατόρθωμα να πεθάνει. Χαμογέλασα.
– Γιαννάκη τι κάνεις;
Με αγριοκοίταξε. Έτεινα το χέρι μου σε φιλική πρόταση να τον καλοπιάσω.
– Έλα παιδί μου, κοντά στον κύριο που είναι αγαπητός από παλιά με τον μπαμπά σου.
Κάτι μούγκρισε ο Γιόχαν σμπίθουλας.
Ύστερα σήκωσε το χεράκι του το βρώμικο από λάσπη το άνοιξε σε μια Σολωμονική πεντάλφα και μου κόλλησε στα μούτρα μια μεγαλοπρεπή μούντζα.
– Να, ρε μαλάκα!
Ξεκαρδίστηκε ο Κώστας ο μπαμπάς.
– Είδες τι άτιμο;
Αλλά εγώ, θες το ούζο, θες η ρετσίνα, θες δεν ξέρω τι, δεν γέλασα καθόλου.
– Αυτός είναι, λοιπόν, ο Γιαννάκης;
– Ναι, το άτιμο.
Άνοιξα και εγώ το χέρι μου το σήκωσα και κόλλησα σε ανταπόδοση τη μούντζα στο κατάπληκτο πρόσωπο του μπαμπά, του φίλου μου.
– Να, και να τον χαίρεσαι.
Τέλος.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
